Ποικιλίες κρίσης, ιστορίες ανθρώπων

Ποικιλίες κρίσης, ιστορίες ανθρώπων

2' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα ανορθόγραφο σημείωμα με κεφαλαία και πεζά: «ΕΓΩ ΤΙΠΟΤΑ Αλλο ΔΕΝ ΕΧΩ Στο κόσμο Αυτό/ ΕΧΩ ΕΣΕΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΗ ΣΟΥ ΛΕΩ». Ενας πατέρας, ο Αντώνης, επικοινωνεί με σημειώματα μετά τα εγκεφαλικά. Ο γιος του, ο Χρήστος Καπάτος, καταγράφει την κοινή τους ζωή. Με τη «Φωνή του Αντώνη» ο Καπάτος συμμετέχει στη συλλογική έκθεση Depression Era που «τρέχει» στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς. Τμήμα του συνοδεύει ως φωτογραφία το σημερινό σημείωμα: το κουρασμένο σώμα του Αντώνη κρατάει απ’ το χέρι ένα αγαπημένο πρόσωπο…

«Σε αντίθεση με σένα που δεν λες να βγεις απ’ το σπίτι σου όταν δεν είσαι απολύτως αναγκασμένος», μου είπε ο κύριος Γκρι, «πήγα στην έκθεση». Εντάξει: δεν λέει ότι κι εκείνος ήταν αρνητικός στην αρχή. Μια κολεκτίβα φωτογράφων και εικαστικών που οικοδομούν μια έκθεση για την κρίση. Θα ήταν ένας ακόμη ακκισμός πάνω στη μιζέρια των άλλων, μία ακόμη βαρύγδουπη καταγγελία με υψωμένο το δάχτυλο; «Μόνο αυτό δεν είναι. Η έκθεση είναι μια θάλασσα από κόσμους που μέσα στη σκοτεινιά τους έχουν ορίζοντες ανοιχτούς. Το άφθονο χιούμορ νοτίζει την ξεραΐλα που φέρνει κάθε συρρίκνωση. Κι έχουν επίσης μια δύναμη που σηκώνει τον άνθρωπο ακόμα κι όταν είναι στα γόνατα. Βλέπεις μικρές και μεγάλες δυστυχίες, μα δεν υπάρχει πουθενά τίποτα μίζερο. Από τις σπάνιες καλλιτεχνικές δράσεις όπου η κρίση αναδεικνύεται ως μια βαθιά ανθρώπινη, ζώσα κατάσταση και όχι σαν ένα μπετόν ιδεολόγημα, μια φιξαρισμένη ιδεοληψία.

»Η Αγγελική Σβορώνου φωτογραφίζει τα φασματικά ίχνη που αφήνουν τα πολυκαιρισμένα κάδρα στους γυμνούς τοίχους όταν οι ένοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Ή οικογένειες που επανενώνονται αναγκαστικά: παιδιά επιστρέφουν στο πατρικό και κοιτούν όλοι μαζί τον φακό, άλλοτε ειρωνικά άλλοτε αποφασιστικά, όχι όμως με ηττοπάθεια (Λουκάς Βασιλικός, “Home”). Προάστια με τεράστιους φράκτες και απρόσωπους κήπους, τουρκομπαρόκ στρατόπεδα – “Κυνόδοντες” χωρίς αλληγορίες (Κώστας Καψιάνης, “Bliss”). Το βαλκάνιο, φασματικό, σιωπηρό “Τέξας” του Δημήτρη Τσουμπλέκα και το “Εξω εδώ” της Χρυσούλας Βούλγαρη, ένας αριστοτεχνικός συνδυασμός εικόνας και κειμένου, μια πολυπρισματική αφήγηση πάνω στη μοναξιά και τη συντροφικότητα, την παρατήρηση μέσα σε ένα άστυ που κάποτε θυμίζει φυλακή. Για να μην παραλείψω την απαγγελία του “Περί θανάτου” του Γιώργου Μακρή από τον πιτσιρικά γιο του καλλιτέχνη (Τάσος Λαγγής, “Περί θανάτου”). “Μα πόσες ποικιλίες θανάτου έχω διαβεί!”, αναφωνεί στεντόρεια ο μικρός. Γελάς – όχι μαζί του όμως, με τον εαυτό σου. Διότι την παιδική του αθωότητα σκιάζει το δικό σου ένοχο βλέμμα και τον δικό του αυθορμητισμό οι δικοί σου αγκυλωμένοι, πετρωμένοι αυχένες και φόβοι ανομολόγητοι. Γελάς όμως και ξαλαφρώνεις. Πήγαινε στην έκθεση να δεις όλα τα έργα. Κι αν θες μια μουσική, αυτή: το πιανιστικό θέμα του Μαξ Ρίχτερ από τη φρέσκια τηλεοπτική σειρά “The Leftovers” της ΗΒΟ. Οπως γράφει στον κατάλογο ο Δημ. Τσουμπλέκας, η έκθεση είναι μια “επισήμανση του ορατού, διαλογισμός στο παρόν, υποσημείωση στο μέλλον. Είναι η προσπάθεια να περιγράψουμε τα σύννεφα”. Αυτό είδα».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή