Αποτελεί από μόνος του ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική. Αλλά ο Μίμης Πλέσσας των δεκάδων μεγάλων επιτυχιών αποκαλύπτει αυτές τις ημέρες μια πολύ λιγότερο γνωστή πτυχή της δημιουργικής του φλέβας. Για πρώτη φορά ζωγραφικά του έργα, κυρίως τοπία, εκτίθενται σε αίθουσα τέχνης (μέχρι την Κυριακή του Πάσχα στην Γκαλερί της Ερσης, Κλεομένους 4, Κολωνάκι, τηλ. 210-72.20.231), προϊόν μιας πυκνής παραγωγής που μετρά τουλάχιστον 20 χρόνια. Τίτλος της έκθεσης «Απεικόνιση» και θεματικό της επίκεντρο η περιοχή της Καλλιτεχνούπολης, στις ανατολικές παρυφές του Πεντελικού Ορους.
Ο σημαντικός μουσικοσυνθέτης μας έχει συνδέσει το όνομά του με τον προνομιακό αυτό συνοικισμό –καθώς συγκαταλέγεται στους ιδρυτές του–, που, όμως, την ίδια στιγμή έχει απειληθεί δεκάδες φορές εξαιτίας των αλλεπάλληλων εμπρησμών που δοκιμάζουν κάθε φορά τις αντοχές της Πεντέλης, κυρίως από τη μεγάλη φωτιά του 1995 και μετά.
Στη σύντομη συνομιλία μας, ο πάντα ευγενής και πράος Μίμης Πλέσσας μάς εξομολογείται ότι ζωγράφιζε μόνο όταν δεν είχε πρόσβαση στο πιάνο του και στο πεντάγραμμο. «Και αυτό, στη δύσκολη διαδρομή μου, συνέβη αρκετές φορές». Παίρνω θάρρος από την απάντηση και τον ρωτάω τι αισθάνεται ότι τον σπρώχνει στη ζωγραφική και γιατί η μουσική δεν ήταν ήδη αρκετή. «Η ανάγκη μου για έκφραση ικανοποιείται από κάθε έκφραση τέχνης όταν αυτή είναι αληθινή. Με το αληθινή εξαιρώ και απορρίπτω όλες τις μορφές που προβάλλονται με εμπορική υστεροβουλία».
Μοιραία, η συζήτησή μας κυλάει σ’ ένα άλλο μεγάλο του πάθος, που είναι η Καλλιτεχνούπολη. «Προτού αποφασίσω με τους καλλιτέχνες φίλους και συνεργάτες να ιδρύσουμε την Καλλιτεχνούπολη, φρόντισα να διαβάσω για την Πικερμία Γη. Εμαθα πως στους γήλοφους βρέθηκαν απολιθώματα και σκελετοί ζώων που έζησαν πριν από 40 εκατ. χρόνια (στον ένα λόφο) και 400 εκατ. χρόνια (στον άλλο). Φυσικά, το γεγονός αυτό έκανε τον τόπο μας το πιο βιωμένο τοπίο της Ευρώπης. Μέχρι τώρα, αυτό έσωσε την περιοχή μας από την αμορφωσιά και την ασυνειδησία των κατά καιρούς κρατούντων, που ελαφρά τη καρδία, με ανεύθυνες πράξεις, την απείλησαν.
Και σήμερα, οικοπεδοφάγοι… τσοπαναραίοι με τους προστάτες τους συνεχίζουν να απειλούν την περιοχή. Και όσο κάποιοι από εμάς ζουν και νοιάζονται προσπαθούν κάθε φορά να τους προλαβαίνουν».