Το τελευταίο τσιγάρο για την Ευρώπη…
Kύριε διευθυντά
«Χωρίς οικονομική ανάπτυξη, χωρίς νέες θέσεις εργασίας δεν μπορεί να εξυγιάνει ένα κράτος τα δημοσιονομικά του. Φυσικά η Γερμανία οφείλει να παίξει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο αυτό. Ούτως ή άλλως η δική μας οικονομία εξασφαλίζει εδώ και χρόνια τα μεγαλύτερα πλεονάσματα, τα οποία, όμως, είναι ελλείμματα των εμπορικών μας εταίρων». Τα ανωτέρω είχε δηλώσει ο εκδημήσας πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, κατά την αναγόρευσή του σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, το 2014. Αυτή η φωτισμένη μορφή του Ευρωπαϊκού Οράματος –μολονότι ο ίδιος δήλωνε χαρακτηριστικά πως «όποιος έχει οράματα πρέπει να πάει στον γιατρό»– που μαζί με τον Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο απετέλεσαν τους ταγούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70. Η μοίρα το θέλησε να φύγει πλήρης ημερών στις 10 του τρέχοντος Νοεμβρίου, μία μέρα μετά την επέτειο του θανάτου ενός άλλου μεγάλου της Ευρώπης, του στρατηγού Ντε Γκωλ. Ο Χέλμουτ Σμιτ, αυτός ο Praeceptor Germaniae – ή αλλιώς, ο Δάσκαλος της Γερμανίας όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσαν, είχε διαχειριστεί με επιτυχία την πετρελαϊκή κρίση του ’70 και τις προκλήσεις της τρομοκρατίας που απειλούσαν να αποσταθεροποιήσουν την τότε Δ. Γερμανία και να αποδυναμώσουν τις προοπτικές επανένωσης των δύο Γερμανιών. Η απώλειά του έλαβε χώρα διαρκούσης της σοβαρότερης οικονομικής, θεσμικής και κοινωνικής κρίσης που αντιμετώπισε ποτέ η Ενωμένη Ευρώπη από την ίδρυσή της. Μιας κρίσης που καταδεικνύει το γενικευμένο έλλειμμα αλληλεγγύης της Eνωσης και τις ανεπάρκειες και την προβλεπτική κοντοφθαλμία της συνθήκης του Μάαστριχτ η οποία απετέλεσε τον θεσμικό ακρογωνιαίο λίθο αλλά και την αχίλλειο πτέρνα της οικονομικής διεύρυνσης και της νομισματικής ένωσης, καθώς αμφότερες δεν συνοδεύτηκαν από ανάλογη πολιτική εμβάθυνση των ευρωπαϊκών δομών. Αρειμάνιος καπνιστής ο ίδιος, δεν δίσταζε να παραβαίνει και δημόσια τις διεθνείς και διευρωπαϊκές αντικαπνιστικές οδηγίες προκειμένου να εξασφαλίσει τη νευροχημική ανταμοιβή των νικοτινικών υποδοχέων του εγκεφάλου του, οπότε η απώλειά του θα μπορούσε ευστόχως να χαρακτηριστεί ως «το τελευταίο τσιγάρο για την Ευρωπαϊκή Eνωση». Μια Eνωση που αντί να εμπεδώνει τις αρχές τις αλληλεγγύης και να υλοποιεί αναπτυξιακές προοπτικές για όλους τους εταίρους της και ιδιαίτερα για τους πλέον αδύναμους εξ αυτών, εκφυλίστηκε σε μία Eνωση εφαρμογής πολιτικών αμασκάρευτης ή και μεταμφιεσμένης λιτότητας, λαμβάνουσα αποδυναμωμένες θεσμικές πρωτοβουλίες που περιορίζονται και εκφυλίζονται σε Κοινοτικές Οδηγίες κατά του καπνίσματος…
Χριστος Χ. Λιαπης MD, MSc, PhD Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
Ο μακρύς δρόμος της Παιδείας
Kύριε διευθυντά
Η ενασχόληση των πολιτών με τα εκπαιδευτικά θέματα σε περίοδο κοινωνικής και οικονομικής κρίσεως συχνά εντυπώνεται ως προβληματισμός άκαιρος. Eνα φαντεζί καπέλο κυρίας του μεσοπολέμου που κομψεύεται, ενώ γύρω ελλοχεύουν κίνδυνοι.
Τη θέση αυτή ενισχύει η, λόγω παρατεταμένης κόπωσης, αδράνεια του εκπαιδευτικού κόσμου και επιτείνουν οι επιταχυνόμενα ακραίες πολιτικές επιλογές των απογοητευμένων πολιτών. Oλα αυτά είναι προφανή. Φύονται σε τόπο άξενο κάθε προόδου που τον διαμορφώνει ένας απονευρωμένος στα αντανακλαστικά του κοινωνικός και εκπαιδευτικός οργανισμός. Αυτός, άλαλος στέρεης πρότασης, σαρακοστιανής δυναμικής παραμένει ξεχασμένος σε περιβάλλον, απόλυτα αναντίστοιχο με την πραγματικότητα.
Η διευθέτηση του οικονομικού προβλήματος της Πατρίδας μας –ισχυρίζονται οι αρνητές της Παιδείας– εδράζεται στην οπωσδήποτε αύξηση του εθνικού πλούτου ακόμη και με το άνοιγμα της εξώθυρας στα άφιλα χρέη. Αναμένουν, ως άμεσο επακόλουθο, τη διανομή του πλεονάζοντος πλούτου στους πολίτες με τη μορφή μισθολογικού ή άλλου κοινωνικού μερίσματος.
Αν τύχη κερδοφόρος ως ο πρώτος λαχνός ενός χρυσοφόρου λαχείου μας έλυνε αυτομάτως το οικονομικό πρόβλημα, θα αποφεύγαμε τη σισύφειο κατρακύλα; Ο κοινωνικός ιστός θα αποκτούσε συνοχή; Ο ατομισμός θα παραχωρούσε τη θέση του στη συλλογική προσπάθεια; Ο πάση θυσία πλουτισμός θα υποχωρούσε προ της παραγωγικής και δημιουργικής εργασίας; Ο καταναλωτικός μηδενισμός θα υπέστελλε τη Σημαία του έναντι μιας Αστερόεσσας Αρχών, Αξιών, Αρετών; Τα παράγωγα της πρόσφατης περιόδου της οικονομικής ευμάρειας συγκεφαλαιώνουν τις απολήξεις τους στα αζήτητα. Ελάχιστα έως ανύπαρκτα καταγράφονται τα επιτεύγματα της ατομικής ή συλλογικής προσπάθειας. Η επίλυση του οικονομικού προβλήματος δεν έχει Σωτηριολογικό περιεχόμενο. Το διδάσκει ανά τους αιώνες ο μύθος του βασιλιά Μίδα. Αυτός με την αφή του μετέτρεπε τα πάντα σε χρυσό, γινόταν συνεχώς πλουσιότερος, ενώ ταυτόχρονα πέθαινε σταδιακά και βασανιστικά από εξαντλητική ασιτία. Ο πλουτισμός δεν επιτυγχάνεται ως η γενναιόδωρη θεϊκή παροχή φαγητού με το «εξ Ουρανού Μάννα». Τα δάνεια στην οικονομική ζωή της χώρας αντιστοιχούν με τη μηχανική υποστήριξη ενός αδύναμου ανθρώπινου οργανισμού. Αυτός χωρίς την ενεργοποίηση των ίδιων, των εγγενών δυνάμεων είναι θνησιγενής. Χρειαζόμαστε αυτοδύναμη ανάπτυξη για να χτίσουμε έναν άτρωτο Οργανισμό. Να οικοδομήσουμε μια υγιή κοινωνία ικανή να αντιμετωπίσει κάθε κλυδωνισμό και δοκιμασία. Να απαλλάξουμε τον τόπο από την ετεροϋποστήριξη. Θεμέλιο αυτής της αναγεννητικής πνοής είναι η Παιδεία. Ο σπόρος της ενέχει δύναμη κάθε καλού. Για να φυτρώσει χρειάζεται γονεϊκή αγάπη και προστασία. Φροντίδα για να δέσει τον καρπό. Υπομονή κι ελπίδα. Μακρόχρονη απαντοχή. Συλλογική απόφαση.
Κάθε κοινωνική μεταβολή καθρεφτίζεται και αντανακλάται στη σχολική πραγματικότητα. Οσο φυτοζωεί η Παιδεία, η Πατρίδα μας θα παραπαίει αδύναμη. Ακμαία Παιδεία αντιστοιχεί σε κοινωνικό σώμα ρωμαλέο, σε άρτια νεότητα.
Δρ Κωνσταντινος Ι. Πατουρης – Διευθυντής του Δ.Σ. Αγίας Μαρίνας Νέας Μάκρης
Το Νοσοκομείο Ναυπλίου
Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη μεγάλη και απορία διάβασα τη σκοπούμενη κυβερνητική θέση κατάργησης του κρατικού Γενικού Νοσοκομείου Ναυπλίου, για την οποία είναι αντίθετοι οι εργαζόμενοι και γενικότερα η κοινή γνώμη της ιστορικής πόλης. Εμβρόντητος πληροφορήθηκα το σχεδιαζόμενο βλαπτικό, ιστορικό και εθνικό έγκλημα.
Και ρωτώ: Τι θα πούμε στην κοινωνία και τους μαθητές των σχολείων, στους δάσκαλους όταν διδάσκουν την ιστορία της πόλης; Οτι για το φαρμακείο της χώρας μας που ταριχεύτηκε ο πρώτος κυβερνήτης της πατρίδας μας Ιωάννης Καποδίστριας που για χάρη της άφησε, παραιτούμενος από θέση του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας; Σ’ αυτόν που είπε στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου έχω δικά μου χρήματα, δεν θα τα πάρω από τον προϋπολογισμό του Κράτους. Το είπε αυτό κανένας άλλος κρατικός λειτουργός μέχρι σήμερα; Ολοι ζητούν. Και στη θέση που ήταν το μοναδικό φαρμακείο της χώρας, στον κεντρικό δρόμο της πόλης, που ταριχεύτηκε ο κυβερνήτης μας το λέει μια μικρή μαρμάρινη πλάκα, τίποτε άλλο. Αμφιβάλλω αν το έχουν προσέξει οι μισοί κάτοικοι της πόλης και μαθητές των σχολείων.
Πιο κάτω, δίπλα στα δικαστήρια που έγιναν με χρήματα ξενιτεμένων Ελλήνων είναι ο ανδριάντας του δολοφονηθέντος κυβερνήτη. Και όλα αυτά με εντυπωσιακή ασυνέχεια της κρατικής πολιτικής που διέθεσε πολλά χρήματα για την οικοδομική και γενικότερη αναβάθμιση του Νοσοκομείου της τουριστικής και ιστορικής πόλης. Η ασκούμενη κρατική και ιστορική πολιτική δεν πρέπει να έχει ενότητα και συνέχεια;
Γερασιμος Κατσουλακος
Στεγαστικά δάνεια
Κύριε διευθυντά
Ολοι ακούμε συνεχώς για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, για τα «κόκκινα» δάνεια, την προστασία της πρώτης κατοικίας κ.λπ. Είναι προφανές ότι δικαίως γίνονται αυτές οι συζητήσεις και σχεδιάζονται μέτρα. Ομως κανείς επίσημα δεν αναφέρει μία από τις πολυπληθέστερες και σοβαρά πιεζόμενη κατηγορία Ελλήνων που βρίσκεται σε απόγνωση.
Είναι οι οικογένειες που πριν από την κρίση είχαν μηνιαίο εισόδημα 2-4.000 ευρώ αφού εργαζόταν και ο άνδρας και η γυναίκα από την οικογένεια και αργότερα μερικοί έγιναν συνταξιούχοι. Οι τράπεζες ήταν πρόθυμες και πήραν στεγαστικό δάνειο για ν’ αγοράσουν ένα σπίτι. Δόση περίπου 600-1.000 ευρώ – τι πιο λογικό αντί για ενοίκιο να δίνουν τη δόση.
Μετά την καταστροφή άλλοι έχασαν τη δουλειά τους και άλλοι είδαν τρομερές μειώσεις στον μισθό ή στη σύνταξή τους. Η δόση όμως παρέμεινε δόση. Εχουμε λοιπόν μια πολυπληθή τάξη που τα έφερνε «βόλτα» αξιοπρεπώς έως άνετα και τώρα, φροντίζοντας να είναι συνεπής στους φόρους και στις τράπεζες, είναι στα πρόθυρα της μετακίνησης στην κατάσταση της στάσης πληρωμών και των «κόκκινων» δανείων προκειμένου να εξασφαλίσει τη διαβίωσή της. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ακίνητα που αγοράστηκαν έχουν χάσει μεγάλο μέρος της αξίας τους και δεν τα αγοράζει κανείς. Βέβαια οι τράπεζες θέλοντας ν’ αποφύγουν το «κόκκινο» δάνειο δίνουν μια περίοδο χάριτος περίπου 18 μηνών να πληρώνεις τόκους και μετά πάλι τα ίδια.
Δεν μπορεί να ληφθεί ένα μέτρο γι’ αυτό το μεγάλο πρόβλημα; Τόσα δισ. έχουν πάρει οι τράπεζες και θα ξαναπάρουν για ανακεφαλαιοποίηση, δεν μπορεί να γίνει ένα γενναίο «κούρεμα» στα στεγαστικά δάνεια για να μειωθούν οι δόσεις και η αξία των ακινήτων να προσαρμοσθεί στην πραγματική αξία; Βέβαια τα εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν δοθεί ως εγγύηση στους πιστωτές, αλλά είναι βέβαιο ότι τα «κόκκινα» δάνεια αυξάνονται ταχύτατα λόγω αδυναμίας, αλλά και τι θυσία να υπομείνεις για ένα σπίτι που έχει χάσει τη μισή αξία του και νοικιάζεται πλέον όσο η μισή δόση; Φαίνεται πλέον καθαρά η επερχόμενη κατάρρευση. Το ίδιο σκηνικό έγινε στην Αμερική και λήφθηκαν γενναία και σωστά μέτρα. Ο Σόλων μπόρεσε με τη σεισάχθεια, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε;
Ανδρεας Οικονομοπουλος – Μαρούσι
Η γλώσσα
Κύριε διευθυντά
Αρχισε από κάποιους οι οποίοι, προφανώς, δεν γνώριζαν ότι το «ήταν», ήταν ο ενικός του ρήματος είμαι, το δε «ήσαν», ο πληθυντικός του.
Σε σύντομο όμως χρονικό διάστημα, είτε πρόκειται για «έναν» είτε για «πολλούς», σχεδόν οι πάντες χρησιμοποιούν το «ήταν» π.χ. «περί τους 38 οι πνιγέντες από την ανατροπή της βάρκας». Δεν αξίζει, άραγε, να αναλάβετε την αποτροπή και αυτού του ευτελισμού της γλώσσας μας;
Αθανασιος Β. Αβραμιδης