Λυπάμαι αν θα σας κουράσω λίγο με πράγματα που τα εκλαμβάνουμε ως δεδομένα, είναι όμως αναγκαίο να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, ώστε να βεβαιωθούμε για τα βασικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ρωτώ, είναι υπουργός αυτής της κυβέρνησης; Εξ όσων γνωρίζω, εξακολουθεί να είναι, εκτός αν άλλαξε κάτι σήμερα το πρωί. Αν δεν άλλαξε, παραμένει πάντα επιφορτισμένος, υποθέτω, με τον τομέα της διοικητικής μεταρρύθμισης. Ενα το κρατούμενο, λοιπόν, και προχωρούμε. Ο Αργύρης Ντινόπουλος είναι υπουργός της ίδιας κυβέρνησης; Ισχύει, νομίζω, ό,τι και παραπάνω, με μόνη διαφορά ότι αυτός ως υπουργός Εσωτερικών έχει την ευθύνη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αρα, τυπικά τουλάχιστον, είναι και οι δύο υπουργοί στη σημερινή κυβέρνηση.
Αποφεύγω το κατηγορηματικό ύφος στις διατυπώσεις μου παραπάνω, διότι -ειλικρινά- δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν ο ένας (ο Μητσοτάκης) να εφαρμόζει το πρόγραμμα της κυβέρνησης, ενώ ο άλλος (ο Ντινόπουλος) το υπονομεύει ευθέως και απεριφράστως. Διότι περί αυτού πρόκειται και ας μη γελιόμαστε: όταν ο Ντινόπουλος διατρανώνει ότι θα συμμαχήσει «και με τον διάβολο» (σ.σ.: γιατί δεν τον λέει με το όνομά του; Μπαλασόπουλο τον λένε τον άνθρωπο…) προκειμένου να μη χαθούν «μη παραγωγικές θέσεις εργασίας στο Δημόσιο», δυσχεραίνει την προσπάθεια του Μητσοτάκη και, υποτίθεται, της κυβέρνησης συνολικά, για να αλλάξει τις δομές του Δημοσίου κατά τρόπο ώστε αυτό να γίνει παραγωγικό.
Δεν χρειάζεται σοφία για να καταλάβει ο καθένας ότι, από τη στιγμή που δύο υπουργοί της ίδιας κυβέρνησης διαφωνούν σε έναν από τους βασικούς στόχους της, η διαφωνία ενισχύει όσους έχουν σκοπό να εμποδίσουν την επίτευξη του στόχου. Οσο η διάσταση αυτή συντηρείται, είναι προφανές ότι η στόχευση της κυβέρνησης αποδυναμώνεται. Συνεπώς, είτε ο ένας είτε ο άλλος θα πρέπει να πάει στο σπίτι του. Αν ο πρωθυπουργός εννοεί τα περί Νέας Μεταπολίτευσης, που ανέπτυξε με τόσο θριαμβικό ύφος στο άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής» -και προσωπικώς πιστεύω ότι τα εννοεί-, τότε είναι ο Ντινόπουλος εκείνος που θα πρέπει να πάει για διακοπές. (Γιατί όχι στα Ιμια; Τα υπερασπίστηκε ως ρεπόρτερ της τηλεόρασης…) Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να έχει θέση στην κυβέρνηση, όταν με τη στάση του αυτό που κάνει ουσιαστικά είναι να γελοιοποιεί τις θέσεις και τους στόχους του ανθρώπου που τον έβαλε στην κυβέρνηση. Πώς γίνεται αυτό; Για ποια ήττα του λαϊκισμού μπορεί να θριαμβολογεί ο πρωθυπουργός, όταν ο Ντινόπουλος τον κοροϊδεύει κατάμουτρα και ξεδιάντροπα;
Ενα από τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο Καραμανλής (ο κανονικός, πάντα), κατά την περίοδο της αποκατάστασης του δημοκρατικού πολιτεύματος, οφειλόταν και στα περιβόητα «σταγονίδια», όπως τα είχε ονομάσει ο Ευάγγελος Αβέρωφ, δηλαδή τους θυλάκους των χουντικών στο στράτευμα που συνωμοτούσαν εις βάρος της Δημοκρατίας. Σήμερα, τα σταγονίδια του λαϊκισμού βρίσκονται εγκατεστημένα μέσα στην κυβέρνηση. Για να εδραιωθεί η Νέα Μεταπολίτευση, χρειάζεται και έναν νέο Καραμανλή, αποφασισμένο να ξεμπερδέψει με τα «σταγονίδια». Ωραία τα μεταξωτά βρακιά ― δεν λέω. Είναι γνωστή όμως και η προϋπόθεση για να μπορείς να τα φοράς…
Ο άνθρωπος στη Σελήνη
Αναφερόμενος στο σημείωμα της στήλης, την Κυριακή, υπό τον τίτλο «Υπάρχει Θεός!», ο επιστολογράφος Ε. Π. γράφει: «Φοβάμαι ότι σφάλλετε όταν αποδίδετε σε βλακεία το γεγονός ότι το 27% των Ελλήνων πιστεύει ότι η προσσελήνωση του 1969 ήταν σκηνοθετημένη. Είναι πιθανό να οφείλεται στο ότι, πολύ απλά, οι ερωτηθέντες στην έρευνα δεν γνώριζαν ότι ο άνθρωπος έχει πάει στη Σελήνη».
Σωστή η παρατήρηση του φίλου και μου δίνει την ευκαιρία να προσθέσω το εξής: Είμαι βέβαιος ότι η πλειονότητα των Ελληναράδων (τους οποίους δεν ταυτίζω με τους Ελληνες) δεν δέχεται ότι ο άνθρωπος πάτησε στη Σελήνη, διότι στη Σελήνη πήγαν οι Αμερικανοί, όχι οι Ρώσοι· και οι Αμερικανοί, ως γνωστόν, δεν λογίζονται ως άνθρωποι από τον σωστό Ελληναρά. (Οτι ο Ελληναράς μαγεύεται από τις ΗΠΑ όταν τις επισκέπτεται δεν επηρεάζει την αντίληψή του για τους κατοίκους τους. Απλώς οξύνει το αίσθημα της μειονεξίας του έναντι των Αμερικανών…)
Qui bono?
Μένω στο θέμα της συνωμοσιολογίας που μαστίζει τους Ελληναράδες, εξ αφορμής ραδιοφωνικής συνέντευξης που έδωσε ο στομφώδης «διεθνολόγος» με το φουλάρι, χθες, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ. Ερωτηθείς για την κατάρριψη του αεροπλάνου των Μαλαισιανών Αερογραμμών, ο καθηγητής (της Οικονομικής Γεωγραφίας) έθεσε το ερώτημα: qui bono ― ποιος ωφελείται, δηλαδή. Απάντησε ότι, προφανώς, δεν ωφελείται η ρωσική πλευρά. Οπότε, αφήνεται να εννοηθεί ότι ωφελείται η πλευρά προς το συμφέρον της οποίας είναι να ενοχοποιούνται οι Ρώσοι.
Βλέπετε πόσο απλά είναι τα πράγματα στη ζωή; Ολα είναι υπολογισμένα και σχεδιασμένα. Πουθενά δεν παρεισφρέει το τυχαίο ή το λάθος. Σε αυτή την προσέγγιση, ιδίως δε όταν εκφράζεται με την επιτηδευμένη εκφορά του λόγου του καθηγητή (να λες «φοβούμαι» αντί «φοβάμαι» ή «κοινότητος» αντί «κοινότητας»), εντοπίζεται η ρίζα της συνωμοσιολογίας. Η απλοϊκότητα μεταμφιέζεται σε σκέψη, η ρηχότητα σε βάθος και έτσι φτιάχνεται το άλλοθι της βλακείας, που παίρνει τη μορφή θεωριών συνωμοσίας. Θα ήταν πολύ πιο ειλικρινές από πλευράς του καθηγητή αν έλεγε ευθέως ότι υποψιάζεται τους Ουκρανούς επειδή ο ίδιος είναι με την πλευρά των Ρώσων. Επίσης, δεν θα προκαλούσε και τη ζημιά που κάνει τώρα, καθώς δεν είναι λίγοι όσοι ακόμη παίρνουν στα σοβαρά τον τίτλο του καθηγητή στη σημερινή Ελλάδα…
Κοινωνική γενοκτονία
«Τα μέλη του “Επαναστατικού Αγώνα” δεν απολογούνται. Παλεύουν για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης. Αλλοι θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι στη θέση τους, καθώς συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία, που είναι μοναδική στην ιστορία της χώρας». Τάδε έφη Νικόλαος Μαζιώτης, ο «επαναστάτης»! Σας ξενίζει η αναφορά του σε «κοινωνική γενοκτονία, που είναι μοναδική στην ιστορία της χώρας»; Δεν θα έπρεπε. Ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ/Λ-Τ) μιλά διαρκώς για «ανθρωπιστική κρίση, μοναδική στην ιστορία της χώρας». Ολο που έκανε ο Μαζιώτης ήταν να το τραβήξει (περιττεύει να πω ποιο…) λίγο παραπάνω.