Ενδέχεται να μη βρεθείτε ποτέ στη θέση των ηρώων της ταινίας «Ιστορίες για αγρίους» του Αργεντίνου σκηνοθέτη Ντάμιαν Σιφρόν (παραγωγός ο Πέδρο Αλμοδόβαρ). Να μην είστε επιβάτης αεροπλάνου, σε πτήση «αγορασμένη» εν αγνοία σας από έναν παρανοϊκό, τον οποίο είχατε κάποτε συναντήσει στη ζωή σας και πληγώσατε χωρίς να το ξέρετε – όπως και όλοι οι συνεπιβάτες σας. Ούτε να χρειαστεί να σερβίρετε, στο εστιατόριο όπου εργάζεστε, τον δολοφόνο του πατέρα σας. Ούτε να ανακαλύψετε στη δεξίωση του γάμου ότι ανάμεσα στους προσκεκλημένους είναι και η ερωμένη του συζύγου σας…
Μπορεί, βέβαια, μια αστόχαστη χειρονομία σας σε άλλον οδηγό, ενώ τον προσπερνάτε σε επαρχιακό δρόμο, να έχει απροσδόκητη εξέλιξη, προκαλώντας μακελειό. Ή η αγενής συμπεριφορά ενός υπαλλήλου σε δημόσια υπηρεσία ή το άδικο πρόστιμο για παράνομη στάθμευση να σας κάνει να εκραγείτε…
Το μαύρο, σαρκαστικό, μακάβριο χιούμορ του Σιφρόν φροντίζει να «ξεγελάει», καθώς απομακρύνει τον κίνδυνο της ταύτισης με τα γεγονότα, μετακινώντας τις ιστορίες του εκτός ορίων. Τα έξι διαφορετικά σενάρια, με πρωταγωνιστή την απρόβλεπτη ανθρώπινη φύση, τοποθετημένα στην Αργεντινή, μια χώρα και μια κοινωνία σε κρίση, παίζουν κρυφτό με την πραγματικότητα.
Γελάς μέχρι δακρύων με το σφυροκόπημα παραλογισμού, απελπισίας και απόγνωσης. Και την ίδια στιγμή αναρωτιέσαι μήπως ο ακραίος «σουρεαλισμός» είναι μια απολύτως εγκατεστημένη καθημερινότητα. Το ραντεβού που χάνεται από το μποτιλιάρισμα, δίνει τη θέση του στη διαφθορά ενός συστήματος δημοσίων υπηρεσιών που «τ’ αρπάζει» στυγνά από τον ανίσχυρο πολίτη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει τον συναλλασσόμενο εκτός εαυτού και, στη συνέχεια, στη φυλακή;
Ο σκηνοθέτης μετακινεί διαρκώς τα όρια ανάμεσα στην απόγνωση με την εκδίκηση. Επιχειρεί όμως και μια κριτική αποτίμηση της συλλογικής ζωής μας. Πώς χειραγωγείται η διαφθορά, όταν μάλιστα δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική ή τη γραφειοκρατία, αλλά με τη «φθορά» του ανθρώπινου χαρακτήρα και τη βία, που διαρκώς κερδίζει έδαφος ως αποτελεσματικός τρόπος διευθέτησης των εντάσεων;
Μέσα από την ανασκόπηση των ιστοριών, συντίθεται η τοιχογραφία μιας κοινωνίας σε κρίση. Αδειας από οράματα, σε έναν κόσμο που γεμίζει από ανισότητα και οξύτητα.
Η αγωνία στην ταινία «διασκεδάζεται» με το χιούμορ. Είναι όμως το γέλιο μια δυνητική διέξοδος; Βοηθάει στην επανεξέταση και στον προβληματισμό;
Τι θεωρείται πλέον ηθικά επιλήψιμο; Μήπως έχει αλλοιωθεί και απισχνασθεί τόσο το σύστημα αξιών, αποπροσανατολίζοντας τους ανθρώπους και τη φυσιογνωμία των σχέσεων; Και οι θεσμοί;
Στην ταινία, τα ερωτήματα είναι και «υποθέσεις εργασίας». Αν και η πολιτική δεν είναι σαφώς παρούσα, παρά μόνο σε δύο από τις έξι ιστορίες, παραμένει το περίγραμμα μέσα στο οποίο δρουν και αντιδρούν οι ήρωες. Οι αστοχίες πυρακτώνονται και οδηγούν σε κρίση. Ανεξέλεγκτες καθώς δεν υπάρχει το πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα κριθούν, θα αξιολογηθούν, θα τιμωρηθούν αν είναι αξιόποινες και, κάπου, θα ισορροπήσουν. Ετσι το βάρος, μέσα σε έναν διαλυμένο κοινωνικό και πολιτικό ιστό, μετακυλίεται όλο στον πολίτη.
Η συμπεριφορά δεν είναι άμοιρη της πολιτικής τάξης. Οπως και οι σχέσεις. Αλλιώς η καθημερινότητα μοιάζει με αρένα στην οποία δεν επικρατεί ο ισχυρότερος οικονομικά, αλλά ο πιο κυνικός, ο ανηλεής, ο αποθηριωμένος.
Το γέλιο, ναι, βοηθάει στη συνύπαρξη. Ισως και στη συναίνεση. Οσο για το μαύρο χιούμορ, μπορεί και να είναι η βάση για μια πιο ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία.