Κύριε διευθυντά
Εχει τύχει τα τελευταία δέκα χρόνια να επισκέπτομαι αρκετά συχνά τον Μυστρά και να διαπιστώνω ότι το ανάκτορο των Παλαιολόγων, του οποίου η ανακατασκευή άρχισε από τη δεκαετία του ’80, δεν είναι ακόμη επισκέψιμο. Διερωτώμαι αν αυτή η καθυστέρηση οφείλεται σε έλλειψη χρημάτων ή σε άλλους λόγους τους οποίους δεν γνωρίζω. Πάντως, το ανάκτορο φαντάζει εξωτερικώς έτοιμο. Τον τελευταίο καιρό υπεύθυνος της ομάδας του έργου, ο συνταξιούχος καθηγητής του ΕΜΠ κ. Στέφανος Σίνος, έχει σκάψει μια τάφρο εν είδει ανασκαφής μπροστά από το ανάκτορο, αν και δεν δικαιούται γιατί δεν είναι αρχαιολόγος.
Ολοι οι επισκέπτες του Μυστρά διερωτώνται προς τι αυτή η καθυστέρηση τόσων ετών. Περιμένουμε ότι ο νέος υπουργός θα λάβει τα απαραίτητα μέτρα ώστε το ανάκτορο να γίνει επισκέψιμο.
Σοφη Γιαννη Βαρβιτσιωτη
Οι ΜΚΟ και η Ουγγαρία
Κύριε διευθυντά
Θέλω να δώσω κάποιες συγκεκριμένες διευκρινίσεις σχετικά με το άρθρο που στηρίζεται σε δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel και δημοσιεύθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου στην «Κ», με τίτλο «Ακήρυχτος πόλεμος κατά των ΜΚΟ στην Ουγγαρία».
Στα 25 χρόνια από την αλλαγή του καθεστώτος, λειτουργούν στην Ουγγαρία πολλές ανεξάρτητες, ελεύθερες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και ούτε η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει συμφέρον να παρεμβαίνει στις δραστηριότητές τους. Οι πρόσφατες ενέργειες των αρχών είναι η συνέπεια των συζητήσεων για τη διαχείριση του λεγόμενου Νορβηγικού Ταμείου. Επειδή η επιδότηση από το Νορβηγικό Ταμείο προέρχεται από την ΕΟΧ -συμφωνία μεταξύ της Ε.Ε. και της Νορβηγίας– το νορβηγικό χρήμα δεν θεωρείται ιδιωτική δωρεά, αλλά δημόσιο χρήμα, ομοίως με τα κονδύλια της Ε.Ε. Δυστυχώς, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι το ίδρυμα, το οποίο ασχολείται με τη διανομή των νορβηγικών χρημάτων στην Ουγγαρία, δεν διατηρούσε τους δημοσιονομικούς κανόνες και δεν ήταν ανεξάρτητο προς όλη την κοινωνική σφαίρα. Το ποσό επωφελήθηκαν συνεχώς τα ίδια 12-13 ιδρύματα, παρά το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις οι προτάσεις τους δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις, για παράδειγμα δεν μπορούσαν να παρέχουν την απαιτούμενη ιδία συνδρομή. Από το 2012, η Ουγγαρία επεδίωξε τη διευθέτηση του προβλήματος με τις αρμόδιες αρχές της Νορβηγίας, δυστυχώς χωρίς επιτυχία. Η δράση των Αρχών ήταν απαραίτητη, επειδή το Ιδρυμα αρνήθηκε να παραδώσει τα για τον έλεγχο απαιτούμενα έγγραφα. Ο δικηγόρος του Ιδρύματος επιβεβαίωσε, επίσης, την ορθότητα και την κανονικότητα της δράσης της αστυνομίας.
Μία ακόμη σκέψη σχετικά με την τελευταία φράση του άρθρου: ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν δεν παρουσίασε τη Ρωσία, την Κίνα, τη Σιγκαπούρη κ.λπ. ως ένα μοντέλο για την Ουγγαρία, μόνο έδειξε ότι μια μη φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει ως αποτελεσματική οικονομία. Οι ιστορικές, οικονομικές και πολιτιστικές παραδόσεις της Ουγγαρίας διαφέρουν πολύ από αυτές της Ρωσίας και ακόμη πιο πολύ από της Κίνας. Η Ουγγαρία, λοιπόν, είναι προφανώς ενδιαφερόμενη να επιδιώξει ένα ευρωπαϊκό μοντέλο, το οποίο έχει τις δικές του παραδόσεις και ακολουθεί τη φιλοσοφία των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Konrad Adenauer και του Robert Schuman, όπως τις σταθερές βασικές αξίες της χριστιανικής δημοκρατίας σε συνδυασμό με τα κλασικά στοιχεία της κοινωνικής δημοκρατίας, όπως η κοινωνική αλληλεγγύη.
Eszter Sadorfi – Πρέσβης της Ουγγαρίας
Μονομερής παρουσίαση
Κύριε διευθυντά
Με ενδιαφέρον διάβασα το αφιέρωμα στο φύλλο της 15ης Αυγούστου του κ. Γ. Γεωργακόπουλου με τίτλο «Σύλλογοι που βίωσαν την πίκρα της εξορίας». Φυσικά εξεπλάγην γιατί ένας δημοσιογράφος που ασχολείται αποκλειστικά με αθλητικά θέματα μπήκε στη διαδικασία να αναφερθεί σε ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό θέμα. Ηταν «πολύ συγκινητικός» ο τρόπος της παρουσίασης, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερα εάν είχε εμβαθύνει την έρευνά του και είχε ακούσει την άποψη της άλλης πλευράς.
Το βέβαιο είναι πως δεν ζούμε την εποχή που η ευγενής άμιλλα είναι το ύψιστο αγαθό. Η σύνδεση της περίπτωσης των αζερικών ομάδων με τις κυπριακές είναι τουλάχιστον απλοϊκή.
Το Αζερμπαϊτζάν έχασε έναν πόλεμο στον οποίο επί ίσοις όροις αντιμε-τώπισε τους Αρμενίους του Καραμπάχ. Στην Κύπρο έγινε εισβολή.
Θα δώσω ένα παράδειγμα για τα πόσα κοινά συνδέουν τους λαούς μας έναντι των Τούρκων και των Αζέρων.
Το 1955 όταν έγιναν τα θλιβερά γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, ο «όχλος» ήξερε ένα ένα τα σπίτια και τα μαγαζιά των Ελλήνων. Ετσι με «αυθόρμητο» τρόπο εκδιώχθηκε ο ελληνισμός της Πόλης. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η πρώην Σοβιετική Ενωση έμπαινε στην περίοδο της περεστρόικας και του γκλαστνόστ με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ με ειρηνικές διαδηλώσεις διεκδίκησαν την ανεξαρτητοποίηση της περιοχής τους που ήταν ήδη σε καθεστώς αυτονομίας. Αμεση ήταν η αντίδραση της Σοβιετικής Δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν με ηγέτη τον γενικό γραμματέα του Κουμμουνιστικού Κόμματος (και πατέρα του ηγέτη του σημερινού προέδρου της χώρας) και η οργάνωση των προγκρόμ του αρμενικού πληθυσμού στις 27 με 29 Φεβρουαρίου του 1988 στο Μπακού και στο Σουμγκάιτ. Μέσα σε ένα 24ωρο δολοφονήθηκαν Αρμένιοι που ζούσαν σε αυτά τα μέρη αιώνες. Οσοι επιβίωσαν εκδιώχθηκαν χωρίς να μπορέσουν να σώσουν κάτι από τις περιουσίες τους παρά μόνο τον εαυτόν τους.
Οι πραγματικοί αριθμοί μιλούν μόνοι τους. 360.000 Αρμένιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Αζερμπαϊτζάν και 160.000 Αζέροι την Αρμενία.
Η μονομερής παρουσίαση τέτοιων γεγονότων δεν πιστεύω ότι αρμόζει στην έγκριτη εφημερίδα σας.
Αρσεν Καλφαγιαν
Λεμόνια
Κύριε διευθυντά
Συνεχίζω να βλέπω στα σούπερ μάρκετ λεμόνια Αργεντινής και ντρέπομαι για το χάλι της πατρίδας μας. Εχουμε τόσους βουλευτές, άλλους τόσους πολιτικούς που θέλουν να γίνουν βουλευτές, έχουμε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, τους συνεταιρισμούς αγροτών κ.τ.λ., κ.τ.λ. και δεν υπάρχει ένας από όλους αυτούς να προσπαθήσει να λύσει αυτό το τόσο ταπεινό, αλλά και τόσο σοβαρό ζήτημα; Στις Σπέτσες και στον αργολικό κάμπο δεν τα μαζεύει κανείς. Αν δεν μπορούμε να λύσουμε αυτό, πώς περιμένουμε να λυθούν και τα πράγματι σοβαρά θέματα που έχουμε;
Αλεξανδρος Μπεζης – Κηφισιά
Mήνυμα αισιοδοξίας
Κύριε διευθυντά
Το ευρύ κοινό στην Ελλάδα αρχίζει να συνειδητοποιεί, αλλά με μια στείρα επίγνωση της στυγνής πραγματικότητος ακόμα και από την κυβέρνηση, τις τεράστιες ζημίες που έχουν προξενηθεί από την πράγματι ανώμαλη οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που χρόνια τώρα προσβάλλει –επίσης ανώμαλα– τον Ελληνισμό.
Η διαγραφόμενη ρήξις, όμως, που σήμερα συστηματικά καλλιεργείται με τους αυθαίρετα ορμώμενους δανειστάς μας, οπωσδήποτε δεν αποτελεί λύση. Και δεν αποκλείεται να αποβεί μοιραία για τον τόπο. Oχι, όμως, εάν η κυβέρνηση αντιληφθεί εγκαίρως ότι πρέπει να επιδιώξει με σύγχρονο τρόπο και το γρηγορότερο δυνατόν τη θεσμική, καλόπιστη και διεξοδική αποτίμηση όλων ανεξαιρέτως των προξενηθεισών ζημιών. Και συγκεκριμένα, με διοικητική πρωτοβουλία της Τραπέζης της Ελλάδος, την σύσταση μιας πανευρωπαϊκής Συνόδου Αποτιμήσεως Ζημιών στην Ελληνική Οικονομία και Κοινωνία κατά την κρίσιμη περίοδο 2008-2014. Τότε θα λάμψουν ανεξάρτητα και αντικειμενικά τα απαραίτητα στοιχεία και μεγέθη: τα οποία αυτομάτως θα μειώσουν το ανακριβώς διογκωμένο δημόσιο χρέος της Ελλάδος κατά τουλάχιστον 50% – επίσημα αποδεικνύοντας διεθνώς ότι το πραγματικό ελληνικό χρέος δεν υπερβαίνει τα 150 δισεκατομμύρια ευρώ.
Πρόκειται για εθνική μας επιπολαιότητα ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν οριστικά εκτιμηθεί, θεσμικά και στο σύνολό τους, οι συγκεκριμένες ζημίες εις βάρος της Ελλάδος. Ωστε ευλόγως ερωτάται; Πώς είναι δυνατόν οι οποιεσδήποτε «πολύπλοκες και πολυεπίπεδες» επαφές και διαπραγματεύσεις με το ΔNT, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕKT –όπως πρόσφατα στο Παρίσι αλλά κυρίως τον Νοέμβριο στη Νέα Υόρκη και μετέπειτα– να θεωρούνται έγκυρες και διεθνώς αποδεκτές; Εφ’ όσον, εν τω μεταξύ, θα αγνοούνται ολοσχερώς καθοριστικής σημασίας μεγέθη και σημαντικές λεπτομέρειες ιστορικών διαστάσεων.
Ν. Ε. Δεβλετογλου – Καθηγητής