Ντέμης Νικολαΐδης: Η κάθαρση στο ποδόσφαιρο διαφήμιση για μια κυβέρνηση

Ντέμης Νικολαΐδης: Η κάθαρση στο ποδόσφαιρο διαφήμιση για μια κυβέρνηση

9' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το προηγούμενο βράδυ είχε ψηφιστεί από τη Βουλή το πρώτο νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα.  Επόμενο ήταν, οι εξελίξεις να καταναλώσουν αρκετό χρόνο της συνάντησής μας.

«Είχα βγει με κάποιους φίλους. Κάποια στιγμή τους άφησα, πήγα στο αυτοκίνητο και άκουγα από το ραδιόφωνο τη συνεδρίαση της Βουλής» μου είπε ο Ντέμης Νικολαΐδης που καθόταν απέναντί μου σε μια ήσυχη γωνιά στο εστιατόριο «Διόσκουροι» στο Νέο Ψυχικό. Ο δημοφιλής πρώην ποδοσφαιριστής, πρόεδρος για ένα διάστημα της ΑΕΚ και ιδιοκτήτης εταιρείας διοργάνωσης συναυλιών, δεν είναι από τους ανθρώπους που μιλάνε εύκολα. Δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις, δεν φλερτάρει με την έκθεση. Η τοποθέτησή του από την προσωπική σελίδα του στο Facebook, υπέρ του «ναι» λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, αναπαράχθηκε ταχύτατα, έγινε viral.

«Αισθάνθηκα ότι είχα χρέος να πω τη γνώμη μου. Δεν έκανα ούτε ιερό αγώνα ούτε διάγγελμα». Επρεπε να γίνει αυτό το δημοψήφισμα; τον ρωτάω. «Κατά τη γνώμη μου ήταν λάθος επιλογή, διχαστική. Αν βγήκε κάτι απ’ όλη αυτήν την ιστορία; Σίγουρα δεν μπορεί πλέον κανείς να μας κοροϊδέψει. Το δίλημμα είναι απολύτως σαφές: ευρώ ή δραχμή. Με θύμωσε και κάτι άλλο: Το ότι η κυβέρνηση επέλεξε να προβάλει το “όχι" επειδή κρύβει θυμό, οργή. Τι εννοώ; Θα μπορούσε να θέσει το ερώτημα “Συμφωνείτε με τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους;". Και να ζητήσει από τους πολίτες να ψηφίσουν “ναι"».

Μιλάει με πάθος, έτσι βρίσκω έδαφος να μάθω περισσότερα για το πώς βλέπει το σημερινό πολιτικό προσωπικό. Aλέξης Τσίπρας. «Είναι μια ωραία, καθαρή φάτσα αλλά δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο μιλάει σαν να είναι 65 χρόνων. Γιατί δεν μας μιλάει κανονικά; Ο κόσμος έχει απορρίψει το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλά έχει μεγάλες απαιτήσεις από το καινούργιο. Εχω την ανάγκη να εμπιστεύομαι τον πρωθυπουργό μου. Τι μας λέει όλη η Ευρώπη; Οτι υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από εμάς. Κι εγώ θέλω να αποκτήσω εμπιστοσύνη, όπως επίσης, θέλω να με σέβονται όταν μου μιλάνε. Εχω πρόβλημα με συμπεριφορές όπως του Βαρουφάκη, της Ραχήλ Μακρή, της Κωνσταντοπούλου. Προτιμώ να ακούω τον Δραγασάκη, τον Σταθάκη, τον Τσακαλώτο, τον Παπαδημούλη ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι μαζί τους. Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι πολυτελείας. Τους πληρώνουμε για να εργάζονται για το κοινό συμφέρον. Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που είχα μια ελπίδα. Απλώς μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα κόμμα το οποίο αποτελείται από δύο κόμματα διαφορετικών στρατηγικών κατευθύνσεων. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, πάντως, είναι αυτός που θέλει η πλειοψηφία του κόσμου. Ας το εκμεταλλευτεί για να καταργήσει επιτέλους το πελατειακό κράτος και για να καταρτίσει ένα εθνικό σχέδιο για την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση. Αυτά δεν πρέπει να μας τα επιβάλλουν οι ξένοι. Εμείς να τα κάνουμε με εθνική συνεννόηση».

Στις παράγκες

Μια παγωμένη μπίρα και ένα ουίσκι με κόκα κόλα light μας έκαναν να αφήσουμε τα πολιτικά και να περάσουμε στην πάντα πολύ πιο «τρυφερή» ενασχόληση με το παρελθόν. Σεπτέμβριος του 1973. Σε ένα μικρό χωριό έξω από την πόλη Γκίσεν της Γερμανίας, γεννιέται ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης. Το ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να προφέρουν εύκολα το «Θ» οδηγεί τη μητέρα του, στην επιλογή του «Ντέμης» για τον μοναχογιό της.

«Οι γονείς μου, Πόντιοι και οι δυο, με καταγωγή από την Αλεξανδρούπολη, έφυγαν μετανάστες στη Γερμανία για μια καλύτερη ζωή. Δούλεψαν σε εργοστάσιο με σύρματα. Μέναμε σε παράγκες. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από εκείνη την εποχή. Οταν γυρίσαμε στην Ελλάδα, στην Αλεξανδρούπολη, ήμουν 4,5 χρόνων και η αδελφή μου λίγα χρόνια μεγαλύτερη. Ο πατέρας μου είχε βρει μια δουλειά γραφείου και η μητέρα μου συμπλήρωνε το εισόδημα δουλεύοντας σε εργοστάσιο γιατί αργότερα έπρεπε να σπουδάσει η αδελφή μου που έφυγε στο εξωτερικό. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολλή αγάπη, η αδελφή μου είναι “ο καλύτερός μου φίλος", και νιώθω ευτυχής γιατί έφτιαξα κι εγώ μια αντίστοιχη οικογένεια. Καλό το love story ποδοσφαιριστής και τραγουδίστρια, η ουσία είναι όμως, ότι με τη Δέσποινα είμαστε 16 χρόνια μαζί, έχουμε δύο παιδιά, τη Μελίνα 11 χρόνων και τον Γιώργο 8 ετών, είναι μια υπέροχη μητέρα και, το σημαντικότερο, όσο μεγαλώνει γίνεται καλύτερη, σοφότερη, μαζί της κι εγώ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο γοητευτικό απ’ αυτό».

Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης

Το να έχεις απέναντί σου τον «Ντεμίνιο» και να μη μιλήσεις για ποδόσφαιρο, είναι σαν να βρίσκεσαι σε τροπική παραλία με καύσωνα και να κάνεις ασκήσεις αυτοσυγκράτησης προς αποφυγήν βουτιάς. Τον φαντάζομαι να κλωτσάει την μπάλα στις αλάνες της Αλεξανδρούπολης. «Μαζί με πέτρες», συμπληρώνει γελώντας.

«Ξεχώριζα, κι έτσι σε ηλικία δέκα χρόνων με πήγε ο πατέρας μου στην τοπική ομάδα, τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Μετά η πορεία είναι γνωστή: Eθνική Παίδων, Νέων, Ανδρών, Απόλλωνας Αθηνών. Εκεί άρχισα να ενδιαφέρω κόσμο και ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Από παιδί, όμως, ήμουν ΑΕΚ και μόνο εκεί ήθελα να πάω. Τότε με πλησίασε ένας μεγαλοπαράγοντας του Ολυμπιακού λέγοντάς μου, αν δεν έρθεις σε μας θα μείνεις στον Απόλλωνα. Αλλά ήμουν πιτσιρικάς και είχα άγνοια κινδύνου. Οπότε έκανα στις εφημερίδες τη δήλωση “αν δεν πάω στην ΑΕΚ μένω στον Απόλλωνα". Ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να απαντήσει με ανακοίνωση που έλεγε, με λίγα λόγια, ότι αν δεν μας θέλει αυτός δεν τον θέλουμε κι εμείς. Ετσι, πήγα στην ΑΕΚ».

Το καλοκαίρι του 2003 ο Ντέμης Νικολαΐδης φεύγει από την ΑΕΚ. Προορισμός του, το εξωτερικό. «Ηρθα σε επαφή με ανθρώπους της Παρί Σεν Ζερμέν και καταλήγουμε σε συμφωνία. Πηγαίνω στο Παρίσι και ξεκινάω προπονήσεις. Κάποια στιγμή μου κάνει μια κουβέντα ο προπονητής, παζαρεύοντας ουσιαστικά εκ νέου το συμβόλαιό μου. Δεν μου άρεσε ο τρόπος του. Φεύγω, ενώ απομένουν λίγες μόνο μέρες για να εκπνεύσει η μεταγραφική περίοδος. Μάλιστα, λέω στη Δέσποινα με την οποία μόλις έχουμε παντρευτεί, “δεν επιστρέφω αν δεν βρω ομάδα". Τότε με προσεγγίζει ελληνικός σύλλογος και μου κάνει πρόταση για συμβόλαιο τεσσάρων χρόνων, έναντι 1,4 εκατ. ευρώ για κάθε έτος. Αρνήθηκα και πάλι και ευτυχώς αμέσως μετά συμφώνησα με την Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου πέρασα υπέροχα.

»Οι Ισπανοί με αγάπησαν και τους αγάπησα κι εγώ. Η κόρη μου γεννήθηκε εκεί. Οταν μου πρότειναν ανανέωση, την απέρριψα γιατί είχα αποφασίσει να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Θα έπαιζα στο Euro και μετά θα αποχωρούσα. Ημουν 30 χρόνων. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω κάνει μια από τις πιο σύντομες επαγγελματικές καριέρες. Διάρκειας μόλις 9,5 ετών. Το πιο αστείο, όμως, είναι πως πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ήμουν πολύ καλός παίκτης, παρακολουθώντας κάποια βίντεο. Μέχρι τότε το μόνο που σκεφτόμουν είναι να παίζω μπάλα γιατί αυτή ήταν η τρέλα μου…».

Τώρα ξέρω, δεν πρέπει εγώ, ολομόναχος να βγαίνω σαν τον Δον Κιχώτη…

Από ποδοσφαιριστής, ο Ντέμης Νικολαΐδης αποφασίζει να πάρει ως πρόεδρος το τιμόνι της ΑΕΚ, σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ομάδας. Τρέλα, ναπολεοντισμός, άγνοια κινδύνου ή λίγο απ’ όλα;

«Λοιπόν…», κάνει μια μικρή παύση.

«Το να βλέπω τον κόσμο να παραληρεί ήταν η μεγαλύτερή μου χαρά. Αυτό δεν πληρώνεται ποτέ. Γι’ αυτό έπαιζα μπάλα. Μετά έγινα πρόεδρος. Γιατί; Πάλι χαρά. Πάλι είχε να κάνει με τον κόσμο. Οταν έφυγα από την ΑΕΚ έφτιαξα εταιρεία συναυλιών. Κι εδώ ο παράγοντας “κόσμος". Σε σχέση με την ΑΕΚ το λάθος μου ήταν ότι δεν ήμουν διπλωμάτης κι αυτό μου κόστισε. Θεωρούσα ότι επειδή τα κίνητρά μου ήταν καθαρά, είχαν όλοι την υποχρέωση να με καταλαβαίνουν με την πρώτη. Το θεωρούσα αυτονόητο. Τραγικό λάθος. Γιατί μετά, μπαίνοντας στη θέση τους είδα την εξής εικόνα: Eναν τύπο που παρατάει την καριέρα του στο ποδόσφαιρο, απορρίπτει ένα συμβόλαιο στην Ατλέτικο, γίνεται πρόεδρος στην ΑΕΚ και βάζει και δύο εκατομμύρια από τα λεφτά του. Και όλα αυτά για την ψυχή της μάνας του. Ηταν αφέλειά μου να πιστεύω ότι όλοι αυτονόητα θα καταλάβαιναν τις καλές μου προθέσεις».

Η προεδρική του πορεία σημαδεύτηκε και από ένα πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα γεγονός. Επειτα από τον αγώνα Ατρόμητος – ΑΕΚ, όπου έγιναν πολλά επεισόδια εντός και εκτός γηπέδου, πήγε στην αστυνομία και υπέδειξε τους δράστες από την πλευρά της ΑΕΚ. Θα το έκανε ξανά;

«Οχι», απαντάει αμέσως. «Επεσα σε παγίδα. Παραπλανήθηκα. Απλώς δεν βγήκα ποτέ να το πω. Τώρα πια ξέρω ότι δεν πρέπει να φτάνω στο σημείο, εγώ, ολομόναχος να βγαίνω σαν τον Δον Κιχώτη και να κάνω κάτι τέτοιο. Θα πρέπει πρώτα η πολιτεία να ασχοληθεί, ώστε να είμαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω τους κανόνες που θα έχουν τεθεί συντεταγμένα».

Το ηλεκτρονικό εισιτήριο και οι κάμερες είναι η λύση στο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου; «Οχι, βέβαια. Είναι ένα από τα πράγματα που πρέπει να γίνουν. Χρειάζεται σχεδιασμός και αποφάσεις. Το ποδόσφαιρο είναι ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας, εξαιρετικά δημοφιλές. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν είχαν ποτέ την ευφυΐα να το “χρησιμοποιήσουν" απολαμβάνοντας τα τεράστια οφέλη που θα είχε μια κίνηση εξυγίανσης. Τι καλύτερη διαφήμιση για μια κυβέρνηση, αν καθάριζε το ποδόσφαιρο. Πώς; Είναι πολύ εύκολο.Το πρώτο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να σταματήσει να συσκέπτεται στο γραφείο του για πώς θα το καταφέρει. Ας πάει να μιλήσει με τη γαλλική, την αγγλική, τη γερμανική ομοσπονδία. Nα τους περιγράψει την κατάσταση και να μάθει πώς λειτουργούν εκεί. Δεν υπάρχει κάτι να σκεφτούμε. Το έχουν σκεφτεί άλλοι πριν από μας. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε γνώση απ’ όλους αυτούς και να έρθουμε εδώ να την εφαρμόσουμε στα δικά μας μέτρα». O θρίαμβος του Euro 2004, οι πολλές μεταγραφές Ελλήνων παικτών σε ομάδες του εξωτερικού, συγκροτούν έναν πολύτιμο κοσμοπολιτισμό που μόλις πάει να μπολιαστεί με την ελληνική πραγματικότητα, μαραίνεται. «Είναι ένα ανθρώπινο κεφάλαιο που χάνεται γιατί όταν ο Ελληνας παίκτης επιστρέψει με ό,τι έχει κερδίσει από τη νοοτροπία άλλων χωρών, βρίσκει τις ίδιες συνθήκες, την ίδια κακή νοοτροπία, χρόνια τώρα».

Η μεγάλη ΑΕΚ

Επιστρέφω στην αγαπημένη του ομάδα, που φέτος παίζει πάλι στην Α΄ Εθνική και η υπόθεση του γηπέδου της φαίνεται να προχωράει – αν και ο ίδιος, έχει εκφράσει αντίθετη άποψη για τη χωροταξία του γηπέδου.

«Το ίδιο πιστεύω και τώρα, αλλά αν η σημερινή ΑΕΚ θέλει να γίνει εκεί, οι αρχές είναι υποχρεωμένες να βοηθήσουν γιατί τα οφέλη είναι κοινά. Ενα γήπεδο δεν το φτιάχνουμε για να πηγαίνουμε εμείς. Θα μείνει εκατό χρόνια εκεί και αν είναι εμβέλειας γειτονιάς δεν έχει μέλλον. Την ΑΕΚ την έχω στο μυαλό μου μια πολύ μεγάλη ομάδα. Το ποδόσφαιρο κάποια στιγμή θα καθαρίσει και στην Ελλάδα, και θα είναι γιορτή. Χρειάζεται ένα μεγάλο γήπεδο, με πολλές εμπορικές χρήσεις, γιατί μια ομάδα είναι πάντα μια ανώνυμη εταιρεία. Αυτοί ήταν οι προβληματισμοί μου».

Θα αναλάμβανε κάποιο πόστο αν του προτεινόταν; «Εχω μάθει ποτέ να μη λέω ποτέ. Από τότε που έφυγα από την ΑΕΚ έχω αρνητισμό, όχι προς την ομάδα μου, προς το ελληνικό ποδόσφαιρο. Από την άλλη πλευρά, περνάνε τα χρόνια και όλα μαλακώνουν. Πάντως σήμερα κάτι τέτοιο δεν είναι στις σκέψεις μου. Αντιθέτως, δεν βλέπω την ώρα να ξεκινήσει η σεζόν, να πάω τον γιο μου στο γήπεδο».

Εχουν περάσει ήδη 2,5 ώρες, με ποτό, ελαφρύ μεσημεριανό και καφέ. Στην κουβέντα μας έχουν εισχωρήσει η τελευταία μεγάλη αγάπη του Ντέμη Νικολαΐδη, η σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία, το γαλλικό σινεμά, το «House of Cards», οι καλοκαιρινοί προορισμοί, Κρήτη και Λήμνος, η μουσική. Αλλωστε, είναι ο άνθρωπος που έφερε στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, τους Bon Jovi, τον Santana, τον 50 Cent, τους Aerosmith, αν και τώρα η εταιρεία του δραστηριοποιείται στο ticketing. Προτού τον αποχαιρετίσω, μια τελευταία ερώτηση: Tι τύπος είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης;

«Ενας παράξενος τύπος, δύσκολος, μοναχικός που όμως δεν αγαπάει τη μοναξιά. Δεν είμαι η ιδανική παρέα για να πεις τα νέα της ημέρας σου, δεν μπορείς να κλαψουρίσεις στον ώμο μου, αλλά στο σημαντικό σου πρόβλημα θα είμαι εκεί να σε στηρίξω».  

Η συνάντηση

Συναντηθήκαμε στο all day καφέ – εστιατόριο «Διόσκουροι» στο Νέο Ψυχικό. Ακολουθήσαμε… ανάποδη πορεία. Ξεκινήσαμε με καφέ, συνεχίσαμε με ποτό και κλείσαμε με μια σαλάτα του Καίσαρα με ψητό κοτόπουλο σε φωλιά παρμεζάνας, και με μανιτάρια πλευρώτους στη σχάρα. Για τον λογαριασμό δεν έχω καμία πληροφορία, καθώς ο Ντέμης Νικολαΐδης δεν μου άφησε κανένα απολύτως περιθώριο.

Oι σταθμοί του

1973

Γεννιέται στο Γκίσεν της Γερμανίας.

1993

Μεταγραφή στον Απόλλωνα Αθηνών.

1995

Πρώτη κλήση στην Εθνική Ομάδα Ανδρών.

1996

Μεταγραφή στην ΑΕΚ.

2002

Διεθνές βραβείο fair play.

2003

Παντρεύεται τη Δέσποινα Βανδή.

2004

Euro, γέννηση της κόρης του, ανάληψη προεδρικών καθηκόντων στην ΑΕΚ.

2007

Γέννηση του γιου του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή