Εχθροί παντού! Οπου και να γυρίσεις τα μάτια σου, είτε στον ευρύτερο εξωτερικό περίγυρο είτε στον στενότερο εσωτερικό χώρο, μια κατευθυνόμενη από μυστηριώδη κέντρα εξουσίας συνωμοσία εξυφαίνεται κατά της πατρίδας μας.
Ο επιούσιος λαός αντιστέκεται ηρωικά κατά εκείνων που με ενορχηστρωμένο τρόπο επιβουλεύονται την ύπαρξή του και τα κεκτημένα του.
Συνωμοσία κατά του ασφαλιστικού μας συστήματος, το οποίο σε στέρεες βάσεις διασφαλίζει εγγυημένες παροχές στις σημερινές και τις μέλλουσες γενεές.
Συνωμοσία κατά του συστήματος υγείας, το οποίο με τρόπο κοινωνικά δίκαιο και οικονομικά αποτελεσματικό προσφέρει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους έχοντες την ανάγκη του συμπολίτες μας.
Συνωμοσία κατά της ακομμάτιστης και ορθολογικά οργανωμένης δημόσιας διοίκησης, στην οποία προστρέχουν οι φορολογούμενοι πολίτες για να εξυπηρετηθούν.
Υπάρχουν ακόμα πολλοί τομείς που οι αρπακτικοί εταίροι μας επιβουλεύονται τις επιτυχίες μας, αρνούμενοι επιδεικτικά να μας επιβραβεύσουν.
Στον ιστό της αράχνης, η δύσμοιρη χώρα μας όλο και περισσότερο εγκλωβίζεται, μέχρις ότου επέλθει το αναπόφευκτο και νικήσουν οι δυνάμεις του κακού.
Σε παλαιότερο άρθρο μου, το οποίο φιλοξενήθηκε στις στήλες της «Καθημερινής», με τίτλο «Αυτοί και εμείς: το σύνδρομο του περιούσιου λαού», 15 Ιουλίου 2012, είχα εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους οδηγηθήκαμε σε αυτόν τον διαχωρισμό – «αυτοί», δηλαδή οι κακοί Ευρωπαίοι, και «εμείς», δηλαδή ο περιούσιος λαός.
Ως επέκταση αυτής της τοποθέτησης, συμπληρώνουμε ότι ο ως άνω διαχωρισμός τροφοδοτήθηκε από την απουσία αυτού του χαρακτηριστικού που ονομάζεται κοινή λογική και το οποίο αντικατοπτρίζει την αίσθηση που έχει κάποιος για κάτι χωρίς πολλή σκέψη, στηριζόμενος στη μέση εμπειρία και γνώση του καθημερινού ανθρώπου.
Είναι γεγονός ότι η κοινή λογική, όρος καθαρά αριστοτελικός, απουσιάζει από τα δρώμενα στη χώρα μας, απουσία η οποία οδηγεί αναπόφευκτα σε στρέβλωση της πραγματικότητας και συνεπώς στη λήψη λανθασμένων αποφάσεων που με τη σειρά τους τροφοδοτούν και ενισχύουν την απουσία κοινής λογικής.
Η όλη κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από την ύπαρξη ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο φρόντισε να ικανοποιεί τους πελάτες-ψηφοφόρους του κατά τρόπο προκλητικό, πέρα από κάθε όριο λογικής και οικονομικού ορθολογισμού.
Ικανοποιώντας τους πολιτικούς πελάτες, το μόνο που πέτυχε είναι η αύξηση των ελλειμμάτων, οδηγώντας όλα τα υποσυστήματα της οικονομίας σε γενικότερη κατάρρευση (ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό, σύστημα υγείας κ.λπ.).
• Γιατί π.χ. δεν αλλάζει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης όταν γνωρίζουμε με μαθηματική ακρίβεια ότι αναπόφευκτα οδηγείται σε αδιέξοδο, αρκούμενοι μόνο σε εμβαλωματικής φύσεως μετατροπές που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αναβάλουν τη χρεοκοπία του επιρρίπτοντας το κόστος στις επόμενες γενεές;
• Γιατί το σύστημα παροχής υγείας είναι κρατικό, συγκεντρωτικό, αναποτελεσματικό και επιπλέον αντιοικονομικό, τη στιγμή που άλλα ανταγωνιστικά συστήματα ήδη λειτουργούν και υπερτερούν;
• Γιατί η υπερφορολόγηση αποτελεί τη μοναδική διέξοδο σε κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της δημοσιονομικής εκτροπής;
• Γιατί το μη μισθολογικό κόστος είναι από τα υψηλότερα των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη στιγμή που η ανεργία κινείται σε μη διαχειρίσιμα πλέον επίπεδα;
Είναι γεγονός ότι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα υπάρχουν, αρκεί να εφαρμοστεί η κοινή λογική. Τότε μόνο θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις και συνεπώς ανταγωνιστικές λύσεις που με όρους οικονομικής, αλλά και κοινωνικής αποτελεσματικότητας επιλέγονται ως βέλτιστες και στη συνέχεια εφαρμόζονται.
Τι όμως εμποδίζει να βαδίσουμε τον δρόμο της κοινής λογικής και μας οδηγεί, τελικά, να επιλέγουμε λύσεις καθαρά ανορθολογικές, κοστοβόρες και οικονομικά αναποτελεσματικές;
Είναι γεγονός ότι στις δημοκρατικές κοινωνίες η πολιτική ηγεσία, η οποία κυβερνά, αποκτά τεράστια δύναμη διαχειριζόμενη κεφάλαια που συλλέγει μέσω των φορολογικών επιδρομών. Αμεσων, έμμεσων, έκτακτων.
Πώς όμως θα διανεμηθούν τα κεφάλαια αυτά;
Θα διανεμηθούν μέσω μιας διαμορφούμενης «πολιτικής αγοράς», στην οποία παραγωγοί είναι η πολιτική ηγεσία και καταναλωτές ή αγοραστές είναι οι ψηφοφόροι.
Μέσω αυτής, η πολιτική ηγεσία προσφέρει στους καταναλωτές-εκλογείς μία σειρά προνομίων, τα οποία όμως παρέχονται εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας.
Αναπόφευκτα, λοιπόν, εμφανίζονται φαινόμενα διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων με συγκεκριμένες ομάδες πίεσης, οι οποίες επωφελούνται άμεσα των προνομιακών τους σχέσεων με την εκάστοτε πολιτική εξουσία.
Ετσι φθάνουμε στην παραγωγή «δημοσίων αγαθών», τα οποία δεν ζητούνται κατ’ ανάγκην από την κοινωνία, αλλά μόνο από μία μειοψηφία που απολαμβάνει μία σειρά προνομίων από τη δημιουργία τους, ανταλλάσσοντας τις ψήφους της.
Ολο αυτό το «πολιτικό παιχνίδι» οδήγησε τη χώρα μας στην κατάρρευση, διότι υποκατέστησε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ορθολογικές επιλογές εξοβελίζοντας την έννοια της κοινής λογικής.
Δημιουργήθηκε, δηλαδή, ένα κράτος μιας μεγάλης αυταπάτης, ένα κράτος νόμιμης λεηλασίας, μέσω του οποίου όλοι προσπαθούν να ζήσουν σε βάρος όλων, όπως παραστατικά αναφέρει ο Frédéric Bastiat, στο μνημειώδες έργο του περί κράτους που εκδόθηκε το 1850.
Σημειωτέον ότι Frédéric Bastiat υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους φιλελεύθερους οικονομολόγους, οι ιδέες του οποίου αποτέλεσαν βάση για τη δημιουργία της αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης.
Σιγά σιγά μικρές συντεχνιακές ομάδες πίεσης κατόρθωσαν να επιφέρουν καίριο πλήγμα σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, αντιβαίνοντας με τον τρόπο αυτό κάθε έννοια δημοκρατίας.
Στη δική μας περίπτωση, φαίνεται ότι, εξαιτίας όλων αυτών των λόγων, η κοινή λογική νικήθηκε κατά κράτος. Παραδόθηκε αμαχητί στην ισχύ των μειοψηφιών που καταδυναστεύουν την οικονομία και την κοινωνία.
Απαιτείται η τάση αυτή να αντιστραφεί. Να υπερισχύσουν άλλες δυνάμεις. Οι δυνάμεις του ορθολογισμού, της αξιοκρατίας, της υγιούς παραγωγικής ανάπτυξης και της εξωστρέφειας. Μία «συνωμοσία της κοινής λογικής» πρέπει να διατρέξει τη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε.
Εάν το πείραμα αυτό επιτύχει, θα είναι η μεγαλύτερη διαρθρωτική αλλαγή που θα έχει ποτέ συμβεί στη χώρα μας, μεγιστοποιώντας τα προσδοκώμενα οφέλη από την οικονομική ανάπτυξη.
* Ο κ. Μηνάς Θ. Αναλυτής είναι διδάκτωρ οικονομολόγος στην Οικονομική Ανάλυση και Πολιτική του Πανεπιστημίου Poitiers της Γαλλίας.