Εχοντας αποχωριστεί πλέον εδώ και αρκετό καιρό την πατρική εστία στα δυτικά προάστια, προς ικανοποίηση της μόνιμης επιθυμίας να ζήσω στο κέντρο της πόλης, ομολογώ πως χαίρομαι να επιστρέφω και να παρατηρώ την εξέλιξη της περιοχής. Αλλωστε, Αθήνα δεν είναι μόνο το κέντρο· αντιθέτως, εδώ και δεκαετίες η μεγάλη μάζα του πληθυσμού της πρωτεύουσας έχει μετακινηθεί προς τα προάστια, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης, δημιουργώντας έτσι μικρές ή μεγαλύτερες «πόλεις μέσα στην πόλη». Οι περιοχές αυτές αναπτύσσουν τις δικές τους αγορές και κατά συνέπεια τους δικούς τους τόπους ψυχαγωγίας και μαζικής διασκέδασης, τους οποίους οι μόνιμοι κάτοικοι προτιμούν για τις εξόδους τους.
Σε λαϊκές συνοικίες όπως το Περιστέρι και το Αιγάλεω, όπου οι συνέπειες της κρίσης έχουν χτυπήσει άγρια τους πολίτες, οι συνήθειες της διασκέδασης αλλάζουν. Το πάλαι ποτέ κραταιό Μπουρνάζι, για παράδειγμα, με τις πολλές ακριβές καφετέριες, τα μπαρ και τα κλαμπ με τη μεγάλη κατανάλωση, έχει πια λιγότερη κίνηση και περισσότερα… μεζεδοπωλεία. Οι Περιστεριώτες –και όχι μόνο– έχουν μετακινηθεί κυρίως προς τον πεζόδρομο της Αιμιλίου Βεάκη, στην οποία την τελευταία τριετία τα καινούργια μαγαζιά ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Ο δρόμος, που βρίσκεται πολύ κοντά στους νέους σταθμούς του μετρό (Περιστέρι, Ανθούπολη), είναι γεμάτος πια με καφετέριες, μπαρ και ουζερί, βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι οι χαμηλές τιμές όπως και –το πιο ενδιαφέρον– μια καινούργια αισθητική, τουλάχιστον σε σχέση με τα ειωθότα της περιοχής.
Συγκεκριμένα, το ομολογουμένως κιτς αποτέλεσμα μιας επιτηδευμένα «κυριλέ» εικόνας του παρελθόντος έχει αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από μια πολύ πιο εναλλακτική προσέγγιση, παρόμοια με αυτή που συναντά κανείς σε μαγαζιά του Μεταξουργείου, του Ψυρρή ή των Πετραλώνων. Από την άλλη, κάποιες «αξίες» δύσκολα μεταβάλλονται· έχουν μια δόση σουρεαλισμού για παράδειγμα οι κοριτσοπαρέες που σουλατσάρουν στον δρόμο ή γεμίζουν τους παραδοσιακούς καφενέδες, με αμφίεση που παραπέμπει περισσότερο σε… μπουζούκια.
Παρόμοια είναι η εικόνα και στο γειτονικό Αιγάλεω, όπου η οδός Αγίας Λαύρας, παράλληλη της λεωφόρου Θηβών, έχει μετατραπεί σε πρωτεύουσα της ρακής. Με ευφάνταστα ονόματα του τύπου «Γιαρακάκι», «Ρακαδημία» «Ρακοθεωρίες» κ.ά., τα δεκάδες παρόμοιου στυλ μαγαζιά προσφέρουν ρακή –προφανώς!– αλλά και κρασί, με τη συνοδεία απίστευτα φθηνών και αρκετά καλών μεζέδων. Είναι χαρακτηριστικό πως στο συγκεκριμένο μέρος μπορεί κανείς να φάει και να πιει κυριολεκτικά μέχρι σκασμού, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει πάνω από 10 ευρώ… Και βέβαια οι κάτοικοι, όλων των ηλικιών, το εκτιμούν δεόντως αφού συνήθως στα περισσότερα μαγαζιά, ακόμη και τις καθημερινές, δεν πέφτει καρφίτσα.
Τα παραδείγματα που φέραμε από τα δυτικά προάστια είναι χαρακτηριστικά των αλλαγών που έχουν σταδιακά επέλθει, όσον αφορά τη διασκέδαση ή και την απλή έξοδο της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων της πόλης. Ταλαιπωρημένοι από την ανέχεια αλλά και αρνούμενοι να κλειστούν μέσα (πώς θα μπορούσαν άλλωστε), οι Αθηναίοι ψάχνουν και βρίσκουν τρόπους να «ξεφεύγουν»: μπορεί πια οι περισσότεροι να μη συρρέουν στα νυχτερινά κέντρα της παραλιακής ή στα πολυτελή κλαμπ των βορείων προαστίων, όμως συνεχίζουν, με σύμμαχο και τον –δωρεάν ακόμη– καλό καιρό να περνούν όμορφες ώρες στη γειτονιά τους. Και σύμφωνοι, το κρασί μπορεί να μην είναι πάντα πρώτης ποιότητας, ωστόσο γύρω από μια κανάτα «κόκκινο», οι άνθρωποι συζητούν πιο πολύ, τσακώνονται και τελικά επικοινωνούν σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι έκαναν μέσα στα εκκωφαντικά κλαμπ του «ένδοξου» παρελθόντος.