Πριν καν σηκωθεί η αυλαία με το έξοχο βικτωριανό σχέδιο, είχε σταλεί ήδη το σήμα ότι «εδώ έχει συντελεσθεί κάτι όχι συνηθισμένο». Ως θεατής και ακροατής εισέρχεσαι σε μία σήραγγα που σε εκβάλλει στο χλοερό τοπίο του «Ετσι κάνουν όλες», την ευφρόσυνη, καυστική και διεισδυτική όπερα του Μότσαρτ, που φέτος, η Λυρική Σκηνή παρουσιάζει σε νέα παραγωγή, εγγενώς φιλόδοξη και μελετημένα μεγαλοπρεπή. Αν και το θέμα της όπερας, που έκανε πρεμιέρα το 1790, δεν οδηγεί στις υψηλές συγκρούσεις του μετέπειτα δραματικού και ρομαντικού ρεπερτορίου, διαθέτει, ωστόσο, όλο το καρύκευμα μίας νεωτερικής φάρσας του 18ου αιώνα, αφού με όχημα τη γυναικεία απιστία γίνεται προοίμιο όχι μόνο των ψυχολογικών σπουδών αλλά και του στοχασμού περί φύλων.
Αλλά αυτό που απογειώνει το «Ετσι κάνουν όλες» στην παραγωγή από τη Λυρική είναι η δροσιά, η ευλυγισία, η υψηλή αισθητική, οι σπουδαίες ερμηνείες. Πέραν των ερμηνευτών, που είναι ένας κι ένας, υπάρχει ένα υπόστρωμα σκέψης που πυροδοτεί όλη την παράσταση. Τούτο οφείλεται σε μία συνέργεια παραγόντων. Στην ορχήστρα που υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη κράτησε την παράσταση δεμένη, με τις σωστές κοιλότητες, κόγχες, κορδέλες και κορυφώσεις, τη χορωδία που -πόσο ωραία χορογραφημένη- δείχνει κάθε φορά και καλύτερη (υπό τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο). Στη σκηνοθεσία της Ροδούλας Γαϊτάνου: που έχει το χάρισμα να διαποτίζει με τη γνώση της και το χάρισμά της κάθε παραγωγή της, χωρίς να πνίγει το αποτέλεσμα. Το αντίθετο, το απελευθερώνει, το παραδίδει αέρινο, δροσερό, σαν αερόστατο σ’ έναν ωκεανό φαντασίας.
Και τέλος, στα κοστούμια και στο σκηνικό. Δεν θεωρώ υπερβολή να χαρακτηρίσω μεγαλοφυή τη σύλληψη του Γιώργου Σουγλίδη που μετέφερε την πλοκή στη βικτωριανή περίοδο, στη δεκαετία του 1880 αν κρίνει κανείς από τα εκπληκτικής ομορφιάς κοστούμια, στο κατώφλι της μοντέρνας εποχής, της νέας σκέψης και της Νέας Γυναίκας. Σφραγίζεται η σκηνή από το cabinet of curiosities, το βρετανικής εμπνεύσεως ιδιωτικό μουσείο εκκεντρικών συλλογών σε μια περίοδο εγκυκλοπαιδισμού με τη φαντασία σε διαρκή έξαψη. Αυτό το αρχιτεκτόνημα, οργανωμένο σαν δώματα σκέψης, διαλογισμού, στοχασμού και λίμνης εμμονών, οργανώνεται και αγκαλιάζει τους πρωταγωνιστές, τους αξέχαστους χαρακτήρες του δαιμόνιου Ντον Αλφόνσο, της Ντεσπίνα και των δύο ζευγαριών, του Φεράντο, της Ντοραμπέλα, του Γκουλιέλμο, της Φιορντιλίτζι.
Πόσο όμορφα ηχούν τα ιταλικά στο λιμπρέτο του ντα Πόντε, πόσο γαργαλούν τις αισθήσεις. Αυτοί οι έξι μεγάλοι ρόλοι, τόσο δεμένοι ο ένας με τον άλλον, ώστε κάθε κίνηση, σπασμός, βλέμμα και πνοή να επιδρά στο οικοδόμημα, προσφέρονται για συναρπαστικές ερμηνείες. Και τέτοιες πήραμε στην πρεμιέρα (24/10). Η Μυρτώ Παπαθανασίου, με το γαλάζιο της φόρεμα και τα εβένινα μαλλιά, έχει έναν αιθέριο έλεγχο και μια χάρη σε κάθε κίνηση. Δίπλα της, η Ειρήνη Καράγιαννη, που είναι πάντα μία αισθητική απόλαυση, δίνει κι εδώ μια ερμηνεία βάθους. Ντον Αλφόνσο, ο Χριστόφορος Σταμπόγλης: με έξοχη ισορροπία, δίνει μία μεγάλη ερμηνεία, ακριβοζυγισμένη, ώριμη, απολαυστική. Ο Γκουλιέλμο και ο Φεράντο, δηλαδή ο Διονύσης Σούρμπης και ο Αντώνης Κορωναίος, αποτελούν ένα δίδυμο γεμάτο σφρίγος συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον. Με μεγάλη θεατρικότητα και πνοή ο Διονύσης Σούρμπης, με εσωτερικευμένο αυτοσαρκασμό και ένταση ο Αντώνης Κορωναίος. Η Μυρσίνη Μαργαρίτη, με μία θελκτική εξωστρέφεια και πολύ εκφραστική κίνηση, έδωσε δροσιά στην Ντεσπίνα. Αξίζει να δείτε και τις δύο άλλες διανομές.