Σε ποια περιοχή της Ελλάδας εφαρμόστηκε η αγροτική μεταρρύθμιση; Πού βρίσκονται οι μεγάλοι κάμποι της χώρας; Η Αθήνα είναι νοτιότερα ή βορειότερα των Ιωαννίνων; Η φοιτήτρια στην οποία ετέθησαν οι ερωτήσεις, προ ημερών κατά τη διάρκεια ενός πανεπιστημιακού μαθήματος, απάντησε μόνο με… αμηχανία στην καθηγήτρια, η οποία στο τέλος εξανέστη: Μα καλά, βρε παιδί μου, δεν έχεις δει ποτέ το δελτίο καιρού στην τηλεόραση;
Τέτοια ευτράπελα δεν λέγονται χάριν αστεϊσμού, είναι γενικευμένη πραγματικότητα στα ελληνικά ΑΕΙ. «Τα παιδιά έρχονται στο πανεπιστήμιο με μυαλό “καμένο” λόγω της παπαγαλίας», έλεγε πρόσφατα ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεόδωρος Φορτσάκης, σχολιάζοντας την πρωτοβουλία συναδέλφου του να κάνει μαθήματα Γεωγραφίας για τους πρωτοετείς φοιτητές του, καθώς «για ποια περιφερειακή ανάπτυξη να τους μιλήσω όταν οι φοιτητές δεν ξέρουν πού είναι η Αθήνα, η Λάρισα, η Μυτιλήνη;»…
Το θέμα των αδυναμιών του εκπαιδευτικού συστήματος έχει καταντήσει καραμέλα στα στόματα πολλών, πρώτον όλων των υπουργών Παιδείας, των κομμάτων, των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών και των μαθητών, που τις θυμούνται κάθε Νοέμβριο αφού κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν τις κοπάνες τους μέσω καταλήψεων. Ομως η υποτιθέμενη πρόθεση διαλόγου περιορίζεται σε ρητορείες, αφού ουδείς επιθυμεί να αντιμετωπίσει την ουσία των προβλημάτων.
Η μέση ελληνική οικογένεια, εγκλωβισμένη στο μπούκωμα των υποψηφίων με γνώσεις που απαιτούνται για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, αδιαφορεί για τη σημασία κάθε μαθήματος στην καλλιέργεια των παιδιών και την ανάγκη το ελληνικό σχολείο να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν.
Για παράδειγμα, ύστερα από την επισημοποίηση των αλλαγών στο νέο σύστημα πανελλαδικών εξετάσεων (εισαγωγή της Πληροφορικής και αφαίρεση της Λογοτεχνίας για τους υποψηφίους των θετικών, τεχνολογικών και οικονομικών επιστημών), πολλοί από όσους τάσσονται υπέρ της αφαίρεσης της Λογοτεχνίας έδειξαν να αγνοούν ότι το έλλειμμα γλωσσικής και ιστορικής παιδείας των σημερινών παιδιών τα κάνει ιδιαίτερα ευάλωτα στον καταιγισμό των πληροφοριών του Διαδικτύου, των english και των greeklish. Αντίθετα, τα διάφορα bras de fer μεταξύ των καθηγητών (π.χ. Πληροφορικής-Χημείας) αποτελούν δείγμα του αληθινού πολέμου για την πίτα των φροντιστηριακών μαθημάτων. Για τον λόγο αυτό προσυπογράφω το σχόλιο του Χρήστου Σταυρογιάννη στο Facebook ότι «δεν έχει ενδιαφέρον ποιοι αντιδρούν, αλλά γιατί. Το μόνο που τους απασχολεί είναι μη και μικρύνει η φροντιστηριακή πίτα που τους αναλογεί ανά κλάδο. Πέρα από τις προσωπικές μου απόψεις (π.χ. είναι απαραίτητα η Χημεία, η Φυσική, η Βιολογία και τα Μαθηματικά παντού ώστε να γνωρίζουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και να μη γινόμαστε έρμαια του κάθε μπουρδολόγου που μας πουλάει μαντζούνια κ.ά.) αποκαλύπτεται πως το μόνο που υπάρχει είναι κίνητρα, τα οποία περιτυλίγονται με ηθική ώστε να πλασαριστούν πιο όμορφα…».