Τα τελευταία χρόνια οι αμερικανικές σειρές έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. «Game of Thrones», «True Detective», «Orange Is The New Black», «The Good Wife», παλαιότερα «Sopranos» και «The Wire», έφεραν την τηλεόραση αν όχι σε προνομιακή θέση σε σχέση με τον κινηματογράφο, σίγουρα σε πολύ κοντινή απόσταση. Επενδύθηκαν άλλωστε μεγάλα ποσά, έγιναν εξαιρετικές παραγωγές, γυρίσματα επιπέδου Χόλιγουντ, και επιστρατεύτηκαν και ανάλογοι πρωταγωνιστές. Κάποιοι απ’ αυτούς είδαν τις τηλεοπτικές σειρές ως ένα μέσο επιστροφής τους από το περιθώριο στον αφρό της επικαιρότητας και άλλοι ως μια πολύ καλή πηγή έξτρα εισοδήματος.
Οσο και αν έχουμε ξενυχτήσει όμως για να τελειώσουμε έναν κύκλο ώστε να περάσουμε αμέσως στον επόμενο, έρχεται -εντάξει, όχι και τόσο συχνά- η κινηματογραφική πραγματικότητα να μας κάνει να πούμε «για πάντα σινεμά».
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, φέτος το καλοκαίρι αυτόν τον ρόλο έπαιξε ένα «Μικρό νησί». Δέκα χιλιάδες εισιτήρια σε μία εβδομάδα προβολής και σε μόλις δεκαπέντε αίθουσες της επικράτειας, αποτελεί έκπληξη μεγέθους για μια ταινία, που, αν και διαμαντάκι, η μόνη της δυναμική ήταν ουσιαστικά η διαφήμιση «από στόμα σε στόμα».
Το ισπανικό «La Isla Minina» (Το μικρό νησί), παραγωγής 2014, διαδραματίζεται στον ισπανικό Νότο του 1980, σε ένα χωριό στις εκβολές του Γουαδαλκιβίρ, όπου δύο αστυνομικοί από τη Μαδρίτη φτάνουν για να διαλευκάνουν την υπόθεση εξαφάνισης δύο κοριτσιών. Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία, η εκπληκτική φωτογραφία, οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών συνθέτουν ένα θρίλερ -το οποίο έχει και πολιτικές διαστάσεις- που όσο προχωράει γίνεται όλο και πιο σκοτεινό, διαθέτει σασπένς και υποβλητική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Αν το προλάβετε σε κάποιο θερινό, μη χάσετε την ευκαιρία. Είναι σινεμά που μαγεύει.