Η αύξηση των τιμών εισόδου σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους συντελέστηκε με τέτοιον τρόπο και υπό τέτοιες συνθήκες που δεν μπορεί να εξεταστεί υπό το πρίσμα του πολιτικού σχεδιασμού. Είναι μία κίνηση απελπισίας και ως τέτοια πρέπει να κριθεί. Αναμφισβήτητα, η αναπροσαρμογή των τιμών είναι μείζον θέμα, με πολλές προεκτάσεις, και θα μπορούσε να αξιολογηθεί θετικά ή αρνητικά αν αποτελούσε προϊόν σκέψης ως προς το ίδιο το περιεχόμενό του. Αν δηλαδή ήταν μία επιλογή για να υπηρετήσει την εθνική πολιτική για τον πολιτισμό ως αναπτυξιακό εργαλείο. Επειδή αυτή η παράμετρος όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά εξαερώνεται μέσα στην αγωνία της κυβέρνησης να κλείσει τρύπες, είναι ανώφελο και υποκριτικό να μιλάμε για πολιτική. Διότι αν μιλούσαμε για πολιτική θα έπρεπε να βάλουμε άλλα κριτήρια στη συζήτηση. Αυτά της καινοτομίας, της αξιολόγησης προσωπικού και της διασύνδεσης με την αγορά του τουρισμού. Για όλα αυτά όχι μόνο δεν υπάρχει χρόνος (ούτε για αστείο) αλλά ενδεχομένως να μην υπάρχει και διάθεση ή τουλάχιστον να μην υπάρχει ιδεολογική σύμπνοια που θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να πλησιάσει την κοινωνία και να κατανοήσει την αγορά.
Πέραν όμως όλων αυτών υπάρχει και το ερώτημα: όταν πληρώνουμε 20 ευρώ στην Ακρόπολη, υπάρχει κάποιο όφελος για τα ίδια τα μνημεία, σύμφωνα με τον Ν. 736/1977, που ορίζει τους σκοπούς του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων; Ενδεχομένως ο νόμος να ισχύει κατά τον ελληνικό τρόπο, «πειραγμένος» λόγω συνθηκών, για να επιβεβαιώνει την πολιτική της απελπισίας με τη μέθοδο της «κατάσχεσης» εσόδων.