Χθεσινή είδηση: το ελληνικό Δημόσιο στην πρόταση φορέων για αγορά του σπιτιού όπου έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αντίμπ, απάντησε αρνητικά. Εβαλε δηλαδή προτεραιότητες, για το τι είναι αυτή τη στιγμή πιο αναγκαίο και τι όχι.
Προχθεσινή είδηση: δύο μεγάλα έργα, η ανάπλαση της παραλίας του Φαλήρου και η πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, δεν εγκρίθηκαν από την Κομισιόν, και η χρηματοδότησή τους δεν εντάσσεται στα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα, τα γνωστά ΕΣΠΑ δηλαδή.
Στην προκειμένη περίπτωση, η Κομισιόν έβαλε τις δικές της προτεραιότητες. Και οι προτεραιότητες των άλλων πάντα στενοχωρούν όσους έχουν διαφορετική άποψη και διαφορετικές προτεραιότητες.
Στα πρόχειρα γκάλοπ που γίνονταν χθες σε μικρούς κύκλους υπήρχαν πολλές και διαφορετικές γνώμες. Οι περισσότεροι ήταν αντίθετοι με την απόφαση για το Φάληρο (πίστευαν δηλαδή ότι η ανάπλαση του φαληρικού μετώπου πρέπει να προχωρήσει), αλλά έδειχναν να συμφωνούν με την απόφαση για την Πανεπιστημίου, που φάνηκε ότι δεν είχε πείσει αρκετούς. Ομως στις συζητήσεις αναδείχθηκε και μία άλλη παράμετρος, πιο βασική και πιο ουσιαστική από τις όποιες προτεραιότητες. Και αυτή η παράμετρος δεν αφορά ούτε την Κομισιόν, ούτε την τρόικα, ούτε τα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα. Αφορά όλους εμάς, που καλούμαστε να υποδεχθούμε το όποιο δημόσιο έργο, να αγκαλιάσουμε την όποια ανάπλαση δημόσιου χώρου. Ποια είναι η παράμετρος; Οτι έχουμε εξαιρετικά μεγάλη έλλειψη στην κουλτούρα διαχείρισης των δημόσιων χώρων. Παραδείγματα; Δείτε το καημένο το Πεδίον του Αρεως. Είδαμε μακέτες, κάναμε όνειρα για την αναβάθμιση του ενός από τους δύο μεγάλους πνεύμονες πρασίνου του κέντρου της Αθήνας, και αυτός ο πνεύμονας παραπαίει μέσα στην εγκατάλειψη και την κακοποίηση. Από εμάς τους ίδιους.
Αλλο παράδειγμα: ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, από τους ωραιότερους της Ευρώπης, με μοναδικό δώρο τη σκέπη της Ακρόπολης σε όσους τον βαδίζουν. Και όμως, αυτοκίνητα τον διασχίζουν –για τις μηχανές δεν τίθεται θέμα, έχουν ελευθέρας οπουδήποτε–, πρωτοβουλίες πολιτών αναλαμβάνουν να τον καθαρίσουν πότε από τα γκράφιτι, πότε από οτιδήποτε άλλο τον ασχημαίνει… Και δεν είναι, να πεις, κανένας ερημωμένος δρόμος. Σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας.
Για να μη μιλήσουμε απλώς για τα παρκαρισμένα οχήματα που καταργούν τα πεζοδρόμια, για τα επίσης παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις ράμπες των πεζοδρομίων, για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα οικιακά απορρίμματα σ’ αυτόν τον τόπο.
Οχι, η Κομισιόν δεν σκέφτηκε αυτή την παράμετρο. Σκέφτηκε τις προτεραιότητες και μίλησε για μετρό και δρόμους. Ξέχασε όμως τις πάνω από 50 χωματερές που ακόμη δεν έκλεισαν και τα πρόστιμα που έρχονται. Ή μήπως τις θυμήθηκε πολύ καλά;