Με προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ενάντια σε οποιαδήποτε ρύθμιση αποσυνδέσει την ιδιοκτησία φαρμακείου από την ιδιότητα του φαρμακοποιού προειδοποιούν οι Ελληνες φαρμακοποιοί. Υπενθυμίζουν ότι έχουν «στο πλευρό τους» απόφαση του Ευρωδικαστηρίου του 2009, που απαγορεύει την ιδιοκτησία φαρμακείων από μη φαρμακοποιούς.
Το θέμα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων συζητήθηκε στην προχθεσινή «μαραθώνια» συνέλευση του Διοικητικού Συμβουλίου του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου. Αιτία, η προβλεπόμενη από το νέο μνημόνιο απελευθέρωση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων, με το επιχείρημα του ανοίγματος της αγοράς, της εισροής νέων κεφαλαίων και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Από την πλευρά τους οι φαρμακοποιοί υποστηρίζουν ότι μόλις το 3% από τα 150.000 φαρμακεία των ευρωπαϊκών χωρών ανήκουν σε αλυσίδες. Και εκτιμούν ότι η εμπειρία από τις χώρες όπου υπάρχουν αλυσίδες φαρμακείων ή φαρμακεία σε σούπερ μάρκετ δείχνει ότι ασκούνται πιέσεις για μαζικές πωλήσεις σε συγκεκριμένα σκευάσματα, ότι γεννώνται φαινόμενα καρτέλ για τη χειραγώγηση των τιμών και ότι ασκείται πίεση για αύξηση της φαρμακευτικής δαπάνης, προκειμένου να αυξηθεί η κερδοφορία των αλυσίδων.
Και σημειώνουν ότι οι χώρες στις οποίες τα φαρμακεία πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στον φαρμακοποιό ή σε συνεταιρισμό φαρμακοποιών είναι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Αυστρία, η Δανία, η Φινλανδία, το Λουξεμβούργο, η Λεττονία και η Λιθουανία. Σε άλλες χώρες (Αγγλία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Μάλτα, Ιρλανδία, Ουγγαρία, Κροατία) οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο μπορεί να έχει φαρμακείο, αλλά με διευθυντή ή τη συμμετοχή φαρμακοποιού. Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (C-531/06) αφορούσε προσφυγή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά της Ιταλίας. Οπως έκρινε το δικαστήριο, «οι περιορισμοί δύνανται να δικαιολογηθούν για την εγγύηση του ασφαλούς και με ποιοτικά εχέγγυα εφοδιασμού του πληθυσμού με φάρμακα». Επιπλέον, υποστηρίζει τον ρόλο του φαρμακοποιού, σημειώνοντας ότι «ο επαγγελματίας φαρμακοποιός θεωρείται ότι εκμεταλλεύεται το φαρμακείο όχι μόνο με σκοπό την επίτευξη κέρδους, αλλά και υπό μια επαγγελματική προοπτική. Στο πλαίσιο αυτό, το ατομικό του συμφέρον για την επίτευξη κέρδους μετριάζεται από την κατάρτιση και την επαγγελματική εμπειρία του, καθώς και από την ευθύνη που υπέχει».