Βγάζοντας τη γλώσσα στον «πατέρα»

Βγάζοντας τη γλώσσα στον «πατέρα»

1' 41" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Λαϊκίστικο ορατόριο για την άνοδο, την πτώση και το rebranding του έθνους», αλλά και «καρναβαλικό οπερατικό όργιο», χαρακτηρίζει ο Χαράλαμπος Γωγιός το έργο του «Νέα Ελλάδα (The making-of)», που παρουσιάστηκε στις 22 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου.

Iσως η πρότασή του αποτελεί έμπρακτη απάντηση στη συνήθη κριτική που δέχονται οι Eλληνες δημιουργοί, ότι δεν ασχολούνται με σημερινά προβλήματα και καταστάσεις, αλλά διαρκώς στρέφονται (με ασφάλεια) στο παρελθόν. Το κείμενο, γραμμένο από τον Γωγιό και τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Ευκλείδη, επιτίθεται με βιτριολικό χιούμορ στις συνθήκες που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάσταση. Εστιάζει στον νεοπλουτισμό, στο εύκολο χρήμα και στις παντοειδείς «φούσκες», περιλαμβάνοντας τον χώρο του πολιτισμού. Η μουσική παρωδεί γνωστά τραγούδια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, τα οποία διαμελίζονται από τους στίχους της Μαρίας Τοπάλη και του Δημήτρη Δημόπουλου όπως και από τις διασκευές της μουσικής από τον Γωγιό. Εμβληματικές σελίδες από έργα του Βάγκνερ συνιστούν τον αντίποδα στην ευτέλεια της υπόλοιπης μουσικής και προσθέτουν ειρωνεία στο εγχείρημα. Σαφείς είναι οι αναφορές στα καταγγελτικά μουσικοθεατρικά έργα του γερμανόφωνου χώρου, από εκείνα των Μπρεχτ και Βάιλ έως τα πρόσφατα του Μαρτάλερ.

Το κοινό καλείται να συμμετάσχει τραγουδώντας ή συνοδεύοντας μία παρωδία νεκρικής πομπής, η οποία καταλήγει στην προτομή της Μελίνας Μερκούρη, στην αρχή της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Για το τέλος, μετά τον θάνατο της Ιζόλδης/Ελλάδας, οι δημιουργοί στήνουν διονυσιακό γλέντι στην πίστα, κομπλέ με τσιφτετέλι και σπάσιμο πιάτων.

Τρεις λυρικοί καλλιτέχνες, η υψίφωνος Λυδία Ζερβάνου, η μεσόφωνος Ιωάννα Φόρτη και ο τενόρος Χρήστος Κεχρής, όπως επίσης δύο ηθοποιοί, η Λίνα Καλπαζίδου και ο Στέλιος Πιφέας, μοιράζονται με επιτυχία τους ρόλους. Εκείνον του Αντιπεριφερειάρχη –ένα είδος τελετάρχη ή θηριοδαμαστή όπως στη «Λούλου» του Αλμπαν Μπεργκ– υποστήριξε ο ίδιος ο Ευκλείδης, απολαυστικότερος από ποτέ.

Χάρη στη νεανική του ορμή το αποτέλεσμα υπήρξε λυτρωτικό. Αν, ίσως, κάτι έχει να παρατηρήσει κανείς, είναι ότι το έργο εστίασε μονομερώς στην καταγγελτική διάσταση, αφήνοντας απ’ έξω οποιοδήποτε ίχνος φωτός, αισιοδοξίας ή πνευματικότητας. Πάντως, έκανε την αρχή, βγάζοντας τη γλώσσα στον «πατέρα», τον οποίο, όπως λένε οι ψυχαναλυτές, πρέπει κάποτε να «σκοτώσεις» εάν θέλεις να ενηλικιωθείς.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή