Καλύτερα να μην εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Καλύτερα να μην εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης

5' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την Κυριακή οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας θα (προσπαθήσουν να, γιατί δεν ξέρει ποτέ κανείς) εκλεξουν νέο Πρόεδρο του κόμματος. Πάρα πολλοί από το αυτοαποκαλούμενο "μέτωπο της λογικής", όχι μόνο νεοδημοκράτες (ή μάλλον, κυρίως όχι νεοδημοκράτες) πιστεύουν ότι θα είναι μια πάρα πολύ καλή εξέλιξη για τη χώρα και το μέλλον της το να εκλεγεί Πρόεδρος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας ήπιων τόνων μορφωμένος πολιτικός με προοδευτικό προφίλ και διάθεση για μεταρρυθμίσεις. Θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να συσπειρώσει το προαναφερθέν μέτωπο, που σήμερα δεν εκπροσωπείται αποτελεσματικά από κανέναν πολιτικό χώρο, και βολοδέρνει δυστυχισμένο ψηφίζοντας στις τελευταίες αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις διάφορα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) και εν μέρει και τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει αυτοαναγορευθεί σε μοναδική ρεαλιστική αντιπρόταση στο λαϊκισμό της αριστεροακροδεξιάς, μολονότι χάνει από αυτόν συνέχεια. 

Κατά τη γνώμη μου κάνουν λάθος. Η πιθανή εκλογή του κ. Μητσοτάκη την Κυριακή θα είναι μια θεαματική έκπληξη μέσα στο κύμα λαϊκισμού που καταπίνει τη χώρα (και, εδώ που τα λέμε, και την Ευρώπη), και βεβαίως θα δημιουργήσει την προοπτική δημιουργίας ενός νέου εναλλακτικού πόλου, στη θεωρία τουλάχιστον. Αλλά δεν θα είναι μια θετική εξέλιξη. Για να το εξηγήσω, θα σας κάνω μια μικρή εισαγωγή.

Υπάρχει μια σειρά από ιδέες που ιστορικά είτε βρήκαν μόνο στρεβλή ή περιορισμένη εφαρμογή στην Ελλάδα, είτε δεν εφαρμόστηκαν καθόλου. Συνοπτικά μπορεί να πει κανείς ότι περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την αξιοκρατία, την ελευθερία της έκφρασης, την ελευθερία κίνησης αγαθών και ανθρώπων, την εμπιστοσύνη σε θεσμούς, ένα ορθολογικό κράτος πρόνοιας, όλα τα απαραίτητα συστατικά για να χτίσει κανείς μια σύγχρονη χώρα στον πλανήτη Γη. Είναι ιδέες που αποτελούν κομμάτι του πολιτικού πολιτισμού άλλων χωρών, των πιο ανεπτυγμένων του κόσμου, εδώ και πολύ καιρό. Κάποιες χώρες τις γέννησαν μέσα από ζυμώσεις αιώνων ή επαναστατικές διαδικασίες. Άλλες τις υιοθέτησαν και τις εφάρμοσαν αργότερα. Η Ελλάδα δεν κατάφερε να τις υιοθετήσει πραγματικά ποτέ, αν και θεωρητικά προσπαθεί διακόσια χρόνια τώρα.

Να τονίσουμε εδώ ένα σημαντικό θέμα: Είναι λίγο δύσκολο να ορίσει κανείς ποιες ακριβώς είναι αυτές οι ιδέες. Τις προάλλες, ας πούμε, συμμετείχα σε μία συζήτηση με επιφανή μέλη του προαναφερθέντος μετώπου, καθηγητές πανεπιστημίου και στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για το ποιες είναι οι ιδέες που χαρακτηρίζουν την “Ευρώπη”. Συμφωνούσαν όλοι ότι πρέπει να είμαστε “με την Ευρώπη”, αλλά δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν στο τι είναι, ακριβώς, “η Ευρώπη”. Είναι το κοινωνικό κράτος “Ευρώπη”; Ναι έλεγε ο ένας, όχι απαραίτητα έλεγε ο άλλος. Αυτή η δυσκολία, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι σημαντικό μέρος του προβλήματος.

Τέλος πάντων, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει έξι φορές από την ίδρυσή της, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τα ίδια λάθη. Για να σπάσει αυτός ο κύκλος των καταστροφών είναι εντελώς απαραίτητο κάποτε αυτές οι ιδέες (ή, έστω, κάποιες από αυτές, όσες συμφωνήσουμε) να επικρατήσουν και στη δικιά μας πολιτική πραγματικότητα. Και για να γίνει αυτό, κάποιος πολιτικός φορέας πρέπει να τις φέρει στην κοινωνία ως πολιτική πρόταση. Τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα δεν θέλουν (γιατί διαφωνούν με αυτές τις ιδέες), τα κόμματα που κυβερνούσαν 40 χρόνια τώρα επίσης δεν τις ήθελαν, και από αυτά που τις θέλουν (πάνω-κάτω) σήμερα κανένα δεν το κάνει αποτελεσματικά.

Τι σχέση έχουν αυτά με την εκλογή Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, θα μου πείτε.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που εκπροσωπεί κατά κύριο λόγο το χώρο της λαϊκιάς δεξιάς, των ΠΑΘΡΟΙΚ (Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια), ένα χώρο βαθιά συντηρητικό και οπισθοδρομικό, που βεβαίως δεν έχει και πολλή σχέση με τις προαναφερθείσες ιδέες. Με μικρές εξαιρέσεις, στο μεγαλύτερο μέρος της μεταπολίτευσης η ΝΔ ήταν ένα λαϊκιστικό, κρατικιστικό κόμμα, σαν το ΠΑΣΟΚ, αλλά με πιο εθνικοπατριωτικό λεξιλόγιο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Είναι καλό να υπάρχει μια πολιτική στέγη γι’ αυτούς τους πολίτες, να βρίσκουν τους Γιακουμάτους και τους Ευρυπίδηδες Στυλιανίδηδες που τους εκπροσωπούν πολιτικά, γιατί αν δεν τους έβρισκαν, θα είχαμε προβλήματα. Έχουμε δει πού πάνε οι ΠΑΘΡΟΙΚ όταν ριζοσπαστικοποιούνται.

Μια Νέα Δημοκρατία με Πρόεδρο το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ένα παραδοσιακό κομματικό στέλεχος της κρατικιστικής, λαϊκιστικής ΝΔ που δεν ξέρει αγγλικά, θα εκπροσωπούσε αυτό τον κόσμο ωραιότατα. Βεβαίως, δεν θα εκπροσωπούσε κανέναν άλλο. Αλλά αυτό δεν θα ήταν κακό πράγμα. Η Νέα Δημοκρατία με το Βαγγέλη Μεϊμαράκη (ή, ακόμα καλύτερα, όπως επιθυμούσα διακαώς πριν από τον πρώτο γύρο, με την αδιανόητη μορφή που είναι ο Αποστόλης Τζιτζικώστας) πιθανότατα θα συρρικνωθεί στο μέγεθος που κατά τη γνώμη μου της πρέπει.

Και γιατί, θα μου πείτε σεις, να μη βγει ο Κυριάκος για να φέρει τις προαναφερθείσες ιδέες στην ατζέντα της Νέας Δημοκρατίας; Επειδή πιστεύω ότι αυτό είναι αδύνατο.

Αυτές οι ιδέες δεν μπορούν να επικρατήσουν μπασταρδεμένες. Μέσα από τη Νέα Δημοκρατία, που έχει μέσα στο DNA της τους Στυλιανίδηδες και τους 56/75 “όχι” η “απών” στο σύμφωνο συμβίωσης, μπασταρδεμένες θα ήταν, υπό διαρκή αμφισβήτηση από το ίδιο το κόμμα, από τη βάση του.

Υπάρχουν, βεβαίως, αυτοί που πιστεύουν ότι η κοινωνική και η πολιτική εξέλιξη έτσι έρχονται, σιγά σιγά, σταδιακά, βήμα βήμα. Κι ότι ο Μητσοτάκης στην ηγεσία της λαϊκιάς ΝΔ θα ήταν ένα βήμα. Έχουν δίκιο.

Το πρόβλημα μου είναι πρόβλημα χρόνου.

Το στοίχημα για ανθρώπους της ηλικίας μου είναι να μπορέσουμε να τις δούμε κάποτε αυτές τις ιδέες να επικρατούν στη χώρα μας. Να τη δούμε αυτή την αλλαγή μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Να την προλάβουμε. Για να γίνει αυτό (και λαμβάνοντας υπ’ όψιν και το από πού ξεκινάμε, και το ότι ακόμα δεν μπορούμε καλά καλά να συμφωνήσουμε ποιες είναι), δεν αρκούν βήματα. Χρειάζονται άλματα.

Και τι θα γίνει αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης χάσει, αν η Νέα Δημοκρατία συρρικνωθεί στη λαϊκιστική της βάση, και το “μέτωπο της λογικής” βρεθεί πιο άστεγο από ποτέ μέσα στο γιγάντιο κενό που ανοίγει στο κέντρο του πολιτικού συστήματος;

Κάτι θα γίνει. Κάτι άλλο. Δεν γίνεται να μη γίνει τίποτα.

Κάτι, οτιδήποτε, με τον Κυριάκο, με τον Καμίνη, με ό,τι βρεθεί, κάτι νέο, που θα γεμίσει το κενό, σύντομα, αύριο ή του χρόνου (γιατί η πολιτική δεν συμπαθεί τα κενά) και θα μπορέσει να πάρει αυτές τις ιδέες και να τις υπηρετήσει. Αλλά να τις υπηρετήσει. Όχι να προσπαθεί να τις περάσει από την πίσω πόρτα όταν δεν κοιτάει το άγρυπνο μάτι του Ευρυπίδη Στυλιανίδη.

Γι’ αυτό πιστεύω ότι στο ναδίρ που βρισκόμαστε τώρα η ιδέα ότι ένας Κυριάκος στο κόμμα του Θανάση του Μπούρα, της Σοφίας Βούλτεψη, του Γεράσιμου Γιακουμάτου και, βεβαίως, του Κώστα Καραμανλή μπορεί να κάνει ουσιαστική δουλειά είναι κάπως ρομαντική. Μπορεί, αν βγει, να κάνει ένα βηματάκι προς τη σωστή κατεύθυνση, μικρό. Αν δεν βγει, όμως, ενδέχεται να ωριμάσουν πολύ πιο γρήγορα οι συνθήκες γι’ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε:

Ένα άλμα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή