ΠΕΤΡΟΣ ΒΟΥΝΙΣΕΑΣ
Η ζωή είναι ένα σύνολο από
εκδ. Κέδρος, σελ. 80
Μια γυναίκα με πυρωμένο πρόσωπο τρέμει από το κρύο γιατί περιμένει καιρό κάποιον, που όσο αργοπορεί τόσο περισσότερο την καταψύχει, ένας άντρας αποζητά στη θάλασσα τη λύτρωση από τις ανάλατες ημέρες του, ένας άλλος υποφέρει από την ακατασίγαστη δίψα «που φέρνει το παραπανίσιο αλάτι της ζωής σε ανθρώπους που παλεύουν μονίμως με τα κύματα», δύο αντικριστές ερωτευμένες ρωγμές αδημονούν για την ένωσή τους, που θα γκρεμίσει τα πάντα, μια πατροκτονία ματαιώνεται όταν το παιδί αντί να πυροβολήσει τον τερατώδη πατέρα, σημαδεύει το φεγγάρι, που γεννά λυκανθρώπους, ένας άντρας παρεπιδημεί σε παγκάκια με κολλημένες τσίχλες, συλλέγοντας τις μυρωδιές ξένων στομάτων, αναζητώντας χείλη με άρωμα φρούτα του πάθους, η αιχμή της κορυφής του πύργου του Αϊφελ τρυπά ένα δάχτυλο, που ακουμπά ένα επώδυνο γράμμα ματώνοντάς το και αφήνοντας στις γραμμές το ίχνος της σκουριάς, σημάδι ενός οξειδωμένου συναισθήματος, αβάσταχτου για τον παραλήπτη.
Ο Πέτρος Βουνισέας (γεν. 1974), μετεωριζόμενος επιδέξια ανάμεσα στην πύκνωση της ποίησης και την ευθυβολία του διηγήματος, γράφει για θαύματα, άλλοτε ζοφερά, άλλοτε ευφρόσυνα, που διεμβολίζουν την πεζότητα της αληθινής ζωής. Στη σκοτεινότητα των ιστοριών διαλάμπει η ειρωνεία, που περιγελά τη μακάβρια συγκομιδή του συγγραφέα. Ο προσφυής τίτλος αποφεύγει εντέχνως να προσδιορίσει το «σύνολο» που συνιστά τη ζωή. Πιθανές λύσεις αυτής της αναβλημένης εξίσωσης αναλαμβάνουν να προτείνουν τα είκοσι πέντε πεζά, η συναρμογή των οποίων θυμίζει καλειδοσκόπιο, που κάθε του περιστροφή σκορπά απόκοσμες ανταύγειες, φευγαλέες αστραπές ενός εκτυφλωτικού εφιάλτη.
Τι ακριβώς συμβαίνει στα πρόσωπα του βιβλίου; Απλώς η ζωή, στις πιο απρόσμενες, όμως, εκδηλώσεις της. Τα ετερόμορφα δράματα της επιβίωσης μεταμφιέζονται σε παράξενες συμφορές, υποβάλλοντας τα πρόσωπα σε βάσανα, που επαληθεύουν τους πιο φαντασιόπληκτους τρόμους τους. Σε ένα καταπληκτικό για την έκβασή του πεζό, ο αφηγητής στις πιο μαύρες νύχτες του συνήθιζε να τρομάζει τον εαυτό του με την απειλή ενός φαντασιώδους εισβολέα, μέχρι που ένα βράδυ αντικρίζει στο τζάμι της μπαλκονόπορτας το είδωλό του να κρατά μαχαίρι. Ενας άλλος δοκιμάζεται με δεισιδαίμονες αλχημείες, από περιέργεια να διαπιστώσει αν ορισμένα σπάνια συστατικά αναμεμειγμένα με μαύρη μπογιά μπορούν να βάψουν «όλα τα πρωινά του κόσμου μαύρα και να μην ξημερώσει πια ποτέ». Ενα ξυράφι, μια κόκκινη μπανιέρα και ένα κουτί μαύρης μπογιάς καταδεικνύουν την επιτυχία της μαγγανείας.
Ο Βουνισέας σαρκάζει τη σκαιότητα, που επιδεικνύει η ζωή, αντιτάσσοντάς της τις τερατογενέσεις μιας δαιμόνιας φαντασίας. Οι ήρωες αιφνιδιάζουν με τα πάθη τους την καθημερινότητα, που είναι, παρ’ όλα αυτά, μαθημένη στις αιματοχυσίες. Ενας μεθάει με κολόνιες, αδιαφορώντας για τη σημασία των λέξεων, μέχρι που βρίσκεται νεκρός από υπερβολική δόση ενός τοξικού μείγματος, της φυγής (Escape) με την αιωνιότητα (Eternity). Ενας άλλος, «άνθρωπος του ενδιάμεσου», φροντίζει να μένει μακριά από τα άκρα, κρατώντας ίσες αποστάσεις τόσο από τον ενθουσιασμό όσο και από την απόγνωση, μέχρι που γίνεται αυτουργός ενός διπλού εγκλήματος, ακριβοδίκαια μοιρασμένου μεταξύ πάθους και απάθειας. Μια γυναίκα πίνει κάθε πρωί τις δροσοσταλίδες από τα κλαδιά ενός δέντρου, ένα ελιξίριο ευτυχίας, αγνοώντας πως την ευφορία της άρδευαν τα δάκρυα του ηλικιωμένου γείτονα, πιστού στο ωρολόγιο πρόγραμμα του πένθους του.
Πέρα από το λοξό βλέμμα, εκείνο που συναρπάζει στα πεζά του Πέτρου Βουνισέα είναι ο έλεγχος τόσο της γλώσσας και του ύφους όσο και των κορυφώσεων των επινοήσεων. Η φαντασία του, μολονότι διαγράφει απίθανες τροχιές, τιθασεύεται από το διαρκές αντίκρισμά της με την πραγματικότητα. Ο πόνος και ο ζόφος των ιστοριών δεν μας είναι ξένοι, στον βαθμό που εκρέουν από την κοινή κοίτη της δυστυχίας, την αλυσιτελή προσπάθεια να συγκεραστεί η λύπη με την ονειροπόληση. Το όμορφο βιβλίο του Βουνισέα επιβεβαιώνει πως στη λογοτεχνία η ζωή είναι ένα σύνολο από όλα εκείνα τα αδιανόητα, που φοβόμαστε και προσδοκούμε.