Η βιολονίστρια Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε είναι μία από τις πιο ταλαντούχες μουσικούς της νεότερης γενιάς. Στα 26 της χρόνια έχει ήδη αξιόλογο βιογραφικό με αρκετά βραβεία και διακρίσεις. Παρ’ όλα αυτά, στην Αθήνα δεν δίνεται συχνά η ευκαιρία να τη χαρούμε, ούτε στο πλαίσιο συμφωνικής συναυλίας, ούτε στο πλαίσιο βραδιάς με έργα μουσικής δωματίου. Τεκμήριο της γνώσης αλλά και της μουσικότητας με την οποία σκύβει πάνω από διαφορετικές μουσικές αποτελεί ο πρώτος της δίσκος, στον οποίο η νεαρή βιολονίστρια συνοδεύεται από τον πατέρα της, τον γνωστό πιανίστα και καθηγητή Ούβε Μάτσκε.
Η έκδοση περιλαμβάνει τρία έργα μεταξύ τους αρκετά διαφορετικά, τη Σονάτα για πιάνο και βιολί σε ντο ελάσσονα (έργο 30, αρ. 2) του Μπετόβεν, τη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Ντεμπισί και το αντίστοιχο έργο του Ραβέλ. Για τον Μπετόβεν η Παπαματθαίου-Μάτσκε διαθέτει τον στρογγυλό και καθαρό ήχο, την ευγένεια στην έκφραση χωρίς να παραβιάζει τα περιγράμματα που ορίζει η αισθητική της εποχής, την ανάλαφρη διάθεση για το «Σκέρτσο» αλλά και το νεύρο για όσες μουσικές παραγράφους το απαιτούν. Το αργό δεύτερο μέρος είναι ιδιαίτερα ποιητικό. Η αρμονικά ταιριασμένη ερμηνευτική γραμμή κόρης και πατέρα δίνει παλμό και ζωντάνια στο αποτέλεσμα.
Ο κόσμος της Σονάτας του Ντεμπισί είναι διαφορετικός. Υπάρχει η ίδια απαίτηση για αυστηρότητα και ακρίβεια. Ωστόσο, η μεγαλύτερη αμεσότητα της έκφρασης επιτρέπει μεγαλύτερη ελευθερία. Η Παπαματθαίου-Μάτσκε δίνει περιεχόμενο στον προσδιορισμό του δεύτερου μέρους «με φαντασία και ανάλαφρα»: η δεξιοτεχνία δεν αποτελεί πρόβλημα, το ύφος είναι αέρινο, παιχνιδιάρικο αλλά καλά στηριγμένο.
Ο κόσμος της Σονάτας του Ραβέλ είναι αλλιώτικος, παρότι συγγενής προς αυτόν της Σονάτας του Ντεμπισί. Εδώ, βασικό χαρακτηριστικό είναι η λεπτότητα, τόσο στην ποιότητα του ήχου, όσο και στην έκφραση. Πατέρας και κόρη την επιτυγχάνουν ακόμα και στο δεύτερο μέρος, χωρίς να παρασυρθούν σε πληθωρικές διατυπώσεις από το εγγεγραμμένο «μπλουζ», τόσο της μόδας τότε. Ομοια, το τελευταίο μέρος διαθέτει σβελτάδα και νεύρο, όμως χωρίς βάρος: όλα ρέουν με φυσικότητα, χωρίς εμφανή ώθηση. Συνολικά, πρόκειται για θαυμάσια κατάθεση μιας ακόμα μουσικού, που αναζητά το μέλλον της σε χώρες πιο φιλικές προς την τέχνη της.