Πέντε χρόνια τώρα, σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις η Παιδεία δεν μπήκε ουσιαστικά στην ατζέντα κανενός αρχηγού κόμματος, σε αντίθεση με τις χώρες στις οποίες η οικονομική κρίση ταρακούνησε τα πολιτικά συστήματα, τα οποία έθεσαν ως άμεση προτεραιότητα και σημαία αλλαγών τις μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, την εκ βάθρων αλλαγή και τον εκσυγχρονισμό του. Η ομιλία του νέου υπουργού Παιδείας ήταν γενικού περιεχομένου, αλλά η ιδεολογική γραμμή καθαρή. Ο μαρξιστής –όπως ο ίδιος είπε– υπουργός ανακοινώνει τι θα καταργήσει και όχι τι θα δημιουργήσει.
Βέβαια, η Παιδεία συνιστά εξαιρετικά σημαντικό εθνικό θέμα και είναι σωστό να δώσουμε χρόνο, ώστε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου να παρουσιάσει ολοκληρωμένη πρόταση αντί μεμονωμένων ακρωτηριασμών επιμέρους υφισταμένων πολιτικών. Θα ήθελα, όμως, να υπογραμμίσω ότι αυτά που ανακοινώθηκαν για τον ρόλο των Συμβουλίων ή για τη λειτουργία των σχολείων δείχνουν την αντίληψη της πλέον δογματικής και παρωχημένης Αριστεράς, η οποία έχει ως αναφορά της το κρατικό και στενά ελεγχόμενο από το υπουργείο και τους κομματικούς φορείς πανεπιστήμιο και σχολείο.
Τα Συμβούλια δεν έχουν καμία σχέση με την κυβέρνηση. Τα εσωτερικά μέλη τους επιλέγονται από την κοινότητα των καθηγητών, ενώ στα Συμβούλια μεταφέρθηκαν αρμοδιότητες που έως τότε είχε ο υπ. Παιδείας. Την ίδια στιγμή το Συμβούλιο αποτελεί τη δικλίδα ασφαλείας για τη λογοδοσία, τον αναπτυξιακό σχεδιασμό και την υποστήριξη της λειτουργίας του ΑΕΙ.
Σε κάθε περίπτωση, λέξεις όπως δημόσιο, ανοιχτό, διεθνές, ανταγωνιστικό, ψηφιακό, αριστεία, ίσες ευκαιρίες και φράσεις όπως ο φοιτητής στο επίκεντρο, δυστυχώς, δεν ακούστηκαν από τον νέο υπουργό… Αλλο σημαίνει κρατικό και άλλο δημόσιο πανεπιστήμιο. Η διαφορά ανάμεσα στο κρατικά ελεγχόμενο ΑΕΙ και στο δημόσιο αυτοδιοικούμενο ΑΕΙ είναι τεράστια. Η διαφορά ανάμεσα σε ένα ΑΕΙ που στοχεύει στην αριστεία, δίνοντας ίσες ευκαιρίες και επιβραβεύει τους αρίστους και σε ένα ΑΕΙ όπου πρυτανεύει η ισοπεδωτική λογική των παρατάξεων είναι τεράστια επίσης. Κυρίως, όμως, είναι διαφορά βαθύτατα ιδεολογική και προφανώς πρέπει έχει σχηματίσει δύο ρεύματα που θα πρέπει να αναμετρηθούν, με τη θετική έννοια του όρου, στη Βουλή, στο πανεπιστήμιο και κυρίως στην κοινωνία.
Η συναίνεση των 255 βουλευτών το 2011 ήταν αποτέλεσμα των συναινέσεων στην κοινωνία των πολιτών, γονιών και φοιτητών, που ήθελαν ένα πανεπιστήμιο ζωντανό, συνδεδεμένο με την οικονομία και το διεθνές περιβάλλον, χωρίς παρατάξεις, κόμματα, τη βία των μειοψηφιών. Τέτοιου είδους συναίνεση καλείται να επιτύχει ο υπουργός. Ολοι πια γνωρίζουμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να αλλάξει προς το θετικό μόνο με επίτευξη εθνικών συναινέσεων. Το ελπίζω και θα το υποστηρίξω.
*Πρώην υπουργός Παιδείας