Ο Γιώργος–Ικαρος Μπαμπασάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960. Ασχολείται περιπαθώς με τα πρωτοποριακά ρεύματα του 20ού αιώνα και με την Beat Generation. Εχει μεταφράσει πάνω από εκατό βιβλία, έχει γράψει και εκδώσει πάνω από είκοσι. Από τις εκδόσεις Εστία κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του «Αγάπη/Love», ένα εγκώμιο στον άνευ ορίων άνευ όρων έρωτα.
Ποια βιβλία έχεις αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σου;
Την «Ανοδο της Δημοκρατίας» (μτφρ. Αλέξανδρος Κιουπκιόλης, εκδ. Πόλις) του Μαρσέλ Γκωσέ και τα «Εθιμα ταφής» (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ικαρος) της Χάνα Κεντ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα θα ήθελες να είσαι και γιατί;
Ο Φίλιπ Μάρλοου, διότι είναι ρομαντικός και κυνικός, πότης και σκακιστής, βίαιος και τρυφερός. Ποιητής της μητρόπολης. Συν το ότι τον έχουν ενσαρκώσει ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο Ρόμπερτ Μίτσαμ και ο Ελιοτ Γκουλντ.
Με ποιον συγγραφέα θα ήθελες να δειπνήσεις;
Με τον Τόμας Πίντσον, που θα μου είχε καλεσμένο-έκπληξη τον Τόμας Μπέρνχαρντ, ο οποίος θα είχε φέρει μαζί του τον Τόμας Μαν, συνοδευόμενο από τον Τόμας ντε Κουίνσι. Και με τον Σαίξπηρ, φυσικά.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σε έκανε να θυμώσεις;
Ενα πολυσέλιδο ψευτοαστυνομικό κατασκεύασμα που τα είχε όλα μέσα, εκτός από ψυχή, ταλέντο, πάθος, ευφυΐα, ευαισθησία, συγκίνηση. Ενα αίσχος φτιαγμένο για να πουλήσει. Λεγόταν «Η αλήθεια για την υπόθεση Χάρρυ Κέμπερτ» (μτφρ. Γιάννης Στρίγκος, εκδ. Πατάκης) κάποιου Ζοέλ Ντικέρ. Σεμινάριο κανονικό για το πώς να μη γράφεις.
Και το τελευταίο που σε συγκίνησε;
Το συναρμολογούμενο μωσαϊκό πολυαφήγημα «Γυναίκα με ποδήλατο» (εκδ. Πόλις) του Νικόλα Σεβαστάκη. Είναι ένα βιβλίο που μου έφερε στον νου τα επιτεύγματα του Χρήστου Βακαλόπουλου, του Σταύρου Τορνέ, της Αννας Βιχ.
Σου αρέσει περισσότερο η μουσική ή η λογοτεχνία;
Μου αρέσει η μουσική της λογοτεχνίας, ιδίως όταν διαβάζω, ξανά και ξανά, τον Εγελο και τη «Φαινομενολογία του νου» (εκδ. Εστία) όπως μας τη δώρισε σε άμεμπτα ελληνικά ο Γιώργος Φαράκλας.
Αν δεν είχες γίνει συγγραφέας και μεταφραστής, τι θα ήθελες να είσαι;
Ντράμερ, και συγκεκριμένα ο Keith Moon των Who.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχεις διαβάσει και ντρέπεσαι γι’ αυτό;
Ντρέπομαι γιατί δεν έχω διαβάσει το μεγαλούργημα «Ο Ιωσήφ και οι αδελφοί αυτού» του Τόμας Μαν (μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου, εκδ. Gutenberg), αλλά επειδή δεν μου αρέσει να ντρέπομαι, υπόσχομαι ότι το αρχίζω απόψε.
Εχεις φβ, τουίτερ; Πόσο σε απασχολεί καθημερινά;
Το τουίτερ δεν κατάφερα να το καταλάβω. Απεναντίας είμαι «τσάμπιον» στο φέις, μου θυμίζει φανζίν, underground διάθεση της δεκαετίας του ’60, και μου επιτρέπει να κουβεντιάζω αλλόκοτες ώρες με φίλους σε διάφορες χώρες.
Η συγγραφή είναι για σένα πρόσθετη ασχολία, χόμπι, διαφυγή ή επιλογή;
Επιλογή και ανάσα. Είναι το περίστροφο που θα είχα πάντα πάνω μου αν ζούσα σε κάποιο γουέστερν του Σαμ Πέκινπα. Είναι η χαρτογράφηση του χάους. Η ζωή μου όλη.