Εχω μία ειλικρινή απορία. Το περασμένο Σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκε το διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απορία μου αφορά τον όρο «διαρκές» στον τίτλο του συνεδρίου. Τι ακριβώς σημαίνει «διαρκές» συνέδριο; Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του, η σημασία του και, πάνω απ’ όλα, ποιος ακριβώς θα είναι αυτός ο ρόλος και η σημασία αν και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση;
Είναι κάτι που με έχει απασχολήσει από παλιά αυτό το «διαρκές» στα επαναλαμβανόμενα συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ – που φαίνεται ότι δεν είναι πολλά, αλλά ένα που δεν λήγει ποτέ. Καθ’ όσον γνωρίζω, τα κόμματα πραγματοποιούν συνέδρια τα οποία όμως δεν είναι «διαρκή». Για παράδειγμα, και μιλώντας χοντρικά, κάθε τέσσερα χρόνια ένα κόμμα συγκαλεί το συνέδριό του, εγκρίνεται, μεταξύ άλλων, με ψηφοφορία το πρόγραμμα, ενδεχομένως να τεθεί θέμα ηγεσίας ή, προεκλογικά, να αποφασιστούν οι υποψήφιοι σε όλες τις περιφέρειες.
Τέλος πάντων, τα κομματικά συνέδρια, αν δεν κάνω λάθος, τελειώνουν αφού έχει αποφασιστεί το καταστατικό του κόμματος, αφού έχει εγκριθεί το πρόγραμμα, αφού έχει ψηφιστεί νέος αρχηγός – είναι μια υπόθεση 2-3 ημερών. Δεν υπάρχει λόγος επιστροφής σε κάποιο είδος «διαρκούς» συνεδρίου. Διότι, πότε τελειώνει ένα «διαρκές» συνέδριο; Ποτέ;
Με άλλα λόγια, η απορία μου είναι η εξής: ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να κυβερνήσει τη χώρα μέσω ενός «διαρκούς» συνεδρίου; Αν ισχύει κάτι τέτοιο, φαίνεται ότι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται το κράτος είναι περίπου σοβιετικός: το κράτος θα είναι ουσιαστικά ταυτισμένο με το κόμμα, ένα σοσιαλιστικού τύπου κόμμα με πυρήνα της λειτουργίας του ένα συνέδριο το οποίο θα επαναλαμβάνεται κάθε τόσο. Σε αυτό το πλαίσιο, όμως, οι υπουργοί πώς θα λειτουργούν; Θα απολογούνται κάθε τόσο στο «διαρκές» συνέδριο; Κάτι τέτοιο συνέβαινε στη Σοβιετική Ενωση, τηρουμένων των αναλογιών, όπου το κορυφαίο κομματικό (και κρατικό εν τέλει) όργανο ήταν τα Ανώτατα Σοβιέτ. Τραβηγμένη η αναλογία ενδεχομένως, φοβάμαι όμως πως, γενικά, αυτά είναι τα σημεία αναφοράς στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ανάμεσα στα άλλα, στο συνέδριο του Σαββατοκύριακου, κατατέθηκε προς ψήφιση δεσμευτικός κώδικας δεοντολογίας για όλους τους υποψηφίους και όσους εκλεγούν βουλευτές στις επικείμενες εκλογές. Στο κείμενο αναφέρεται ότι οι έδρες ανήκουν στο κόμμα και όχι στους βουλευτές. Ετσι, λοιπόν, το έχουν σκεφτεί στην Κουμουνδούρου; Το οργανόγραμμα πώς ακριβώς το έχουν σκεφτεί και, κυρίως, το Κοινοβούλιο τι ρόλο θα διαδραματίζει σε αυτό το πλαίσιο; Σημασία θα έχει αν συμμετέχει κάποιος που πολιτεύεται στο «διαρκές» συνέδριο ή αν θα είναι βουλευτής; Ο βουλευτής θα απολογείται κάθε τόσο, αν κριθεί απαραίτητο, στο «διαρκές» συνέδριο; Θα απολογείται σε ένα τέτοιο όργανο που είναι ακατάπαυστο, άληκτο; Θα περιφρουρεί το «διαρκές» συνέδριο την κυβέρνηση, θα προσθέτει στο κυβερνητικό έργο ή θα αφαιρεί; Ουσιαστικά ο πρόεδρος, και πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, θα είναι όμηρος ενός τέτοιου κομματικού συνεδρίου; Δηλαδή, αν αύριο, μεθαύριο τεθεί θέμα χρεοκοπίας, ο κ. Τσίπρας θα καταφύγει στο «διαρκές» συνέδριο και μετά θα ενημερώσει την Κοινοβουλευτική Ομάδα για τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης; Και πώς θα αποφασιστεί κάτι τέτοιο; Διά βοής; Αυτό θα είναι το μοντέλο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ;
Η κινδυνολογία ποτέ δεν έκανε καλό σε κανέναν και πολλές ανοησίες έχουν ακουστεί για «τους κομμουνιστές που θα μας πάρουν τα σπίτια» κ.ο.κ. Φοβάμαι ωστόσο πως ο τρόπος με τον οποίο κατανοούν τον εαυτό τους και τον κόσμο στην Κουμουνδούρου είναι, αν όχι οπισθοδρομικός και θολός, τουλάχιστον περίεργος.