Τα βίντεο στο YouTube που έχουν θέμα τους τα ζώα συντροφιάς (κυρίως) είναι από τα πιο δημοφιλή. Για τις σκανταλιές τους, για τις αστείες στάσεις τους, για τη μη αναμενόμενη τρυφερότητα που εκφράζεται ανάμεσα σε θεσμοθετημένους «εχθρούς» του ζωικού βασιλείου (σκύλος-γάτα, π.χ.).
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ένα αντίστοιχο βίντεο πέρασε τα όρια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και έγινε είδηση στα τηλεοπτικά δελτία. Ηταν η απίστευτη εικόνα ενός σκύλου που είχε χαθεί και ξαναβρίσκει την αφεντικίνα του. Και οι δύο, γυναίκα και σκύλος, κάνουν σαν τρελοί από τη χαρά τους. Μέχρις εκεί αναμενόμενο. Το απίστευτο ήταν η λιποθυμία (!) του σκύλου από την απέραντη χαρά και το στρες που ασφαλώς είχε νιώσει τις μέρες που ήταν χαμένο. Πρώτα ακούστηκαν οι σπαραχτικοί λυγμοί του συμπαθέστατου σνάουτσερ, μετά τα απίστευτα γέλια και κλάματα, μαζί, χαράς της αφεντικίνας του και μετά απλώς το συμπαθέστατο και εκφραστικότατο τετράποδο λιποθύμησε!
Για μία ακόμη φορά, τα τετράποδα ζώα συντροφιάς μάς θυμίζουν πώς να εκφράζουμε τα συναισθήματα που καταχωνιάζουμε στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Οι δίποδοι σύγχρονοι κάτοικοι αυτού του πλανήτη τη χαρά τους συνήθως την εκφράζουν με ατάκες της μόδας κάθε φορά -αυτό το διάστημα κυριαρχεί η φράση «δεν το πιστεύω!»- και θεωρούν ότι έχουν εκφραστεί διάπλατα και… γενναιόδωρα. (Το περίεργο είναι ότι δεν τσιγκουνευόμαστε καθόλου τις λέξεις όταν πρόκειται να εκφράσουμε την οργή μας, τον θυμό μας, την ενόχλησή μας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είμαστε λαλίστατοι. Οταν πρόκειται, όμως, να εκφράσουμε τρυφερότητα, νοσταλγία, αγάπη, συγκίνηση, εκεί έχουμε γλωσσοδέτη.)
Οσοι ζουν με ζώα συντροφιάς ξέρουν πολύ καλά πώς αντιδρούν μόλις δουν… βαλίτσα, π.χ. Κρύβονται στις ντουλάπες, κάτω από τα κρεβάτια ή απλώς μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται μέσα στις βαλίτσες σαν να λένε «πάρτε με μαζί σας». Εκφράζονται, λένε πόσο θα τους κοστίσει η απουσία μας. Προφανώς γιατί γι’ αυτά τα ζώα η λέξη «συντροφιά» έχει κυριολεκτική σημασία.
Η σκυλίτσα που λιποθύμησε από τη χαρά της ξαναβρίσκοντας την αφεντικίνα της θύμισε με τον πιο άμεσο και συγκινητικό τρόπο τι ακριβώς δεν κάνουμε οι άνθρωποι. Πόσο κρύβουμε τα συναισθήματά μας για να μη φανούμε «αδύναμοι» ή «γραφικοί» (;). Πόσο θεωρούμε φυσικές τις «καθώς πρέπει» συμπεριφορές που δεν εκθέτουν τις ευαισθησίες μας. Πόσο η λέξη ψυχραιμία -χρήσιμη και αναγκαία σε πολλές στιγμές της καθημερινότητας- κατέληξε να σημαίνει απομάκρυνση καθολική από την έκφραση των συναισθημάτων.
Το παρήγορο είναι ότι κάπου -ζουληγμένα, καταχωνιασμένα- υπάρχουν και στους ανθρώπους αντίστοιχα συναισθήματα με εκείνα των τετράποδων ζώων συντροφιάς. Το πόσο πολλοί είχαν δει το βίντεο του χαριτωμένου σνάουτσερ, το πόσοι είχαν συγκινηθεί ίσως είναι η απόδειξη ότι δεν χάθηκαν όλα στις ανθρώπινες συμπεριφορές…