Τι θα συμβεί όταν ο Αλέξανδρος Γατσαμπέας, γόνος γνωστής αστικής οικογένειας, διωγμένος μετά τη σύλληψη του πατέρα του για χρέη στο Δημόσιο, αποφασίζει να αφήσει τη Γλυφάδα και να ξενιτευτεί; Τι μέλλει γενέσθαι με τον Κώτσο Μποζίδη που μεταναστεύει χολωμένος από τα καρτέλ γάλακτος που τσάκισαν την οικογενειακή επιχείρηση στο Κιλκίς; Τον Πόντιο Κώτσο και τον Γλυφαδιώτη Αλέξανδρο, όπως τη θεία Μαρία από τα Κατεχόμενα, την αδίστακτη χρηματίστρια Αντζελα Δελή ή τον φέρελπι ακαδημαϊκό Ζήση Δασκαλόπουλο, θα μπορούσαμε κάλλιστα να συναντήσουμε σε μια βόλτα μας στο μητροπολιτικό Λονδίνο, αν δεν αποτελούσαν φανταστικούς ήρωες πλασμένους από την πένα της Ασημίδας Κουτσηίδου, κατά κόσμον Σοφία Γκιούσου.
Η 34χρονη μπλόγκερ έθεσε τις βάσεις για ένα ψηφιακό διήγημα, το «Πικρό τσάι της ξενιτιάς», όπου παρουσιάζεται η καθημερινότητα των Ελλήνων του εξωτερικού με γερή δόση χιούμορ και διάθεση αυτοκριτικής. «Ζώντας για πάνω από δέκα χρόνια στην Αγγλία, λαμβάνω καθημερινά πάσης φύσεως ερωτήματα από εν δυνάμει μετανάστες», διηγείται στην «Κ» η Σοφία, «από το πώς να βρουν σπίτι μέχρι ποια εμβόλια πρέπει να κάνουν στον σκύλο τους». Ενα από τα συμπεράσματα της καθημερινής της επικοινωνίας είναι η παντοδυναμία των στερεοτύπων. «Στο μυαλό πολλών, ο Ελληνας του Λονδίνου έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ένα προδιαγεγραμμένο -λαμπρό- μέλλον», διευκρινίζει. «Ολοι, λοιπόν, προοδεύουμε αυτόματα με το που περνάμε τα σύνορα, πληρωνόμαστε αδρά παρά τον ρατσισμό εις βάρος των Ελλήνων, βασανιζόμαστε από τη νοσταλγία για την πατρίδα και δεν παρεκκλίνουμε ούτε χιλιοστό από τον ελληνικό τρόπο ζωής». Μήπως, όμως, δεν είναι πάντα έτσι;
Τις βαθιά ριζωμένες, λοιπόν, δοξασίες, που έχουν στηριχτεί σε προσωπικές πλην μεμονωμένες εμπειρίες, έρχεται να διακωμωδήσει η διαδικτυακή ψηφιακή σειρά, που θα αποτελείται από ολιγόλεπτα βίντεο, γραπτή σύνοψη κάθε επεισοδίου, video clip με τραγούδια, ακόμη και σκηνές σε μορφή φωτορομάντζου. Από τα τέλη Απριλίου άρχισε να στήνεται το «σύμπαν» της σειράς, που διαθέτει δική της ιστοσελίδα (www.pikro-tsai.gr), σελίδα στο Facebook και λογαριασμό στο Τwitter. Η Σοφία έθεσε αρχικά τον άξονα, αλλά οι ήρωες, τα επεισόδια και η εξέλιξη της πλοκής διαμορφώνονται διαλογικά έπειτα από προτάσεις Ελλήνων ένθεν κακείθεν, αλλά και των ενεργών συντελεστών, όπως ο γραφίστας Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, το μουσικό συγκρότημα Niavent, ο εικονολήπτης Κώστας Βελιάνος κ.ά. «Οι πολιτισμικές καταβολές όλων μας είναι κοινές, προέρχονται από τον ελληνικό κινηματογράφο των περασμένων δεκαετιών, τα τηλεοπτικά σίριαλ, τα ευπώλητα βιβλία και τους αστικούς μύθους με τους οποίους μεγαλώσαμε». Αυτό αναδεικνύει άλλωστε και ο υπότιτλος: «Λονδίνο. Πόνος. Μετανάστες. Δύο έγκυες μόνο».
Η ίδια η Ασημίδα Κουτσηίδου, που με το έντονο μακιγιάζ και το μυστηριώδες βλέμμα αφήνει ανεξίτηλο στίγμα στο εγχείρημα, αποτελεί μια υπερβολική καρικατούρα, «εμπνευσμένη από τις μεγάλες κυρίες του θεάτρου, τηλεπαρουσιάστριες και ηθοποιούς, παντελώς ανυποψίαστες για τις ατέλειές τους». Οι λοιπές περσόνες είναι τόσο ετερόκλητες όσο και το πληθυσμιακό μωσαϊκό των σύγχρονων μεταναστών, περιλαμβάνει τον «φτωχό πλην τίμιο νέο», το «κακομαθημένο πλουσιόπαιδο», τον «οραματιστή φοιτητή»… Το σύμπαν του «τσαγιού», που αντικατέστησε τον καφέ λόγω βρετανικού περιβάλλοντος, είναι τόσο στερεό, που συχνά δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι η σεναριογράφος είναι πραγματικό πρόσωπο που δίνει συνεντεύξεις στο «Hellno» (αναγραμματισμός του βρετανικού κουτσομπολίστικου περιοδικού «Hello»), γράφει βιβλία, απευθύνει βαθυστόχαστες ρήσεις στους ακολούθους της στο Facebook, ενώ η πολύκροτη σειρά παίζεται σε prime zone της βρετανικής τηλεόρασης. «Εχει τύχει να με ρωτήσουν αν είμαστε δίδυμες με την Ασημίδα, επειδή… μοιάζουμε!» αναφέρει υπομειδιώντας η Σοφία.
Δισταγμοί
Καθώς, βέβαια, τα όρια της σάτιρας είναι δυσδιάκριτα και το θέμα της μετανάστευσης εξαιρετικά ευαίσθητο, οι συντελεστές δεν κρύβουν τους δισταγμούς τους. «Φοβάμαι πιθανές αστοχίες», ομολογεί η Σοφία, που τώρα συναντά καθέναν από τους 30 Ελληνες ηθοποιούς του Λονδίνου, που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν αφιλοκερδώς. «Καθώς εγώ μετανάστευσα πολύ πριν από την κρίση, δυσκολεύομαι ίσως να ταυτιστώ με όσους τώρα αναγκάζονται να φύγουν, σε μεγάλη ηλικία, συν γυναιξί και τέκνοις», σημειώνει. «Αντιμετώπισα όμως κι εγώ τις δυσκολίες, τις αφραγκίες και τη μοναξιά. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι το να ζήσεις σε μία άλλη χώρα μπορεί να σου προσφέρει πολλά. Ας μην εστιάζουμε, επομένως, μόνο στη νοσταλγία». Αυτή η πραγματικότητα, άλλωστε, ενσαρκώνεται στον τρόπο υλοποίησης του project: οι συντελεστές «ξεκλέβουν» χρόνο από τις δουλειές τους, ξενυχτούν συζητώντας τις σεναριακές λεπτομέρειες και κάνουν τα γυρίσματα Κυριακές. Για το μεράκι τους.