Το σεξ είναι ένας από τους εννέα λόγους για τους οποίους αξίζει τον κόπο η μετενσάρκωση», φέρεται να είχε πει ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μίλερ. Σύμφωνοι· οι άλλοι οκτώ όμως; «Οι άλλοι οκτώ είναι ασήμαντοι», ολοκλήρωσε ο πληθωρικός συγγραφέας του «Τροπικού του Αιγόκερω». Κάπως έτσι πρέπει να το σκεφτόταν και ο Τσέχος φωτογράφος Ζακ Μπίντερερ (ή Μπιντερέρ, Jacques Biederer, 1887-1942) καθότι σταδιοδρόμησε στο Παρίσι την εποχή του Μεσοπολέμου – την ίδια περίπου περίοδο που μεσουράνησε και ο ηδονιστής Μίλερ.
Ο Μπίντερερ έστησε το δικό του (ονομαστό) φωτογραφικό στούντιο, μέσα απ’ το οποίο παρήγαγε μεγάλη σειρά ερωτικών φωτογραφιών υψηλής ποιότητας: νεαρές που παραπέμπουν σε νυμφίδια της εποχής, γραμματείς με τα αφεντικά τους, σαπφικά συμπλέγματα, αλλά και άφθονα… χαστουκάκια, βουρδουλιές, δεσίματα και πάει λέγοντας. Οπως έχει γραφεί, αν κάτι γοητεύει στις φωτογραφίες του Μπίντερερ είναι όχι η έμφαση στα «υδραυλικά» αλλά ο ερωτισμός, με άλλα λόγια, οι εικόνες αυτές βρίσκονται στον αντίποδα της αγοραίας πορνογραφίας: στόχος είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας, όχι ο οργασμός. Ή αλλιώς, η διάρκεια, όχι η στιγμή (τι στιγμή όμως, ε;…).
Χαζεύω τις εμπειρίκειας πνοής (διότι έχουν και χιούμορ) σωματικές διακλαδώσεις του Τσέχου Μπίντερερ διαβάζοντας τις πιο κόκκινες σελίδες τού «Πίσω από την κουρτίνα ή Η εκπαίδευση της Λώρας» και του «Αντι-Ζυστίν». Αμφότερα τα βιβλία μόλις κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, το πρώτο σε μετάφραση των Ανδρέα Παππά-Αγγελικής Τσέλιου (η οποία υπογράφει και το επίμετρο), το δεύτερο σε μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη και επίμετρο επίσης της Αγγελικής Τσέλιου. Το «Πίσω από την κουρτίνα» υπογράφει μια εμβληματική μορφή της Γαλλικής Επανάστασης (η οποία όμως έφυγε νωρίς, πριν καν εμφανιστεί στο προσκήνιο η γκιλοτίνα), ο Ονορέ-Γκαμπριέλ Μιραμπό (1749-1791), αφορά τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ενός νεαρού κοριτσιού – αλλά όχι μόνο: μαζί με την ηδονή, η κοπέλα μυείται και σε πλήθος πνευματικών, σχεδόν «αναγεννησιακών», ηδονών. Εμπλεο του πνεύματος του Διαφωτισμού, το πόνημα είναι γραμμένο παραμονές της πτώσης της Βαστίλλης. Τη χυμώδη «Αντι-Ζυστίν» υπογράφει ο επίσης Γάλλος Ρεστίφ ντε λα Μπρετόν (1734-1806), ο οποίος απεχθανόταν τη «Ζυστίν» του Ντε Σαντ γι’ αυτό και έγραψε το δικό του υγρό παραμύθι. Η ελευθεριότητα, ο λιμπερτινισμός, σε όλο τους το μεγαλείο – η ζωή σε όλο της το μεγαλείο, τόσο στα δύο απολαυστικά αναγνώσματα όσο και στις φωτογραφίες του Μπίντερερ – ειδικά όταν αναλογίζεται ότι ο ακόλαστος Τσέχος, Εβραίος γαρ, τελείωσε τις ημέρες του το 1942 στο Αουσβιτς…