Γεννήθηκε το 1979 στη Λευκωσία και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά, ζει και εργάζεται. Εχει κερδίσει το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων Πατάκη για νέους συγγραφείς (2007), καθώς και στον αντίστοιχο διαγωνισμό του Βρετανικού Συμβουλίου (2009). Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και στα λογοτεχνικά περιοδικά « (δε)κατά», «Εντευκτήριο» και «The Books’ Journal», ενώ βιβλιοκριτικές του έχουν δημοσιευτεί στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στο «The Books’ Journal». Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων «Μια χαρά».
– Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
– Την «Ιδιοπάθεια» του Σαμ Μπάιερς, τους «Θεατρίνους» του Γκράχαμ Γκρην και τους «Πληγωμένους» του Πέρσιβαλ Εβερετ. Μετά παίρνουν σειρά τα άπαντα του Τζόναθαν Φράνζεν.
– Και ποια είναι τα αγαπημένα σας βιβλία όλων των εποχών;
– Αλλάζουν ανάλογα με τις εποχές. Ο σταθερός πυρήνας είναι «Το σύνδρομο Πόρτνοϊ» του Φίλιπ Ροθ, ο «Κλόουν» του Χάινριχ Μπελ, το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας, το «Σφαγείο Νο 5» του Κερτ Βόννεγκατ, το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι. Επίσης, το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή, η «Τζιοκόντα» του Κοκάντζη, το «Aegypius monachus» του Φάις. Μου έρχονται κι άλλα στο μυαλό καθώς γράφω.
– Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
– Σε γενικές γραμμές, μου αρκεί να διαβάζω τα βιβλία τους.
– Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
– Πριν προλάβω να θυμώσω με κάποιο βιβλίο, το έχω ήδη βαρεθεί.
– Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
– Η «Υδάτινη χώρα» του Γκράχαμ Σουίφτ. Με συγκίνησε το πόσο καλό είναι.
– Ποιο είναι το χειρότερο βιβλίο που έχετε διαβάσει;
– Δεν θυμάμαι.
– Ποιο είναι ένα κλασικό βιβλίο που δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
– Πολλά και ντρέπομαι για όλα. Τα άπαντα της Τζέιν Οστιν, για παράδειγμα. Κάποια άλλα τα έχω αφήσει μισοτελειωμένα, επειδή προφανώς δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτά. Δεν θεωρώ ότι στη λογοτεχνία υπάρχουν εγκύκλιες σπουδές, αλλά σαφώς η περιφρόνηση απέναντι στα κλασικά βιβλία φανερώνει αφέλεια.
– Πότε καταλάβατε ότι θέλετε να γίνετε συγγραφέας και πώς;
– Τώρα μου φαίνεται πως πάντα ήθελα, αλλά προφανώς δεν είναι έτσι. Από την άλλη, δεν μπορώ να εντοπίσω μία συγκεκριμένη στιγμή ούτε μία συγκεκριμένη αφορμή, γιατί σίγουρα δεν ξυπνάς μια μέρα με την επιθυμία να γίνεις συγγραφέας. Μάλλον πρόκειται για μια διαρκή διαδικασία ή μια εμμονή που εξελίσσεται με απρόβλεπτες συνέπειες.
– Εχετε fb, τουίτερ; Πόσο σας απασχολεί καθημερινά;
– Υιοθετώ με κάποια καθυστέρηση τις εξελίξεις στον τομέα της επικοινωνίας αλλά τελικά τις υιοθετώ, σε μια λογική «τραβάτε με κι ας κλαίω». Εχω προφίλ στο facebook, χωρίς να ασχολούμαι πάρα πολύ. Αφού πέρασα από ένα αρχικό στάδιο εθισμού, πλέον αφιερώνω κανένα μισάωρο τη μέρα συνολικά.
– Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεταβάλει τον τρόπο που γράφετε;
– Οχι με τρόπους που να έχω αντιληφθεί. Πιθανότατα όμως τα κοινωνικά δίκτυα, και το Διαδίκτυο γενικότερα, μεταβάλλουν τον τρόπο με τον οποίο γράφεται ό,τι γράφεται, καθώς επίσης και τον τρόπο με τον οποίο διαβάζεται ό,τι διαβάζεται. Από τη λογοτεχνία μέχρι τη διαφήμιση, και από τη δημοσιογραφία μέχρι το τραγούδι και τα ημερολόγια, τίποτα δεν έχει μείνει ανεπηρέαστο.