Αυτό είναι σοβαρό. Πληροφορούμαι ότι στις Βρυξέλλες χτίζεται ένα κλίμα Grexit, αυτήν τη φορά όμως εξώσεως της χώρας μας από τη Σένγκεν. Με διαπιστωμένο πλέον το γεγονός ότι δύο από τους τρομοκράτες στο Παρίσι είχαν περάσει από την Ελλάδα, τα θέματα που επιδεινώνουν ραγδαία τη σχέση μας με τη Σένγκεν είναι δύο και αλληλένδετα: απροθυμία του κράτους να αναλάβει τον ρόλο που του αντιστοιχεί στο ευρωπαϊκό σχέδιο για την προστασία των συνόρων και, ταυτοχρόνως, η επιμονή της κυβέρνησης να επιχειρεί διασύνδεση του μεταναστευτικού με την τήρηση της συμφωνίας για την παραμονή της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ (μνημόνιο 3).
Αυτό που μας ζητούν είναι εφικτό, εφόσον υπάρχει η θέληση. Μας προσφέρουν τεχνογνωσία, τεχνολογία και χρήμα, και ζητούν να βάλουμε το ανθρώπινο δυναμικό για να εκπαιδευθεί και να στελεχώσει το σύστημα που μας το δίνουν έτοιμο. «Δώστε μας τα εργαλεία κι εμείς θα τελειώσουμε τη δουλειά», καλούσε τους Αμερικανούς ο Τσώρτσιλ στις πιο σκοτεινές ώρες του πολέμου. «Σας δίνουμε τα εργαλεία, θα βάλετε τη δουλειά;» μας καλούν οι Ευρωπαίοι, καθώς ατάραχοι απολαμβάνουμε τις συνέπειες των ιδεολογικών νευρώσεων της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου, αλλά εμείς –και εννοώ την κυβέρνηση– δεν θέλουμε.
Ηλιθίως, η κυβέρνηση έχει πεισθεί ότι η κρίση στο μεταναστευτικό, σε συνδυασμό με την τρομοκρατία και τα ζητήματα ασφαλείας που εγείρονται πανευρωπαϊκά, δίνει ένα διαπραγματευτικό πλεονέκτημα στην Ελλάδα, το οποίο υποτίθεται ότι μπορεί να εξαργυρώσει με παραχωρήσεις στην εφαρμογή των προαπαιτουμένων. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η τακτική εκθέτει περισσότερο την Ελλάδα ως failed state, δηλαδή ως αποτυχημένο κράτος – ή, καλύτερα, να το πούμε «εκτίθει την Ελλάδα», αφού πρωθυπουργός της είναι ο Τσίπρας. Ετσι, το τελευταίο διάστημα στις Βρυξέλλες διαμορφώνεται πλέον σαφώς και ενισχύεται γοργά η τάση που θέλει την Ελλάδα εκτός συνθήκης. Τεχνικά η έξωση θα μπορούσε να πάρει τη μορφή αναστολής της συμμετοχής της χώρας στη συνθήκη, για ένα ορισμένο διάστημα ή και επ’ αόριστον.
Πάνε αυτοί…
Μέσα σε δύο ημέρες μόλις, άκουσα για τρεις διαφορετικές περιπτώσεις στελεχών από εκείνους που είχαν ξεχωρίσει προτού συμβεί η σύγκρουση. Ο ένας, λένε, θα πάει στο ΠΑΣΟΚ, ο άλλος προσανατολίζεται προς τους εκσυγχρονιστές της Νέας Δημοκρατίας, ο τρίτος ετοιμάζεται να επιστρέψει στη δουλειά του. Είναι δυσάρεστο όλο αυτό, αλλά είναι η πραγματικότητα ότι το Ποτάμι κινδυνεύει να μας αφήσει χρόνους.
Μετά την απογοήτευση των εκλογών και τον αποδεκατισμό της κοινοβουλευτικής ομάδας από τους καλύτερους, το Ποτάμι δεν υπάρχει πια. Ο Σταύρος είναι φανερό ότι έχει περιέλθει σε κατάθλιψη (άκρως σεβαστή κατάσταση), ενώ από ό,τι έχω αντιληφθεί, στα σοβαρά θέματα στη Βουλή το κόμμα εκπροσωπεί πλέον ο ποδηλάτης με το ξυρισμένο κρανίο. Καλός ο ποδηλάτης, δεν λέω. Φτάνει αυτό όμως; Επίσης, γιατί εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ο Χ. Θεοχάρης; Αυτός είχε μεν, κάποιες φορές, την υπερβολή του συνεσταλμένου ανθρώπου που ανακάλυψε την τόλμη του μέσα στη μάχη, ήταν όμως και η ανακάλυψη από όσους φρέσκους έβαλε το Ποτάμι στη Βουλή.
Το πράγμα, βέβαια, έδειχνε ότι είχε αρχίσει να πηγαίνει στραβά ήδη από την εποχή της πρώτης φοράς Αριστερά. Εβλεπες τον Σταύρο να βγαίνει με το σακίδιό του από το Μαξίμου ύστερα από συνάντηση με τον Τσίπρα και αμέσως καταλάβαινες πόσο γοητευμένος ήταν από την εξουσία – και μάλιστα την εξουσία στα χέρια «λαϊκών παιδιών». Τον άκουγες έπειτα να κάνει τις δηλώσεις του και αναρωτιόσουν αν ήταν στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση. Προφανώς, κατάλαβε πόσο μοιραία ήταν η γοητεία στην οποία είχε αφεθεί, όταν ζήτησε από τον λαό 10% και έλαβε αυτό που έλαβε. Τώρα όμως είναι μάλλον αργά για να διορθώσει ο ίδιος, γιατί θα κακιώσει πολύ και αυτό θα διώξει περισσότερο κόσμο.
Το Ποτάμι όμως δεν πρέπει να στερέψει. Θα είναι κρίμα εάν συμβεί αυτό όχι για όποιον άλλο λόγο, αλλά επειδή την επομένη φορά θα είναι ακόμη δυσκολότερο να συγκεντρωθούν αξιόλογοι άνθρωποι εκτός επαγγελματικής πολιτικής και να τολμήσουν. Ο Σταύρος είχε την τηλεοπτική «λάμψη» (όσο διήρκεσε) για να τραβήξει γύρω του και προσωπικότητες για στελέχη και ψηφοφόρους με σκοπό ένα νέο κόμμα. Αφού τους μάζεψε, όμως, δεν είχε την ικανότητα να τους κάνει κόμμα. Ας προχωρήσει στη διαδοχή, μήπως και σωθεί η κατάσταση…
Ξανά αυτός
Πετάω το μπαλάκι σε εσάς, γιατί εγώ θα χάσω την ψυχραιμία μου μαζί του. Ο γίγας της σκέψης Δημήτρης Μάρδας κατηγορεί την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ότι δείλιασε (sic) να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Θυμίζω ότι, τότε, ο Δ. Μάρδας ήταν εκ των θεωρητικών του αντιμνημονιακού αγώνα και, σήμερα, τυγχάνει υφυπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση της δεύτερης φοράς Αριστερά, ενώ ήταν και σε αντίστοιχη θέση, στο υπουργείο Οικονομικών, την πρώτη φορά Αριστερά. Ερώτηση: εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε έναν άνθρωπο με αυτήν τη συμπεριφορά; Αυτό ακριβώς! Συμφωνώ μαζί σας.
Γέροντα, η ευχή
Την Πέμπτη, στις 8.30 μ.μ., το μπαρ του βιβλιοπωλείου Ιανός μετονομάζεται προσωρινώς σε «Γεροντικόν», διότι ο γέροντας (κατά τη σοφία και μόνον – προς Θεού, ούτε κατά διάνοια ως προς την ηλικία!) Τάκης Θεοδωρόπουλος συζητεί με τον συγγραφέα Πέτρο Μάρκαρη και τον ιστορικό Ευάνθη Χατζηβασιλείου το νέο πόνημα του γέροντος Θεοδωρόπουλου «Βερονάλ». Το βιβλίο πραγματεύεται την αυτοκτονία του Ιωάννη Συκουτρή, γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Να προσέλθετε. Οχι μόνο θα είναι ενδιαφέρουσα η συζήτηση, αλλά στο τέλος ο γέροντας θα δώσει και την ευχή…