Είτε σου αρέσει το ποδόσφαιρο είτε όχι, υποχρεωτικά τις τελευταίες εβδομάδες χόρτασες ρεπορτάζ για το Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξάγεται στη Βραζιλία. Η συμμετοχή της Εθνικής μας και η πρόκρισή της στους «16» ανέβασε το θερμόμετρο πολύ ψηλά. Με λίγη τύχη θα είχαμε βρεθεί στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου και τότε κανένας δεν ξέρει τι θα γινόταν. Μπορεί να ξεχνούσαμε και το τρισκατάρατο Μνημόνιο.
Η πρώτη φορά που παρακολούθησα από την τηλεόραση αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν το 1966 στην Αγγλία. Εγιναν πολλά τότε. Ο Πελέ, που ήταν ήδη θρύλος και όλοι περίμεναν να απολαύσουν το ταλέντο του, σακατεύτηκε από τους Βουλγάρους στον πρώτο αγώνα της Βραζιλίας, και η χώρα του δεν προκρίθηκε στους «16». Η Βόρειος Κορέα ξεφτίλισε τους Ιταλούς και όλη η Βρετανία το διασκέδασε. Τότε έλαμψε το άστρο του Eusebio που οδήγησε την Πορτογαλία στα ημιτελικά. Αυτό όμως που σημάδεψε το Μουντιάλ του 1966 ήταν ο τελικός μεταξύ Αγγλίας και Δυτικής Γερμανίας. Στην παράταση και ενώ το σκορ ήταν 2-2, η φάση του 101΄ έγραψε ιστορία. Από σουτ του Τζεφ Χαρστ, η μπάλα προσέκρουσε στο οριζόντιο δοκάρι, αναπήδησε στη γραμμή του τέρματος των Δυτικογερμανών και απομακρύνθηκε. Ο Ελβετός διαιτητής δίστασε. Ετρεξε στον Σοβιετικό επόπτη Μπαχράμοφ που ανέλαβε την ευθύνη. Κατά τη γνώμη του, η μπάλα είχε περάσει τη γραμμή. Η Αγγλία προηγήθηκε με 3-2. Χρόνια μετά, η ανάλυση της φάσης από ηλεκτρονικό υπολογιστή απέδειξε ότι ο μακαρίτης πλέον Μπαχράμοφ είχε κάνει λάθος.
Θυμήθηκα την ιστορία αυτή γιατί στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά η τεχνολογία Goal Line, για ξεκαθαρίζει τέτοιες αμφισβητούμενες περιπτώσεις. Βλέποντας τους αγώνες από την τηλεόραση, διαπίστωσα ότι, πέρα από την τεχνολογία του Goal Line, έχουν γίνει πολλές μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, επειδή η τηλεόραση έδειχνε συνέχεια φάσεις από προηγούμενα μουντιάλ, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει τις διαφορές στη διεξαγωγή και στην οργάνωση του παιχνιδιού. Ακόμη και η αισθητική άλλαξε σημαντικά. Οι ποδοσφαιριστές σήμερα φοράνε σορτσάκια που φτάνουν σχεδόν στο γόνατο, ενώ παλαιότερα φορούσαν πολύ κοντά σορτσάκια, που σήμερα μας φαίνονται ενοχλητικά, σχεδόν προκλητικά.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με ποδόσφαιρο. Μου φάνηκε όμως σαν μια ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική εισαγωγή στο σημερινό κείμενό μου, που έχει σχέση με τις αλλαγές. Ακόμη και πράγματα που τα θεωρούμε εντελώς δεδομένα, όπως το ποδόσφαιρο, με μακρόχρονη ιστορία και κανόνες, αλλάζουν και βελτιώνονται. Μόνο εμείς που ζούμε στην τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης δεν θέλουμε καμία αλλαγή. Οποιος προσπαθήσει να αλλάξει κάτι βρίσκει σχεδόν τους πάντες απέναντί του. Ελάτε να δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Τράπεζα Θεμάτων. Μου έλεγε πριν από μερικές μέρες ένας φίλος καθηγητής πανεπιστημίου ότι η Τράπεζα Θεμάτων είναι μια εξαιρετική ρύθμιση και θα βοηθήσει πολύ στον εξορθολογισμό του συστήματος των εξετάσεων. Οι εκπαιδευτικοί όμως δεν τη θέλουν. Με απλά λόγια, η ρύθμιση για την Τράπεζα Θεμάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση προβλέπει ότι στις εξετάσεις το 50% των ερωτήσεων πρέπει υποχρεωτικά να προέρχεται από την Τράπεζα Θεμάτων απ’ όπου επιλέγονται τυχαία. Η Τράπεζα αυτή περιλαμβάνει τη διατύπωση της ερώτησης ακριβώς όπως πρέπει να δοθεί στους εξεταζομένους, ώστε να μην υπάρχει καμία ασάφεια ή παρερμηνεία. Θα έλεγε κάνεις ότι έτσι οι εξετάσεις των παιδιών γίνονται πιο αντικειμενικές και σταδιακά όλες οι ερωτήσεις μπορεί να προέρχονται από την Τράπεζα Θεμάτων, ώστε όλα τα παιδιά να εξετάζονται στην ίδια ύλη, γνωστή εκ των προτέρων. Τώρα αν στη φετινή εφαρμογή υπήρξαν προβλήματα, αυτό είναι άλλο θέμα. «Κάθε αρχή και δύσκολη», λέει ο σοφός λαός μας.
Θέλετε να δείτε πώς αντιδρούν τα κόμματα στο θέμα αυτό; Αντιγράφω από τον «Ριζοσπάστη» της 27 Ιούνη 2014: «Στο μεταξύ, με ανακοίνωση του τμήματος Παιδείας του, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για διαβλητότητα της “τράπεζας”, έχοντας αποδεχτεί τον χαρακτήρα της ως διαγωνισμό που σχετίζεται με την πρόσβαση των μαθητών στην Ανώτατη Εκπαίδευση και ζητά να μην ισχύσει η “τράπεζα” μόνο για φέτος! Αντίστοιχα, η ΔΗΜΑΡ μιλάει για προχειρότητες και, αν και συμφωνεί με την “τράπεζα”, ζητά η φετινή εφαρμογή της να χαρακτηριστεί πιλοτική». Η ανακοίνωση του ΚΚΕ είναι πιο σκληρή και αρκετά μεγάλη ώστε να χωρέσει στο σημερινό κείμενο.
Αιώνιοι φοιτητές. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν «αιώνιοι φοιτητές». Νομίζω ότι ο νόμος που κάτι προβλέπει γι’ αυτούς έχει ψηφιστεί εδώ και καιρό, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι θα εφαρμοστεί αυτήν τη φορά. Αλήθεια, έχει κανείς υπολογίσει πόσο μας στοιχίζουν οι «αιώνιοι φοιτητές»; Πολύ αμφιβάλλω. Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Αρχής, από τους 596.000 φοιτητές οι 300.000 χαρακτηρίζονται μη ενεργοί, είτε γιατί έχουν εγκαταλείψει τις σπουδές τους είτε γιατί έχουν καθυστερήσει να πάρουν το πτυχίο τους. Από αυτούς οι περίπου 180.000 θα πρέπει να διαγραφούν από τις σχολές τους εφόσον δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.
Οι περισσότεροι «αιώνιοι» βρίσκονται στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών υπό την υψηλή προστασία του πολυτάλαντου πρύτανη Θεοδόση Πελεγρίνη, ο οποίος απέστειλε επιστολή, η οποία συντάχθηκε έπειτα από συνεδρίαση της Συγκλήτου, όπου μεταξύ άλλων γράφονται και τα έξης απίθανα: «Αναφορικά προς το φερόμενο ως δήλωσή σας δημοσίευμα στον Τύπο περί επερχόμενης διαγραφής 180.000 φοιτητών τον προσεχή Ιούνιο, η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ εκφράζει τη σοβαρότατη ανησυχία της για την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου, καθόσον δεν προκύπτει από πουθενά από τον Ν. 4009/2011 και τον Ν. 4076/2012. Ειδικότερα, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις, θα πρέπει να προηγηθούν τα σχετικά προεδρικά διατάγματα, ώστε να υπάρξει η σχετική πρόνοια που θα πρέπει να περιληφθεί στους υπό σύνταξη οργανισμούς των ιδρυμάτων και ακολούθως στους εσωτερικούς κανονισμούς τους», και καταλήγει: «Η Σύγκλητος κρίνει, λόγω των ιδιαιτεροτήτων που υπάρχουν στα τμήματα και τις σχολές των πανεπιστημίων, ότι η διαδικασία της αντιμετώπισης των ανενεργών φοιτητών θα πρέπει να γίνει ύστερα από σχετική εισήγησή τους, έτσι ώστε να τηρηθεί η ακαδημαϊκή τάξη και ηρεμία στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Το οποίο μεταφράζεται: «Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, αν δεν το αποφασίσουμε εμείς, με την έγκριση των φοιτητών». Ετσι απλά ο πρύτανης ομολογεί ότι έχει ουσιαστικά εκχωρήσει την εξουσία στους φοιτητές, προκειμένου να «διατηρηθεί η ακαδημαϊκή τάξη και ηρεμία στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα».
Ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές. Μετά τον ανασχηματισμό, ξαναρχίσαμε τις παλινωδίες σχετικά με τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές σε ορισμένες πόλεις. Οι ξενοδόχοι έχουν πουλήσει τα τουριστικά πακέτα τους με προϋπόθεση ότι οι επισκέπτες θα βρίσκουν ανοικτά καταστήματα τις Κυριακές για να κάνουν τα ψώνια τους και εμείς θέλουμε να επανεξετάσουμε το θέμα γιατί άλλαξε ο υπουργός. Λες και οι τουρίστες ενδιαφέρονται ποιος είναι ο υπουργός και γιατί άλλαξε γνώμη. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (και όχι μόνο) το θέμα αυτό έχει λυθεί και βρέθηκαν συμβιβαστικές προτάσεις για τη λειτουργία των καταστημάτων. Μόνο στην Ελλάδα δεν μπορεί να βρεθεί λύση, γιατί οι πολιτικοί θέλουν να τα έχουν καλά με όλους. «Και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρουμε τις αποφάσεις μας, ανεξάρτητα από το «πολιτικό κόστος», που ο καθένας το ορίζει όπως θέλει, αλλά κανένας δεν βρέθηκε να μας εξηγήσει πώς μετράται αυτό το κόστος. Σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία, το άνοιγμα των καταστημάτων για περισσότερες μέρες και ώρες σίγουρα θα δημιουργήσει πρόσθετες θέσεις εργασίας και θα περιορίσει (ως ποσοστό) τα γενικά έξοδα ενός καταστήματος. Το ενοίκιο και οι αποσβέσεις παγίων παραμένουν τα ίδια, ανεξάρτητα από πόσες μέρες και ώρες δουλεύει το κατάστημα. Είδατε τι έγινε με τους φαρμακοποιούς. Οσοι τόλμησαν να διευρύνουν το ωράριο λειτουργίας τους τιμωρούνται από τα ίδια τα συνδικαλιστικά τους όργανα! Να τι θα πει Ελλάδα!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων