Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αγορές και η ποινή της Ελλάδας

Ο ΣΥΡΙΖΑ, οι αγορές και η ποινή της Ελλάδας

3' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η χειρότερη εξέλιξη των τελευταίων μηνών είναι ότι η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να επιστρέψει, πλήρως και δυναμικά, στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.

Η απογοήτευση είναι τεράστια όταν βλέπει κανείς την Πορτογαλία, μια «μνημονιακή» χώρα, που όμως έχει επιτύχει πολύ λιγότερα από εμάς, να δανείζεται με ορίζοντα τριάντα ετών.

Η αποτυχία της κυβέρνησης είναι κυρίως ότι δεν οδήγησε τη χώρα πίσω στις αγορές προτού να μας προλάβουν οι εκλογές. Ξεχάσαμε ότι αυτός ήταν ο στόχος των Μνημονίων. Αρχικώς, ήταν να επιστρέψουμε το 2012, αλλά μετά το καταστροφικό «κούρεμα» του χρέους, ο στόχος μεταφέρθηκε για το 2014 και ήδη μετακινήθηκε στο 2015.

Είναι άκρως ανησυχητικό ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση (εκτός από «Το Ποτάμι») αδιαφορεί πλήρως για έναν τόσο κύριο στόχο πολιτικής. Δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι μια χώρα «εκτός αγορών» είναι καταδικασμένη στη στασιμότητα και, τελικά, στον αργό θάνατο.

Πιστεύω ότι, στην πλειονότητά τους, τα στελέχη του Αλέξη Τσίπρα δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία που έχει για την οικονομία, τις επενδύσεις και την απασχόληση η επιστροφή μας στις αγορές. Ισως κάποιοι, όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, απεχθάνονται όλα όσα αντιπροσωπεύουν οι αγορές και θα προτιμούσαν να ρίξουν την Ελλάδα στον προμαχώνα της επανάστασης κόντρα στη «δικτατορία των αγορών». Αλλοι, όπως ο Γιώργος Σταθάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, πιστεύουν ότι οι αγορές θα ακολουθήσουν τα σήματα που θα δώσει το κράτος και ανυπομονούν να δοκιμάσουν μια ακαδημαϊκή νεομαρξιστική εκδοχή νεοκεϊνσιανισμού.

Κάποιοι τρίτοι όμως, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης, που αντιλαμβάνονται πολύ καλά τις λειτουργίες της αγοράς, χασομερούν σε δονκιχωτικές επιδρομές κόντρα στο αναπόφευκτο. Φοβούνται τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ και πιστεύουν ότι η χώρα ζει στον αργόσυρτο ρυθμό της πανεπιστημιακής έρευνας

Το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ήδη σε μια «παγίδα χρέους». Θα το καταλάβετε αν προσέξετε ότι εξαρτούν σχεδόν το σύνολο των πρωτοβουλιών που παρουσίασαν ως πρόγραμμα «Θεσσαλονίκη+» από την άρνηση του χρέους και των εξ αυτού υποχρεώσεων. Στηριζόμενοι στον μύθο ότι οι φόροι που πληρώνουμε χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή του χρέους, επισημαίνουν ότι η οικονομία θα ξαναπάρει μπροστά αν σταματήσουμε να πληρώνουμε τόκους.

Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Πλην όμως, το όφελος από ένα νέο «κούρεμα» χρέους είναι πολύ μικρό. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το χρέος μειώθηκε ήδη δύο φορές (106 δισ. με το PSI και 21 με το Buy-Back), ενώ στο τραπέζι υπάρχει ήδη νέα παράταση λήξεων του χρέος στα 50 χρόνια, που ισοδυναμεί με νέο «κούρεμα» κατά 40 ώς 45 δισ. ευρώ. Μια κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επιτύχει σύντομα μια νέα συμφωνία για το ελληνικό χρέος, επιταχύνοντας την επιστροφή στις αγορές, εξέλιξη που θα προκαλέσει πλημμυρίδα διεθνών επενδύσεων στη χώρα και, τελικά, εντυπωσιακή επιτάχυνση του ρυθμού ανάπτυξης.

Η εμμονή να μετατρέψουμε τη χώρα σε «μετερίζι αγώνα για μια ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους» αποτελεί σίγουρη συνταγή εθνικής αποτυχίας και μπορεί, αν δεν προσέξουμε, να οδηγήσει σε εθνική καταστροφή.

Ως έχουν τα πράγματα, το άμεσο κέρδος από τη «διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ» θα είναι μηδαμινό, της τάξεως μερικών εκατομμυρίων. Ενώ η ζημιά που θα προκαλέσει, από την παράταση της αβεβαιότητας και την οριστική κατάταξή μας στα «πτωχευμένα» κράτη, είναι ανυπολόγιστη. Προσέξτε ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και των τόκων έχει περίοδο χάριτος για μετά το 2021, που σημαίνει πως μέχρι τότε ο προϋπολογισμός δεν επιβαρύνεται. Ο πραγματικά σπουδαίος στόχος είναι να κλειδώσουμε το επιτόκιο για ολόκληρη τη διάρκεια, που μπορεί να πάει μέχρι τα 50 από τα 30 έτη, που ήδη έχουμε πάρει. Τα ελληνικά δάνεια θα αποκτήσουν χαρακτηριστικά «αέναου χρέους».

Η σημασία της αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ δεν επιβαρύνει σε τίποτε τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Κανείς ξένος επενδυτής δεν φοβόταν το «βουνό χρέους». Αυτό που θέλουν οι κρατιστές του ΣΥΡΙΖΑ είναι να μειωθεί το ονομαστικό χρέος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να βάλουν τον κρατικό τομέα να δανειστεί ξανά, ώστε να χρηματοδοτήσουν την πολιτική τους μακροημέρευση.

Η πολυθρύλητη αναλογία χρέους προς ΑΕΠ μικρή σημασία έχει όταν χρωστάς το 80% στους εταίρους της Ζώνης, σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου. Αν αυτό που κάθε χρόνο πληρώνουμε είναι μικρότερο από το νέο προϊόν που δημιουργεί η οικονομία, το χρέος θα μειώνεται από μόνο του.

Αντί λοιπόν κάποιου «ιερού πολέμου» διαγραφής, ας ασχοληθούμε αποκλειστικά με όσα, δύσκολα, πρέπει να γίνουν ώστε να επιτύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 3% τον χρόνο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή