Παράδοξες ιστορίες

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θοδωρής Ρακόπουλος,

«Νυχτερίδα στην τσέπη», διηγήματα

εκδ. Νεφέλη

H γλώσσα του Θοδωρή Ρακόπουλου, σοφά αρχιτεκτονημένη στην κόψη μιας σκοτεινής υποκειμενικότητας, ανοίγει διάπλατα έναν ορίζοντα. Είναι μία πύλη εισόδου σε έναν ιδιότυπο κόσμο, μάλλον κρυπτικό, οπωσδήποτε ιδιοσυγκρασιακό, απρόβλεπτο τις περισσότερες φορές, και σχεδόν πάντα αλλόκοτο, εκκεντρικό και παράδοξο.

Αυτή είναι η ομορφιά της «Νυχτερίδας στην τσέπη», της συλλογής διηγημάτων που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Νεφέλη σε ένα κομψό τομίδιο. Είναι η πεζογραφική εκδοχή ενός ποιητή που ανασκαλεύει τη γλώσσα, συγκρούεται μαζί της και την οδηγεί σε τοπία μιας άλλης νοητικής συγκρότησης. Χωρίς να κάνει κατάχρηση νεολογισμών ή υπερβολικής γλωσσικής ευλυγισίας, ο Θοδωρής Ρακόπουλος εξασκεί έναν έλεγχο σε αυτό που χτίζει, που θυμίζει χειρώνακτα δημιουργό.

Τα διηγήματά του είναι μικρές ιστορίες, αφηγήματα, παραβολές, παράξενοι αστικοί μύθοι, θραύσματα από μνήμες και ίχνη προσώπων, αλληγορίες για τα έμβια όντα και σπήλαια όπου διασώζεται μία αρχέγονη κατανόηση της ζωής. Ολα αυτά συγκλίνουν σε μία αντίληψη του κόσμου σε λοξά κάτοπτρα ή σε κοιλότητες του χρόνου, σε τεθλασμένες γραμμές ή αντανακλάσεις φωτός. Προοδευτικά, αυτή η αντισυμβατικότητα εξελίσσεται σε μία νέα κανονικότητα, μέσα στην οποία οι ήρωες, τα πρόσωπα, τα ζώα, οι σκιές και οι βουβές γλώσσες νομιμοποιούνται να διεκδικήσουν μία άλλη εκδοχή της ζωής.

Ωστόσο, δεν είναι όλα τόσο «αντικανονικά» στα διηγήματα του Θοδωρή Ρακόπουλου, αν και η αρετή τους πηγάζει και δυναμώνει από αυτήν ακριβώς την απόσταση από το προφανές και το έλλογο. Υπάρχει ροή, όχι απαραίτητα συναισθηματικής εμβάθυνσης, αλλά νοητικών κύκλων, που οργανώνονται σε απρόβλεπτες κλιμακώσεις. Εχει ενδιαφέρον ότι ενώ οι κόσμοι του Θοδωρή Ρακόπουλου ευδοκιμούν στα σκοτεινά, υπερβατικά και ασύνδετα τοπία του υπερρεαλισμού, του νεο-γκόθικ και της αστικής εκδοχής μιας λαϊκής αφήγησης, αναδύονται μέσα από την απόσταση της ενδελεχούς παρατήρησης σε μία ακμή όπου συναντώνται ο Εντγκαρ Αλαν Πόε και ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Το μαύρο και το λευκό συμπλέουν, όπως και ο σαρκασμός με αιφνιδιαστικές εξάρσεις τρυφερότητας, ο γήινος ρεαλισμός με την ψευδαίσθηση σκέψεων και πράξεων, σε ένα βουβό πανδαιμόνιο υπερβολής και εγκράτειας.

Ο Θοδωρής Ρακόπουλος καθώς έχει καλλιεργήσει και υποτάξει το γλωσσικό αισθητήριο, το χρησιμοποιεί για να προχωρήσει σε αυτό ίσως που αγαπά περισσότερο: τη δημιουργία νεκρών φύσεων, ζωντανών πινάκων, δραματοποιημένων ονείρων και γκροτέσκ σχέσεων απελευθερωμένων από τα δεσμά του τόπου και του χρόνου. Η εικονοποιητική του ικανότητα έλκει ένα μέρος της ευελιξίας της από την ποίηση αλλά η οργάνωσή της σε αστικές παραβολές προϋποθέτει κινηματογραφική γραφή, με την οικονομία όμως ενός ασκητικού βλέμματος. Στις ιστορίες του Θοδωρή Ρακόπουλου, οι ήρωες, άνθρωποι, πτηνά, ζώα, αντικείμενα και οπτασίες, συνδέονται από ένα κώδικα που μοιάζει να οδηγεί σε έναν αυθύπαρκτο κόσμο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή