Δεν την είδα μία φορά μόνο, γιατί έλεγα μέσα μου, «αυτό δεν υπάρχει». Την είδα ξανά και ξανά και, εκεί, την τρίτη φορά που έβλεπα την περιβόητη πια συζήτηση του Κλίντονος με τον Τσίπρα, χύμηξαν στον νου μου ξαφνικά ένα σωρό εικόνες από το παρελθόν. Θυμήθηκα τον Κατέλη, τον Λεωτσάκο, τη Θώδη, τα παιδιά της νύχτας. Θυμήθηκα, δηλαδή, την εποχή της ακμής της trash television ―της αγαπημένης σκουπιδοτηλεόρασης―, όταν η μόδα στις μεταμεσονύκτιες ζώνες (που, σημειωτέον, τις παρακολουθούσαν σχεδόν οι πάντες για χαβαλέ…) ήταν ο εξευτελισμός διαφόρων εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων. Είχα ακούσει από γιατρό του Αιγινητείου, θυμάμαι, ότι διάφορα από τα «αστέρια» που τα έβαζαν να τραγουδούν, να χορεύουν κ.λπ. ήσαν γνωστοί στους γιατρούς του νοσοκομείου ασθενείς (ψυχοπαθείς). Ετσι καταλάβαιναν ξαφνικά οι γιατροί τους γιατί ο τάδε είχε να εμφανισθεί δύο μήνες, που λέει ο λόγος, για να πάρει τα φάρμακά του. Τον έβλεπαν στην τηλεόραση και οι εξηγήσεις ήσαν περιττές…
Με αυτές τις σκέψεις και τις εικόνες, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι το μαρτύριο του Αλέξη με τον Κλίντον θα μπορούσε (υπό προϋποθέσεις ― το ξέρω, αλλά αδυνατώ να χαλιναγωγήσω τη φαντασία μου…) να θεωρηθεί ένα ανάλογο παράδειγμα εκμετάλλευσης ανήμπορου ανθρώπου από την τηλεόραση, με σκοπό την τηλεθέαση! Θα μου πείτε ότι ο Αλέξης πήγε οικειοθελώς και εξευτελίσθηκε. Σωστά, θα σας πω, αλλά και οι φουκαράδες στους οποίους αναφέρομαι παραπάνω οικειοθελώς πήγαιναν στις εκπομπές. Θα με ρωτήσετε, τολμώ να εξισώνω τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας μας με αυτούς τους… Εγώ; Κάθε άλλο! Αυτός…
Πάντως, διερωτώμαι, ένα αμερικανικό ΕΣΡ δεν υπάρχει να τραβήξει ένα πρόστιμο στο CNN για να μάθουν;
Τέλος
Το έχει πει με αξεπέραστο τρόπο ο μεγάλος και αδίκως παρεξηγημένος Ινοκ Πάουελ: κάθε πολιτική σταδιοδρομία τελειώνει με αποτυχία. Η διακεκριμένη αγωνίστρια στη μάχη κατά του καπιταλισμού, Ραχήλ Μακρή, ανακοίνωσε χθες ότι εγκαταλείπει την πολιτική. Στο σχετικό κείμενο που ανήρτησε στα κοινωνικά δίκτυα, μιλά για τη «λύτρωση» που της έφερε η εκλογική αποτυχία και αναφέρεται συχνά στην υποχρέωση που αισθάνεται προς την οικογένειά της.
Δεδομένου, λοιπόν, ότι από καιρό η στήλη είχε απευθύνει έκκληση προς την οικογένεια της πολιτικού για να την προστατεύσει από τον εαυτό της, επόμενο ήταν να χαρώ. (Ναι. Ξέρετε, δεν είμαι εντελώς κακός άνθρωπος…). Να χαρώ, επειδή τουλάχιστον η γνωστή πολιτικός της Κοζάνης γλίτωσε από τον κίνδυνο της περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασής της. Βέβαια, ανησύχησα λίγο για το περιβάλλον, διότι, παρακάτω στο κείμενο, μας λέει ότι επιστρέφει στη δουλειά της ως διευθύντρια στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Ας είναι! Είπα. Τουλάχιστον όμως, να που για μια φορά μια τόσο τραγική, αληθινή ιστορία είχε happy ending.
Λάθος σκέψη, όμως. Το happy ending είναι μια σύμβαση που ανήκει στην τέχνη της αφήγησης. Στην πραγματική ζωή, που η ροή της δεν σταματά ποτέ και γι’ αυτό τίποτε δεν είναι οριστικό, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Διότι, προχωρώντας παρακάτω στην ανακοίνωση, διάβασα ότι μετά την πολιτική, η Ραχήλ σκοπεύει να κάνει μεταπτυχιακό (δεν είναι κορόιδο…), αλλά και να ασχοληθεί με τις καταδύσεις, στις οποίες θα τη μυήσουν ―άκουσον, άκουσον!― φίλοι της Οϋκάδες. Οπότε, ο θεός να βάλει το χέρι του, αν δεν έχει κάτι σοβαρότερο να κάνει…
Τζιτζικώστας
Σαν τους μεγάλους κωμικούς, οι οποίοι και ως ραμολιμέντα έχουν τις στιγμές τους, τις αναλαμπές του ταλέντου που δεν χάνεται. Ο Πανίκας Ψωμιάδης αποχώρησε από τη διεκδίκηση της ηγεσίας της Ν.Δ. Ως γεγονός «βέρι σιγκνίφικαλ», που θα έλεγε κάποια ψυχή. Ομως με τι ύφος και τι ωραία ελληνικά! «Εγινα μάρτυς ασφυκτικών πιέσεων και μεροληπτικών σε βάρος μου συμπεριφορών» κατήγγειλε και, γι’ αυτό, πρόσθεσε «αναθεωρώ το ενδιαφέρον μου για την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας». Τελειώνει, δε, με συγκλονιστικό τρόπο. Αφού περιγράφει το φάσμα της διάσπασης, δύο λέξεις μόνο: «Ανησυχώ. Θλίβομαι». (Μα ποιος του κάνει ιδιαίτερα, ο Αβραμόπουλος;).
Εν πάση περιπτώσει, αφού αποχαιρετήσαμε τον αποχωρήσαντα, ας επανέλθουμε στην ουσία του θέματος της διαδοχής της Ν.Δ. (Προτιμώ τον όρο «διαδοχή», καθώς παραπέμπει στην ιστορική παράδοση της παράταξης…). Η υποψηφιότητα του Μεϊμαράκη ―αν έχει ανακοινωθεί, επιτέλους― δεν είναι το νέο στην υπόθεση, νομίζω ότι από την αρχή ήσαν ορατές οι προθέσεις του. Το νέο θα ήταν αν ανακοίνωνε επισήμως ότι δεν κατεβαίνει στην εκλογική κούρσα.
Επί του παρόντος, το νέο στην κούρσα της διαδοχής είναι ότι πληροφορίες φέρουν τον Απ. Τζιτζικώστα ―ο οποίος προτάσσει τη «μάχη στην κοινωνία» και, εξ αυτού, εικάζω ότι οραματίζεται μια Νέα Δημοκρατία «των κινημάτων»― να πηγαίνει καλά στις μετρήσεις. Συνεπώς, κάποιες μετατοπίσεις βουλευτών που αιφνιδίασαν ίσως έτσι εξηγούνται. Ειδάλλως, δεν βλέπω πώς μπορεί κάποιος να πιστέψει στον ηγέτη Τζιτζικώστα…
Τόσο άλλαξε;
Πώς αλλάζουν οι καιροί! Από τις Βρυξέλλες, όπου πέρασε προτού φύγει για Αμερική, ο Αλέξης Τσίπρας σε ομιλία του για το προσφυγικό, μιλώντας προδήλως από την πλευρά των προσφύγων, επικαλέσθηκε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Είπε, συγκεκριμένα, ότι τόσα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους δεν μπορεί σήμερα η Ευρώπη να ορθώνει νέα τείχη. Μα, αν δεν κάνω λάθος, αυτός διαφωνούσε με την πτώση του Τείχους και, γι’ αυτό ακριβώς, έσπευσε τότε να οργανωθεί στην ΚΝΕ, τη νεολαία του μοναδικού κόμματος στην Ελλάδα που θεωρούσε το γεγονός συμφορά. Τόσο άλλαξε; Αλλά και πώς θα το αντέξει αυτό η κ. Περιστέρα όταν το μάθει;