Αν ανατρέξω στα παιδικά μου χρόνια, προσπαθώντας να θυμηθώ πού είδα για πρώτη φορά τέχνη, καταλήγω διαισθητικά στο ατελιέ του Γρηγόρη Σεμιτέκολο. Ηταν -με τη σύζυγό του, την εξαιρετική πιανίστα Νέλλη- οικογενειακός φίλος των δικών μου. Πάντα περίμενα με ανυπομονησία να πάω στο σπίτι τους, που είχε ένα ανδρίκελο στο μπαλκόνι και τεράστιους πίνακες με γαιώδη χρώματα, καμπύλες και τρυπάνια. Με την παιδική μου φαντασία, νόμιζα ότι ο ζωγράφος αυτό κάνει, δηλαδή πάντα ζωγραφίζει τρυπάνια. Χθες, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 4 μ.μ. στον Προφήτη Ηλία Αγίας Παρασκευής.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι ο Σεμιτέκολο είχε πολύ περισσότερες ιδιότητες εκτός από εκείνη του ζωγράφου. Πρωτίστως ήταν ένας βαθιά πνευματικός άνθρωπος, ένα καθαρόαιμο πολιτικό και στοχαστικό ον, που είχε το ταλέντο να εκφράζει τον εαυτό του μέσα από πολλές πτυχές. Υπήρξε πρωτοποριακός, ιδιαίτερος, ιδιοσυγκρασιακός. Γεννήθηκε το 1935, σπούδασε στην ΑΣΚΤ, θητεύοντας στον Μόραλη και τον Σαραφιανό. Στα πεπραγμένα του ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον συνθέτη Γιάννη Χρήστου. Το 1969 κάνει μια τρομερή περφόρμανς στην Ελληνοαμερικανική Ενωση, στα έργα του Χρήστου, «Επίκυκλος», «Αναπαράσταση ΙΙΙ» και «ο Πιανίστας», που επαναλήφθηκε και σε άλλες πόλεις. Το 1970, ο φιλόσοφος της μουσικής χάνει άδοξα τη ζωή του σε τροχαίο, κάτι που σημάδεψε τον Σεμιτέκολο.
Ο εικαστικός επεκτάθηκε στη ζωγραφική, στις δράσεις με τις περίφημες λευκές κούκλες, στη σκηνογραφία, στη συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες. Μαζί του φεύγει και μια ολόκληρη εποχή.