Το σανίδι δεν εξαγνίζει τον τρόμο

Το σανίδι δεν εξαγνίζει τον τρόμο

3' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Η τέχνη είναι καμωμένη για να πατά στην κόψη του ξυραφιού» τόνισε χθες στην «Κ» ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Στάθης Λιβαθινός. «Η γλώσσα του θεάτρου δεν είναι να διχάζει, είναι για να εξειδικεύει τα ανθρώπινα συναισθήματα» προσθέτει. Το πετυχαίνει αυτό η παράσταση «Ισορροπία του Nash» της Πηγής Δημητρακοπούλου, που αξιοποιεί αποσπάσματα από το βιβλίο «H Μέρα Εκείνη-1.560 ώρες στην Εντατική» του Σάββα Ξηρού, της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν;

Θύελλα αντιδράσεων προκαλεί η προκλητική επιλογή του Εθνικού που παρουσιάζεται στην Πειραματική Σκηνή. Μάλιστα, τα φώτα της θεατρικής πρόκλησης εκμεταλλεύτηκε ο Σάββας Ξηρός δηλώνοντας (http://tvxs.gr), με νόημα «έχω ξεχρεώσει»… «Μας απασχόλησε το θέμα της Δικαιοσύνης και πώς απονέμεται» συμπληρώνει στην «Κ» ο Πρόδρομος Τσινικόρης, καλλιτεχνικός διευθυντής της Πειραματικής Σκηνής μαζί με τον Ανέστη Αζά. Ο ίδιος δηλώνει ότι η τέχνη συχνά αξιοποιεί κείμενα ακραία, όπως ενδεικτικά η βερολινέζικη θεατρική ομάδα «Rimini Protokoll», που παρουσίασε το βιβλίο-μανιφέστο του Χίτλερ «Ο Αγών μου» και ο Ελβετός σκηνοθέτης Μίλο Ράου που αξιοποίησε την ομολογία του ακροδεξιού Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, εκτελεστή της τρομοκρατικής επίθεσης στη Νορβηγία το 2011, σκοτώνοντας 77 άτομα. «Σε αυτές τις περιπτώσεις, το θέατρο δεν εξάγνισε αυτά τα κείμενα, απλώς τα χρησιμοποίησε» δήλωσε ο κ. Τσινικόρης. Είναι ίδιες αυτές οι περιπτώσεις με τη μακροχρόνια εγκληματική δράση της 17Ν;

«“Καμιά ιδέα δεν μπορεί να δικαιολογήσει εγκλήματα εναντίον της ανθρώπινης ζωής”. Με αυτή τη φράση τελειώνει το κείμενο της παράστασης. Και αυτό είναι το μήνυμα που “παίρνουν μαζί τους” οι θεατές» απολογείται το Εθνικό. «Η παράσταση χρησιμοποιεί αποσπάσματα από τους “Δίκαιους” του Αλμπέρ Καμύ καθώς και αποσπάσματα από το βιβλίο του Σάββα Ξηρού για να καταδείξει την πανανθρώπινη ιδέα ότι η βία δεν είναι λύση. Η δικαιοσύνη δίκασε για πάντα τους εγκληματίες-τρομοκράτες. Το θέατρο σαν τέχνη δεν έρχεται να ξαναδικάσει αλλά να αναδείξει καίρια ανθρώπινα προβλήματα. Είναι χώρος δημόσιου διαλόγου» προσθέτει.

Ωστόσο, η γραμμή πολιτικής ουδετερότητας που τηρεί τώρα το Εθνικό, συσκοτίζει αντί να φωτίζει όλες τις πτυχές του θέματος. Διότι ο ίδιος ο Σάββας Ξηρός δήλωσε ότι «το βιβλίο δεν παρουσιάζει ένα δικό του έγκλημα αλλά ένα έγκλημα κατά της Δημοκρατίας», ενώ η Πηγή Δημητρακοπούλου ανέφερε (popaganda.gr) μεταξύ πολλών άλλων το εξής: «Μ’ ενδιέφερε το πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη σε σχέση με την τρομοκρατία  κι αυτούς που θεωρεί πολιτικά εχθρούς της». Η δικαιοσύνη έχει πολιτικά εχθρούς;

Αλήθεια, στο Εθνικό έλαβαν το πολιτικό κλίμα υπόψη τους; Το πολιτικό μήνυμα που στέλνει η ανάδειξη ενός τρομοκράτη σε θεατρικό πρόσωπο; «Το Εθνικό φέρνει στο προσκήνιο το έργο του κατά συρροήν δολοφόνου. Του καταδικασμένου τρομοκράτη. Με αυτό τον τρόπο, η κεντρική Εθνική σκηνή -έστω και στην επίσης χρηματοδοτούμενη από δημόσιους πόρους, Πειραματική της εκδοχή- δίνει την ευκαιρία στον κ. Ξηρό να κάνει Τέχνη. Να γίνει Τέχνη. Να δείξει Τέχνη. Και δι’ αυτού του τρόπου να εξαγνιστεί η τρομοκρατική πράξη. Να γίνει συμπαθής ο δολοφόνος, γιατί πάνω απ’ όλα “είναι άνθρωπος”. Ανθρωπος λαλίστατος στα ΜΜΕ, συνεντευξιαζόμενος στοχαστικά μετά την ανάδειξή του σε “κομβικό κέντρο ανάλυσης αξιακών συστημάτων” από τη σκηνοθέτιδα. Είναι προφανές ότι ο εξαγνισμός του κ. Ξηρού αποτελεί πλέον για κάποιους, διαρκή και επίμονη προτεραιότητα. Και μεθοδεύεται με συστηματικό τρόπο γιατί έχει συγκεκριμένο στόχο. Την απελευθέρωσή του όχι μόνο από τη φυλακή, αλλά και από το ένοχο στίγμα του δολοφόνου» ανέφερε με οξύτητα η Ομάδα ΩΣ ΕΔΩ, την οποία αποτελούν συγγενείς θυμάτων τρομοκρατίας. «Και η διαδικασία αυτή γίνεται πράξη με τις παλιές καλές μεθόδους της ιδεολογικοποίησης της επιλογής να δολοφονείς αθώους. Ετσι έκαναν και οι ναζί. Ετσι έκαναν και οι σταλινικοί. Ετσι καλύπτει ο φασισμός τις επιλογές του» συμπληρώνει η ομάδα. «Το αίμα αθώων δεν παράγει τέχνη» ανέφερε ο υπεύθυνος του Τομέα Πολιτισμού της Ν.Δ., Κώστας Γκιουλέκας.

Το Εθνικό φλερτάρει με μια αριστερίζουσα ομφαλοσκόπηση. Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ας το κρίνουν οι θεατές. Οπως εκείνοι της παράστασης «Ο βίος του Γαλιλαίου» που βλέποντας τον ιεροεξεταστή πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι ως άλλο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γελούν με την αφέλεια του συμβολισμού. Οσοι τουλάχιστον μένουν έως το τέλος της παράστασης…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή