Με μεγάλη ευκολία θα χαρακτήριζα ανισόρροπο όποιον μου έλεγε πριν από τρεις μήνες ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα παρακολουθώ το Κανάλι της Βουλής. Αυτή η «κάποια στιγμή» ήρθε, παραδόξως, με μεγάλη φυσικότητα μετά τις 25 Ιανουαρίου, όταν, για πρώτη φορά, εγώ μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσεξα ότι το Κανάλι της Βουλής είναι (ή μπορεί να είναι) κάτι περισσότερο από τις αναμεταδόσεις των συνεδριάσεων της Ολομέλειας με γεμίσματα από ταινίες και μπαλέτα.
Εχω χάσει μερικά από τα ωραία και φρέσκα που μας φέρνει το νέο πρόγραμμα, όπως το ντοκιμαντέρ «Με τον Φιντέλ ό,τι κι αν γίνει», μια Κυριακή βράδυ. Μου το είπε ένας φίλος: «Το Κανάλι της Βουλής έχει μεγάλη πλάκα!». Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, αλλά υποθέτω ότι η πρόταση να περάσουμε ένα βράδυ Κυριακής με τον Φιντέλ Κάστρο είχε στοιχεία χιουμοριστικά και με την ίδια οπτική είχα παρακολουθήσει προ ημερών καταιγισμό διαφωτιστικών προγραμμάτων που θα μπορούσαν να συνοψιστούν: «Καπιταλισμός, κακό πράγμα. Κομμουνισμός, καλό». Η αλήθεια είναι ότι λίγες εβδομάδες παρακολούθησης του Καναλιού της Βουλής (μιλάμε για το κανάλι της ελληνικής Βουλής, χώρας της Ε.Ε., ακόμη) μου άνοιξαν την όρεξη να ξαναδιαβάσω τη «Φάρμα των ζώων» του Οργουελ και να σκεφτώ μερικά πρόσωπα που θα μπορούσαν να υποδυθούν τους κεντρικούς ρόλους σε μια νέα κινηματογραφική μεταφορά. Ομως, αυτό που ενθουσιάζει είναι ότι, ανεξάρτητα από τι παρακολουθεί κανείς (από τις αγορεύσεις κάποιων ανεκδιήγητων βουλευτών έως την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Στραβίνσκι), έχει την αίσθηση ότι βλέπει το ίδιο πράγμα. Γιατί το κανάλι όλο είναι πια ποτισμένο από την προσωπικότητα της προέδρου της Βουλής. Δεν είναι μόνο τα σποτάκια για το χρέος ― που απολαύσαμε, δεν λέω· είναι και οι όμορφες επιλογές που δείχνουν την αγάπη και την προσήλωση στην πολυφωνία. Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω, και πιστεύω ότι εκφράζω πολλούς ακόμη τηλεθεατές, για το ότι οι δημιουργοί των αντικειμενικών ντοκιμαντέρ «Debtocracy» και «Catastroika» (τόσο χρήσιμων αυτήν την περίοδο) παραιτήθηκαν από τα πνευματικά τους δικαιώματα προκειμένου οι δημιουργίες τους να συναντήσουν το κοινό του Καναλιού της Βουλής. Μπροστά στον υψηλό στόχο της διαφώτισης του κοινού, η πρόεδρος επέτυχε, προφανώς, καλό deal και έπεισε τους δημιουργούς να τα «δώσουν». Θα ήταν, το δίχως άλλο, μια δύσκολη «μάχη». Δεν θα το γνώριζα, αλλά το Κανάλι της Βουλής, προφανώς περήφανο, και δικαίως, μας ενημέρωνε ότι «αυτά» τα ντοκιμαντέρ παραχωρήθηκαν. Δεν πλήρωσε ο λαός. Ευχαριστούμε.
Οι απολαύσεις είναι συχνές, ενίοτε και καθημερινές. Εξαρτάται από τις αναμεταδόσεις του Κοινοβουλίου. Πάντως, με την παρούσα σύνθεση, ορισμένες αναμεταδόσεις είναι και αυτές ιδιαίτερα ψυχαγωγικές, ιδίως με πρωταγωνιστές τους βουλευτές της συγκυβέρνησης, που συναγωνίζονται στο μένος κατά του «νεοφιλελευθερισμού» (συνήθως διαβάζοντας ή συλλαβίζοντας από χειρόγραφο) ή «κατά των αγορών». Ομορφα είναι.
Πάντως, την Πρωτομαγιά, ημέρα σχόλης, το πρόγραμμα ήταν στα καλύτερά του. Κρίμα που είχε καλή μέρα και ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους αγρούς και δεν αφέθηκε στον κοσμοπολιτισμό του προγράμματος. Οταν το έλεγα, την επομένη, σε φίλους (που είχαν περάσει τη μέρα τους μακριά από την οθόνη), δεν το πίστευαν. Πάντως, για να μην μπω σε λεπτομέρειες, η σύνθεση του προγράμματος συνοψιζόταν, με όλον τον σεβασμό, σε ένα γαϊτανάκι εκπομπών «Λυκούργος Καλλέργης – Κωνσταντίνος Τσουκαλάς – Σλαβόι Ζίζεκ». Κανείς δεν θα μπορούσε να συνδυάσει τον αείμνηστο ηθοποιό με τον ακαταμάχητο διεθνή γκουρού της αερολογίας στο ίδιο ημερήσιο πρόγραμμα. Ολα αυτά, όμως, τα κάνει το Κανάλι της Βουλής. Και ακόμη περισσότερα.
Αυτό που μοιάζει να είναι το καύσιμο του προγράμματος, και προφανώς αυτό που παθιάζει την πρόεδρο της Βουλής, στην οποία το Κανάλι, σύμφωνα με τον νόμο, «υπάγεται απευθείας» (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει και με όποιους συνειρμούς μπορεί να γεννήσει), είναι η «κρίση του καπιταλισμού». Η Ελλάδα αυτήν την κρίση την αναδεικνύει στο κοινό, αλλά επειδή δεν έχει γίνει ευρέως αντιληπτό ότι για όλα τα κακά της μοίρας μας φταίει ο «καπιταλισμός», που ως γνωστόν όπου έχει «επιβληθεί» έχει φέρει φτώχεια και δυστυχία, έχει αποφασιστεί να υπάρχει βομβαρδισμός ενημέρωσης. Λίγος Φιντέλ, λίγος Σλαβόι, λίγο οι σκοτεινές πτυχές του συστήματος και λίγο το αποκρουστικό σχέδιο των αόρατων αγορών, το κοινό ανοίγει τα μάτια του. Κάποια στιγμή θα εκτιμηθεί αυτός ο αγώνας, που, φυσικά, δεν είναι εύκολος όταν «απέναντι» υπάρχει η μνημονιακή προπαγάνδα.
Η λέξη «προπαγάνδα» είναι, φυσικά, η κόκκινη γραμμή που έχει επιλέξει το Κανάλι της Βουλής. Γιατί, ως γνωστόν, όλοι πλέον πρέπει να έχουμε μια κόκκινη γραμμή. Και το Κανάλι της Βουλής έχει επιλέξει τη δική του: Ποτέ πια προπαγάνδα.