Ο «τουρισμός κοιμητηρίων» δεν είναι τόσο περιθωριακός όσο πιθανότατα σκέφτεστε. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο όταν ταξιδεύουν τοποθετούν πολύ ψηλά στις προτεραιότητές τους την επίσκεψη σε κάποιο λιγότερο ή περισσότερο διάσημο τοπικό νεκροταφείο.
Εχοντας πια πίσω μου την εμπειρία του Highgate μπορώ να τους καταλάβω. Πέρα από την ομορφιά, την ηρεμία και την πνευματικότητα που προσφέρει συνήθως ένα κοιμητήριο, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σύνθετη, πυκνή σε πληροφορίες και ιδανική εισαγωγή στην τοπική κουλτούρα αποτελεί μια παρόμοια επίσκεψη.
Ακόμα κι αν ισχυριστείτε ότι ξέρετε μια μητρόπολη όπως το Λονδίνο, το κοιμητήριο του Highgate θα σας παρασύρει σε μια διαφορετική ανάγνωση της πόλης: θα εμβαθύνετε στην «ψυχή» του Λονδίνου, θα «θερμομετρήσετε» αλλιώς την «ιδιοσυγκρασία» του και θα ανιχνεύσετε καλύτερα πιο αθέατες πλευρές της ιστορίας του.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Highgate είναι ότι μπορείτε να φτάσετε πολύ εύκολα χρησιμοποιώντας τον υπόγειο (northern line, σταθμός Archway). Η ατμόσφαιρα στο δρόμο για το νεκροταφείο είναι καθαρά προαστιακή, καθώς βρίσκεστε σε μια από τις πιο πράσινες (και προνομιούχες) περιοχές της αγγλικής πρωτεύουσας όπου δεσπόζει το πάρκο του Χάμστεντ.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο νεκροταφεία σε ένα: το ανατολικό που μπορούμε να επισκεφθούμε μέχρι τις 9 το βράδυ, πληρώνοντας 4 λίρες στην είσοδο και το δυτικό που είναι προσβάσιμο μόνο μέσα από οργανωμένες περιηγήσεις. Στο πρώτο θα βρείτε τους περισσότερους επώνυμους τάφους (με βασικό «κράχτη» την τελευταία κατοικία του Καρλ Μαρξ), ενώ το δεύτερο έχει περισσότερο μνημειακό χαρακτήρα. Παρ’ όλα αυτά, στο Highgate δεν πρωταγωνιστούν οι τάφοι (όσο εντυπωσιακοί κι αν είναι σε μέγεθος και καλλιτεχνική φιλοδοξία) αλλά η οργιώδης φύση: αιωνόβια δέντρα, κισσοί, θάμνοι, μια υγρή πολιτεία που σκεπάζει τα μνήματα και σε κάνει να αφεθείς ακόμα περισσότερο στην παρεξηγημένη έλξη της ρομαντικής αποσύνθεσης.