Ποιους αφορούν οι κατηγορίες περί πραξικοπήματος; Αφορούν τις δεκαοχτώ υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων η Γαλλία, η Ιταλία και η Κύπρος, που υπερασπίσθηκαν την παραμονή της Ελλάδας στην Ενωση; Διότι, αν αφορά αυτές, τότε ο Ελληνας πρωθυπουργός, ο οποίος συμφώνησε μαζί τους, έστω υπέκυψε στα «βασανιστήρια» και τους «εκβιασμούς» στα οποία τον υπέβαλλαν, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δοτός των Ευρωπαίων πραξικοπηματιών. Ή μήπως αφορά τους Ελληνες βουλευτές της αντιπολίτευσης που είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό από τους βουλευτές της συμπολίτευσης;
Ας μην ξεχνάμε πως στα σουξέ του αριστερού μελό η λέξη πραξικόπημα είναι το αντίστοιχο με τα ηλιοβασιλέματα των ελαφρολαϊκών. Παράγει δέος, φρίκη, δημοκρατικά αντανακλαστικά, το κυριότερο, όμως, παράγει ήρωες και ηρωισμό. Ενώ ο κ. Τσίπρας το παίζει Ολιβερ Τουίστ, που μεγαλώνει μέσα σ’ έναν κόσμο σκληρό, άδικο και υποχρεώνεται, αν και νέος πρωθυπουργός, να υποβάλλεται στο μαρτύριο της νυχτερινής εργασίας, ο κ. Φίλης και ο κ. Καμμένος σηκώνουν τη σημαία της αντίστασης. Είναι σαφές πως το γλυκερό συνολάκι ταιριάζει μια χαρά στη χαρωπή ελληνική αριστερά, που είναι καιρός να πάψει να το παίζει παιδούλα. Θα δούμε και την κ. Κωνσταντοπούλου στη Βουλή να λέει «εδώ Πολυτεχνείο». Φωνάζουν πραξικόπημα για να μην πουν διακόρευση.
Επειδή εξακολουθώ να πιστεύω πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι απλώς οικονομικό ή πολιτικό, οφείλω να καταθέσω, για χάρη του ανθρωπολόγου του μέλλοντος, τα τρία κατά τη γνώμη μου σημαντικότερα γεγονότα του εξαμήνου. Το πρώτο είναι ότι ο κ. Τσίπρας βελτίωσε τα αγγλικά του. Το δεύτερο είναι ότι ο κ. Βαρουφάκης πρόσθεσε καμιά χιλιάδα συνεντεύξεις στο βιογραφικό του. Το τρίτο πως η παιδούλα της ελληνικής αριστεράς έχασε την παρθενία της και την αθωότητά της. Μας βασάνισε, φώναξε τον μπαμπά της, επικαλέσθηκε το δίκαιο των ανθρώπων, όμως εντέλει παραδόθηκε. Η νύχτα ήταν μεγάλη, συμφωνώ, όμως εντέλει κατάλαβε πόσο σκληρό πράγμα είναι η εξουσία.
Τώρα το παίζει ταπεινωμένη και καταφρονεμένη. Ομως, όταν περάσει η πρώτη ταραχή, αν της εξηγήσουμε όλοι μαζί πως η ρήξη του παρθενικού υμένα δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου, είμαι βέβαιος πως θα τα πάει καλά. Βύθισε τη χώρα στο τέλμα της απραξίας τόσους μήνες τώρα, επειδή φοβόταν ότι θα χάσει την αθωότητά της, επειδή φοβόταν, με άλλα λόγια, να αναλάβει τις ευθύνες της ως κυβέρνηση. Τώρα, που έχασε την αθωότητα και την παρθενία της, μπορεί να μάθει να αναλαμβάνει και ευθύνες.
Η παρθενία και η αθωότητα είναι πάντα επικίνδυνες όταν κάνουν πολιτική. Το απέδειξε η αριστερά, που κινδύνευσε να βυθίσει τη χώρα στη βαρβαρότητα της απομόνωσης και της δραχμής και κατάφερε μέσα σε έξι μήνες να νεκρώσει ό,τι είχε απομείνει ζωντανό απ’ την οικονομία. Δεν την ενδιέφεραν οι κλειστές τράπεζες, την ενδιέφερε η αθωότητά της, κάτι σαν τα κουταλοπίρουνα της γιαγιάς. Τώρα, που έχασε την αθωότητά της, μπορεί να λερώσει τα χέρια της ασχολούμενη με τις κλειστές τράπεζες, με τις λερές επενδύσεις και τις πονεμένες ιδιωτικοποιήσεις. Ενδέχεται, δηλαδή, να μάθει να κυβερνά.
Αν και οι περισσότεροι από δαύτους πιστεύουν πως αριστερός είσαι απ’ τη στιγμή που εμποδίζεις τους άλλους να κυβερνήσουν.