Ο πρόεδρος της Ν.Δ. που χρειάζεται η χώρα

Ο πρόεδρος της Ν.Δ. που χρειάζεται η χώρα

7' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Φανταστείτε μια χώρα στην οποία σχεδόν το 40% του συνολικού πληθυσμού (συμπεριλαμβανομένων των βρεφών και των υπερηλίκων) αμείβεται απευθείας από το κράτος (συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι και αγρότες) και οι υπόλοιποι είτε δουλεύουν σε ένα στρεβλό, υπερφορολογημένο και επίσης εξαρτημένο από το κράτος ιδιωτικό τομέα, είτε είναι φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες ή μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, είτε (οι περισσότεροι) άνεργοι. Φανταστείτε επίσης ότι αυτή η χώρα δεν έχει πετρέλαια, ρουμπίνια και χρυσάφια στα εδάφη, ή λεφτόδεντρα στα δάση, και επίσης ότι κάθε γυναίκα εκεί πέρα κάνει κατά μέσο όρο 1,3 παιδιά, πράγμα που αποτελεί έναν από τους μικρότερους δείκτες γεννήσεων στον κόσμο, και κατά συνέπεια ο πληθυσμός της μειώνεται ολοένα.

Αυτό δεν διαβάζεται σαν περιγραφή υπαρκτής χώρας, αλλά σαν εφιαλτική δυστοπία, ιδανικό φόντο για βιβλίο επιστημονικής φαντασίας.

Σ’ αυτή τη χώρα, λοιπόν, που δυστυχώς είναι εντελώς πραγματική δυστοπία, και ζούμε μέσα της, συμβαίνουν κι άλλα μυθιστορηματικά πράγματα, κι εμείς, οι κομπάρσοι που παρακολουθούμε εμβρόντητοι, πρέπει να σκεφτούμε τρόπους για να τα αξιολογήσουμε.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκλογή νέου προέδρου στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Πώς προσεγγίζει κανείς αυτό το θέμα μέσα στον χαμό; Με δεδομένη την κατάσταση της οικονομίας, της χώρας και την τρέχουσα πολιτική συνθήκη, νομίζω ότι είναι προφανές ότι κάθε “ουδέτερος”, πολιτικά ενεργός μα ακκομάτιστος πολίτης θα πρέπει να στηρίζει με θέρμη και ενθουσιασμό την υποψηφιότητα του Απόστολου Τζιτζικώστα.

Να πω εδώ ότι δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο Απόστολος Τζιτζικώστας, ξέρω μόνο πως είναι 37 χρονών, πως μοιάζει 52 (και σα πρώτος ξάδερφος του Δημήτρη Κουτσούμπα), ότι έχει σαφή ιδεολογική ταυτότητα αλλά ασαφή (και ίσως και ανύπαρκτη) πολιτική θέση, και επίσης ότι δεν θα ήθελα ποτέ να τον δω αχτένιστο. Αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το καλό της χώρας μας επιτάσσει να γίνει πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.

Επιτρέψτε μου να το εξηγήσω λίγο καλύτερα.

Από τότε που η χώρα μας πτώχευσε και μπήκε υπό το καθεστώς προστασίας και τεχνητής υποστήριξης από τους δανειστές της, οι παραδοσιακοί μηχανισμοί διαχείρισης του πελατειακού κράτους εξαϋλώθηκαν, και τα προύπάρχοντα κόμματα είτε εξαφανίστηκαν, είτε συρρικνώθηκαν, είτε άλλαξαν, είτε διογκώθηκαν (και κυβερνάνε). Οι παλιοί σχηματισμοί που μετασχηματίζονται αλλά και οι νέοι που προκύπτουν προσπαθούν να πετύχουν ένα πράγμα: Να καλύψουν τα χαώδη κενά που προέκυψαν από την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Και όταν λέμε “κενά”, εννοούμε τις νέες, ολοκαίνουριες -επιβληθείσες από τις συνθήκες και τη φτωχοποίηση-, ανάγκες πολιτικής έκφρασης της βούλησης του εκλογικού σώματος. Τα παλιά κόμματα δεν αρκούν για να τις καλύψουν, και πολλά από τα καινούρια ακόμα ψάχνουν να καταλάβουν ποιες ανάγκες εξυπηρετούν, ή ποιες πρέπει να εξυπηρετούν, ή ποιες είναι. Κάποια έχουν βρει τη θέση τους: Οι νεοναζί, ας πούμε, βρήκαν το μέρος του εκλογικού σώματος που εκφράζεται από τον τοξικό/χολερικό φασισμό/σοσιαλισμό του μίσους, και το εκπροσωπούν με συνέπεια είτε εντός είτε εκτός φυλακής.

Τι ρόλο βαράει η Νέα Δημοκρατία μέσα στο χαμό;

Κανονικά, εδώ που τα λέμε, η Νέα Δημοκρατία δεν θα έπρεπε να υπάρχει ως έχει. Είναι και λίγο αδικία. Κανονικά θα της άξιζε η μοίρα του ΠΑΣΟΚ, η συρρίκνωση στα μονοψήφια, να την ψηφίζουν οι γέροι και οι γριές που μόνο αυτό έμαθαν ποτέ. Τη γλίτωσε αυτή τη μοίρα επειδή η πτώχευση έσκασε στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, κι εκείνο ήταν που έφαγε το πρώτο τσουνάμι των πολιτικών συνεπειών. Το ΠΑΣΟΚ, από την πτώχευση και μετά, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να παίξει τον λαϊκιστή αντιμνημονιακό, ένα ρόλο που θα του ταίριαζε πάρα πολύ, και τον οποίο έπαιξαν (και από τον οποίο επωφελήθηκαν) μόνο η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα δύο κόμματα, που έκαναν φωνακλάδικες τοξικές αντιμνημονιακές αντιπολιτεύσεις χαντακώνοντας κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια μόνο και μόνο για να κυβερνήσουν (και να υπογράψουν κι άλλα μνημόνια), έγιναν και τα δύο χίμαιρες, μεταλλαγμένα κόμματα-τέρατα που εκπροσωπούσαν εντελώς ετερόκλητα κι ασύνδετα κομμάτια του εκλογικού σώματος.

Γι’ αυτό τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας σε όλες τις πρόσφατες εκλογές είναι τεχνητά αθροίσματα ετερόκλητων ομάδων του εκλογικού σώματος. Ως τέτοια, είναι άχρηστα. Δεν εκφράζουν καμία συμπαγή πολιτική βούληση -το μόνο κοινό των ψηφοφόρων της είναι η απέχθεια για τον καταστροφικό λαϊκιστικό παλαιοπασοκικό οχετό του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η διαδικασία της εκλογής νέου Προέδρου -μέσα και στο πλαίσιο της τελεσίδικης εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ- είναι μια πολύ καλή αφορμή για να αποκτήσει επιτέλους αυθεντικό και καθαρό χαρακτήρα κι αυτό το κόμμα, να βρει ταυτότητα, και να εκφράσει ένα μέρος του εκλογικού σώματος χωρίς ευκαιριακές επιμειξίες.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα δεξιό κόμμα, εκπροσωπεί την παραδοσιακιά λαϊκιά δεξιά, τους Έλληνες πολίτες που είναι πιστοί Χριστιανοί Ορθόδοξοι, που κάνουν το σταυρό τους όταν περνάνε από εκκλησία, που θέλουν τα θρησκευτικά στα σχολεία, που μισούν τους Σκοπιανούς και τους Τούρκους, που δεν θέλουν τους μετανάστες, και που θεωρούν τους ομοφυλόφιλους ανώμαλους. Κι έτσι πρέπει να είναι. Τι δουλειά έχει ο πάσα ένας φιλελεύθερος υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία; Κι όμως, το έκαναν, με αποτροπιασμό και ντροπή είμαι σίγουρος, τα τελευταία τρία χρόνια, γιατί ένιωσαν αναγκασμένοι. Δεν είναι σωστό. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να γίνει αυθεντικό λαϊκό δεξιό κόμμα. Πρόκειται και περί κοινωνικού χρέους, πέραν όλων των άλλων, γιατί όσο φτωχοποιούνται εκείνα τα στρώματα γεννάνε χρυσαυγίτες. Χρειάζονται συμπαγή εκπροσώπηση. Και για να γίνει αυτό, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να απορρίψει τα φιλελεύθερα άλλοθι.

Αυτό πιστεύω.

Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να σταματήσει να είναι μια κεντροδεξιά σούπα -δεν υπάρχει “κεντροδεξιά” όπως δεν υπάρχει και “κεντροαριστερά”, στην πραγματικότητα όλοι φιλελεύθεροι είναι, που χωρίζονται ανάλογα με το πόσο κράτος θέλουν. Υπάρχει όμως δεξιά, καραλαϊκιά δεξιά ατόφια, κι αυτή πρέπει να εκπροσωπήσει η ΝΔ. Και δεν μπορεί να το κάνει με κανένα Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο δεν πρέπει να είναι Πρόεδρος της ΝλΔ (Νέας λαϊκιάς Δημοκρατίας) -δεν πρέπει να είναι καν μέλος της. Αλλού ανήκει.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, από την άλλη, ανήκει ακριβώς εκεί, στη Νέα λαϊκιά Δημοκρατία, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι έχει ήδη χάσει από τον Τσίπρα, οπότε δύσκολα θα επιλεγεί.

Μου έχουν πει εκθειαστικά λόγια για τη θητεία του Άδωνι Γεωργιάδη στα υπουργεία από τα οποία έχει περάσει, με σημαντικότερο το ότι ήταν “καθαρός”, ακόμα και στο Υπουργείο Υγείας. Που ξέρετε τι βαζάκι με μέλι είναι το υπουργείο Υγείας. Σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει, να παρουσιάζουμε τα αυτονόητα ως μέγιστα επιτεύγματα. Είναι σα να τα φτιάχνεις με μία επειδή έχει και τα δυο της μάτια. Αλλά τέλος πάντων, αυτό ως κριτήριο δεν έχει καμία σημασία στην κούρσα για πρόεδρο ελληνικού κόμματος. Ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει και τα διαπιστευτήρια του λαϊκισμού και ένα παρελθόν καραλαϊκιάς δεξιάς (από το ΛΑΟΣ προέρχεται), οπότε θα ήταν μια καλή επιλογή για τους σκοπούς που συζητάμε εδώ.

Αλλά φρονώ ότι η καλύτερη επιλογή από όλες θα είναι ο Αποστόλης ο Τζιτζικώστας, για τον οποίο δεν ξέρει κανένας τίποτε, πέρα από το ότι τον συμπαθούν φιλοβασιλικοί (!) πράγμα που είναι υπεραρκετό ως διαπιστευτήριο για εμένα. Ο Τζιτζικώστας είναι εξαιρετική επιλογή για τη συρρίκνωση της Νέας Δημοκρατίας στον καραλαϊκό της πυρήνα. Είναι νέος, είναι ξύλινος, είναι παλαιοκομματικώδης, κι επίσης είναι και περιφερειάρχης, οπότε δεν μπορεί να εκπροσωπήσει το κόμμα στο κοινοβούλιο μέχρι το 2019, πράγμα που θα εξασφαλίσει την αποδυνάμωση της εικόνας της ΝΔ ως de facto αξιωματική αντιπολίτευση.

Με αυτό τον τρόπο η Νέα Δημοκρατία θα συρρικνωθεί στην τίμια και καθαρή λαϊκιά της εκλογική βάση, και θα αρχίσει επιτέλους να επιτελεί τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο που της αρμόζει, ή τουλάχιστο να το προσπαθεί.

Βεβαίως, αυτό σημαίνει ότι οι εκλογικοί τουρίστες που θα βρίσκουν τη ΝΔ του Τζιτζικώστα επαρκώς αποκρουστική, θα μείνουν αυτό που στην ουσία είναι ήδη: Πολιτικά άστεγοι.

Κι αυτό είναι και το τελικό ζητούμενο, κατά τη γνώμη μου. Υπάρχει ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος το οποίο θεωρώ κρίσιμο, που είναι πολιτικά εντελώς άστεγο. Δεν είναι πάρα πολλοί, δεν υπερβαίνουν το 15-20% του συνόλου. Δεν πρόκειται να βγάλουν κυβέρνηση αυτοί. Αλλά δεν είναι και αμελητέοι. Είναι αυτοί που απορρίπτουν το πελατειακό κράτος, που θέλουν χαμηλότερη φορολογία, μεταρρυθμίσεις, επενδύσεις, αλλά ταυτόχρονα προστασία των ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων πολιτών και μεταναστών. Υπάρχουν διαφοροποιήσεις εκεί μέσα, βεβαίως, αλλά μια χαλαρή ομάδα τη σχηματίζουν, και αυτή δεν εκπροσωπείται από κανέναν. Το Ποτάμι προσπάθησε και απέτυχε να την συσπειρώσει. Η Νέα Δημοκρατία προσέλκυσε μέρος της με καθρεφτάκια και χάντρες και “ελάτε, είμαστε κεντροδεξιά, δε δαγκώνουμε, ψηφίστε μας για να μη μας πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στη δραχμή”. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να την αγγίξει, επειδή χρησιμοποιεί ακόμα το ξεκαρδιστικό λεξιλόγιο του ψευτοσοσιαλισμού (κι αυτό το κάνει πολύ καλύτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, πια), και εππλέον επειδή είναι το ΠΑΣΟΚ. Κανένας δεν τους εκπροσωπεί αυτούς. Είναι ένα κενό σημαντικό, και για να γεμίσει πρέπει πρώτα να φύγουν από τη μέση οι άσχετοι κι οι ακατάλληλοι που προσπάθησαν να το γεμίσουν, και απέτυχαν. Η ΝΔ έχει την ευκαιρία να φύγει από τη μέση πρώτη και θα είναι καλό για όλους μας να το καταφέρει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή