Οι Πορτογάλοι, επειδή ψαρεύουν στον ανοιχτό ωκεανό, έχουν παράδοση στον καλό μπακαλιάρο. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι σε έναν Πορτογάλο συγγραφέα, τον Πάολο Κοέλιο, οφείλουμε τον ωραιότατο μπακαλιάρο για το «σύμπαν που συνωμοτεί», ώστε να πραγματοποιούνται ―υποτίθεται― επιθυμίες που φαίνονται παράλογες. Στην περίπτωση του Απόστολου Τζιτζικώστα, δεν φαίνεται, απλώς· είναι πράγματι παράλογο να θέλει ο Τζιτζικώστας να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. Παράλογο, επίσης, είναι να θέλουν οι άλλοι τον Τζιτζικώστα για αρχηγό. Εντούτοις και τα δύο αυτά συμβαίνουν και είναι πραγματικά. Μόλις χθες, μετά τον Α. Παπαμιμίκο και την Αν Μισέλ Ασημακοπούλου, και ο Ν. Μηταράκης προσέθεσε το κύρος του ονόματός του στη δυναμική του Τζιτζικώστα, χαρακτηρίζοντας την υποψηφιότητά του αξιόλογη.
Είμαστε βέβαια ακόμη στην αρχή της κούρσας. Ομως, έτσι ομαλά και ανεμπόδιστα όπως εξελίσσεται η πραγματοποίηση της επιθυμίας του Τζιτζικώστα, ο ίδιος δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά. Κυρίως, χρειάζεται να προσέξει να μη μιλήσει πολύ. Καλύτερα να μην τον μάθουν αυτοί που θα τον ψηφίσουν, εφόσον θέλει να γίνει αρχηγός. Ο λόγος δεν είναι το φόρτε του. Θυμάμαι όταν είχε πρωτοεκλεγεί στη Βουλή και τον ρώτησαν από κάποια εκπομπή (προφανώς της ΕΤ-3, όπως θα καταλάβετε…) πώς θα περιέγραφε τη Θεσσαλονίκη αν ήταν γυναίκα. Εκείνος τότε, με το ύφος του άνδρα που θεωρεί το κομπολόι αναπόσπαστο αξεσουάρ, σχεδόν προέκταση του σώματός του, με το ένα φρύδι υψωμένο και με το αχνό χαμόγελο του επαΐοντος, απεφάνθη ότι η Θεσσαλονίκη είναι μεν «γκομενάρα», αλλά πρέπει να πλυθεί, να ντυθεί, να σουλουπωθεί κ.λπ.
Δεν είναι θέμα επικοινωνιακού χαρίσματος, είναι θέμα περιεχομένου. Είναι ότι δεν έχει τίποτε να πει εκτός από κοινοτοπίες του κλασικού ρεπερτορίου της λαϊκής Δεξιάς, που ακούγονται μεν ευχάριστα, αλλά αποφεύγουν την πραγματικότητα η οποία ανοίγεται μπροστά μας. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Τζιτζικώστας είναι hardcore παλαιοκομματικός ως προς τις θέσεις και τις αντιλήψεις του. Γι’ αυτό, άλλωστε, κάλυψε τόσο πετυχημένα το κενό που άφησε ο Ψωμιάδης ― παρότι ως κωμικός είναι ανύπαρκτος εν σχέσει με τον Πανίκα. Για τον ίδιο λόγο, όμως, δεν έχει και τίποτε φρέσκο να πει που να ανταποκρίνεται στη νεότητά του. Αρα η ψευδαίσθηση του νέου που παρουσιάζει ο Τζιτζικώστας συντηρείται μόνον μέσα στη σιωπή ― όπως ωριμάζουν κάτι τυριά στη Γαλλία, αλλά ας μη ξεφεύγω από το θέμα μου…
Πάντως, πώς θα αποφύγει τελείως να μιλήσει, δεν ξέρω. Είναι υποχρεωμένος να δείξει ότι διαθέτει το κύρος, την προσωπικότητα και τις δυνατότητες που χρειάζονται για να αποδώσει ως εξωκοινοβουλευτικός αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι υποχρεωμένος, νομίζω, να πείσει ότι έχει τις λεγόμενες cojones ώστε να ελέγξει τα μεγάλα θηρία του κόμματος στη Βουλή: τους πρώην, τους παραλίγο και τους βαρώνους. Είναι σημαντικά αυτά, διότι, τέσσερα είναι τα χρόνια κατά τα οποία ο Τζιτζικώστας δεν θα μπορεί να είναι στη Βουλή. Δεν είναι αστείο αυτό.
Σκεφθείτε, επίσης, τι θα συμβεί αν, η Ν.Δ. υπό την ηγεσία Τζιτζικώστα έλθει πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, οι οποίες ―μην αφιβάλλετε― δεν είναι πάρα πολύ μακριά. Χθες, φέρ’ ειπείν, κάποιος βουλευτής Μπαλαούρας του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι «βεβαίως και είναι φονιάδες των λαών οι Αμερικάνοι». Φυσικά, δεν είναι ο περί ου ο λόγος Μπαλαούρας εκείνος που δίνει τον τόνο στην κυβέρνηση. Είναι όμως ενδεικτικό του πνεύματος που διέπει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην αυταπατώμεθα, επομένως. Αυτή η κυβέρνηση είναι αδύνατο να κάνει όσα οφείλει και είναι απαραίτητα για τη διάσωση της χώρας, βάσει της συμφωνίας του Τσίπρα με τους εταίρους μας. Δεν θα αργήσει, επομένως, να ανακύψει και πάλι πολιτικό πρόβλημα. Αν, λοιπόν, η Ν.Δ. έλθει πρώτο κόμμα, δεν θα είναι μια ιδέα bizzare να έχουμε τον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας (γιατί αυτό ορίζει το Σύνταγμα) να διαπραγματεύεται με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων για λογαριασμό του Τζιτζικώστα;
Για να επανέλθουμε όμως στη «συνωμοσία του σύμπαντος» που έφερε τον Τζιτζικώστα σε αυτή την ανέλπιστη θέση σήμερα, το σύμπαν που συνωμότησε υπέρ του Τζιτζικώστα το αποτελούν ουσιαστικά τα εξής τρία πρόσωπα. Η Ελενα Ράπτη, η οποία του έφαγε την έδρα και τον άφησε εκτός Βουλής προ ετών. Χάρη σε αυτήν, τον βόλεψαν ως αντινομάρχη Θεσσαλονίκης παρά τω Ψωμιάδη. Το δεύτερο πρόσωπο είναι ο Αντώνης Σαμαράς, γνωστός πείσμων. Χάρη σε αυτόν και τη μανιώδη επιμονή του να προωθήσει τη νεκρή υποψηφιότητα του Γιάννη Ιωαννίδη, ο Τζιτζικώστας είχε την ευκαιρία να κερδίσει την περιφέρεια για τον εαυτό του και, κυρίως, να προβάλει με αυτό τον τρόπο ως οιονεί αντισυστημικός. Το τρίτο μοιραίο πρόσωπο είναι, ασφαλώς, ο Αλέξης Τσίπρας. Διότι η επιτυχία του νεαρού και, υποτίθεται, αντισυστημικού Τσίπρα είναι αυτή που κάνει σήμερα τον Τζιτζικώστα να φαντάζει νεαρός και «αντισυστημικός».
Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς η υποψηφιότητα Μεϊμαράκη, που επιτέλους ανακοινώθηκε χθες, θα επιδράσει στην κούρσα, η οποία τυπικά ξεκινά σήμερα. Πολύ πιθανό είναι ο Τζιτζικώστας να ξεφουσκώσει. Αν δεν συμβεί αυτό, επιφυλάσσομαι ως προς τον σκοπό της συμπαντικής συνωμοσίας που περιγράφω παραπάνω. Μπορεί να μη γίνεται για την πραγματοποίηση του ονείρου του Τζιτζικώστα, αλλά για την πραγματοποίηση ενός φιάσκου χειρότερου και από τη συζήτηση Τσίπρα με Κλίντον. Βέβαια, αυτά τα δύο ταυτίζονται, αλλά εκείνος ούτε που το φαντάζεται…