Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, κάθε μέρα που περνάει, χάνει την όποια δυναμική είχε πριν από την προκήρυξη των εκλογών. Η παρατεταμένη αβεβαιότητα που συνδέεται με τη διαπραγμάτευση –αλλά και η εχθρική στάση μελών του Υπουργικού Συμβουλίου κατά μιας σειράς ιδιωτικών επενδύσεων– έχουν συμβάλει σε δραστική επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας και σε σημαντική επιδείνωση των δημοσιονομικών δεδομένων. Το χρηματοδοτικό κενό και ο κίνδυνος επιβολής κεφαλαιακών ελέγχων παραμονεύουν, απειλώντας με συντριπτικές συνέπειες.
Οσο πιεστικό κι αν είναι το αύριο, ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας να κοιτάζουμε λίγο πιο πέρα, στον μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Η «Κ», την περασμένη εβδομάδα, κατέγραψε την επανάκαμψη των φαινομένου των «οικονομολόγων της δραχμής» –όσων, δηλαδή, θεωρούν ότι δεν είναι δυνατή η επάνοδος της Ελλάδας σε υγιείς δείκτες ανάπτυξης όσο παραμένει στην Ευρωζώνη. Αυτήν την εβδομάδα, διασταυρώνουν τα ξίφη τους δύο κορυφαίοι διεθνείς αναλυτές ευρωπαϊκών θεμάτων για το ποια είναι η ιδανική οικονομική στρατηγική για τη χώρα μας εντός ευρώ.
Ο Γιάκομπ Κίρκεγκααρντ, εταίρος του Peterson Institute for International Economics στη Ουάσιγκτον, θεωρεί επιτακτική την ανάγκη, στην τρέχουσα συγκυρία, να επιταχυνθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. «Με την Ευρώπη να αναπτύσσεται και την ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα, η Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ καλύτερη ευκαιρία να αλλάξει» γράφει χαρακτηριστικά, καθώς η χαλαρή νομισματική πολιτική ενθαρρύνει την πιστωτική επέκταση και την αύξηση των επενδύσεων.
«Παρά την προεκλογική ρητορική της κυβέρνησης», σημειώνει, «η πραγματικότητα είναι ότι η μη ανταγωνιστικότητα των ελληνικών εταιρειών, η μη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος και η ανικανότητα του κράτους στη συλλογή των φόρων δεν είναι συμπτώματα των απαιτήσεων της τρόικας μετά το 2010. Αντ’ αυτού, αντανακλούν βαθιά ριζωμένες κοινωνικές παθογένειες», που πρέπει να αντιμετωπιστούν ανεξάρτητα από το ποιο νόμισμα χρησιμοποιεί η χώρα.
Από την πλευρά του, ο Φιλίπ Λεγκρέν, εταίρος στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο του London School of Economics, υπογραμμίζει ότι «η Ελλάδα είναι ξεκάθαρα χρεοκοπημένη». Σύμφωνα με τον Λεγκρέν, οι πιστωτές της χώρας συντηρούν την ψευδαίσθηση ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο, δανείζοντας με πολύ χαμηλά επιτόκια αλλά με επώδυνους όρους –με κυριότερο τα πρωτογενή πλεονάσματα ίσα με 4,5% του ΑΕΠ από το 2016 και μετά.
Επιπλέον, όπως γράφει, η οικονομία βυθίζεται και από την αβεβαιότητα που δημιουργεί το δυσθεώρητο χρέος:
«Θα συνεχίσουν οι αρχές της Ευρωζώνης να αναχρηματοδοτούν τα χρέη της Ελλάδας; Θα είναι πρόθυμος ο ελληνικός λαός να υπομείνει ατελείωτη δυστυχία στα χέρια μισητών και ανίκανων ξένων πιστωτών, που δεν λογοδοτούν σε κανέναν; Θα φύγει η Ελλάδα από το ευρώ; Είναι προφανές γιατί οι εταιρείες φοβούνται να επενδύσουν και τα νοικοκυριά να καταναλώσουν». Καταλήγοντας, τονίζει ότι, ενώ η παράταση του υφιστάμενου πλαισίου βολεύει πολιτικά την Ευρωζώνη, είναι «μια επιλογή με τεράστιο κόστος –και τελικά μάταια– για την Ελλάδα. Η Ελλάδα χρειάζεται ανακούφιση χρέους, τώρα».