Τελικά, η «νέα» αθηναϊκή οπερέτα, αυτή που βλέπουμε (και χαιρόμαστε) αναβαπτισμένη, έχει αποκτήσει και ρυθμό και βάθος, καθώς αντλεί από τη δεξαμενή ταλέντου ενός καλλιτεχνικού επιτελείου πρώτης γραμμής. Η πρεμιέρα της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Θέλω να δω τον Πάπα!» –νέα παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής– μας έδωσε τη «χειρουργική» ματιά της σκηνοθεσίας του Βασίλη Παπαβασιλείου (που εμβαθύνει πλέον στον Σακελλαρίδη με εξαίρετη ισορροπία) και μία ορχήστρα με πολύ κέφι, εμψυχωμένη από τον μαέστρο Ανδρέα Τσελίκα.
Είναι μια φαρσοκωμωδία ηθών του 1920, πιστή στην παράδοση του μουσικού θεάτρου της Αθήνας εκείνης της εποχής. Σατιρίζει τον γάμο αλλά και τις διαφορές των δύο φύλων, υπογραμμισμένες όπως θέλει μια οπερέτα. Το τραγούδι «Θέλω να δω τον Πάπα!», που ερμηνεύει η Ελενα Κελεσίδη, είναι αυτό που επέζησε στη μνήμη, αλλά βλέποντας για πρώτη φορά αυτή την τόσο διασκεδαστική και καλοκουρδισμένη οπερέτα, ακούσαμε όχι ένα και δύο αλλά αρκετά τραγούδια από ευχάριστα έως θαυμάσια, για σόλο, ντουέτο, κουαρτέτο ή χορωδία. Τα χορωδιακά ήταν βάλσαμο στα αυτιά (η χορωδία με τον Αγαθάγγελο Γεωργακάτο είναι μονίμως από ένα επίπεδο και πάνω), αλλά και η γενική εικόνα με τα κοστούμια και τα σκηνικά του Γιώργου Ζιάκα λειτουργούσε ταιριαστά σαν διαρκώς κινούμενη ταπισερί με έπιπλα «αστικής επιτήδευσης» και ρούχα ελαφρώς γκροτέσκα και πομπώδη.
Ηταν μεταδοτικό το κέφι όλων των πρωταγωνιστών. Αλλωστε, αν δεν έχεις εσωτερικό παλμό, δεν βγαίνει η οπερέτα, δεν σταματάς ούτε λεπτό, είναι σαν γαϊτανάκι εντυπώσεων, παύσεων, εξάρσεων και μορφασμών. Εξι μεγάλους ρόλους έχει ο «Πάπας»: οι νεόνυμφοι – Δημήτρης Πακσόγλου και Ελενα Κελεσίδη, ο «θείος» – Παύλος Μαρόπουλος, τα «πεθερικά» του γαμπρού – Βαγγέλης Χατζησίμος και Αλεξάνδρα Ματθαιουδάκη, και η «αρτίστα», η «Ρίτα» – Γεωργία Ηλιοπούλου. Ενδιάμεσος αλλά καταλυτικός ο ρόλος του υπηρέτη – Θανάσης Δήμου. Και οι μικροί ρόλοι πολύ καλοί: Κώστας Ντότσικας, Νίκος Τσαούσης, Μανώλης Λορέντζος. Εξαιρετική είναι η β΄ διανομή. Παραστάσεις 18, 20, 21, 22/2 και 17,19/4.