Υπάρχει μία λύση στο προσφυγικό

Υπάρχει μία λύση στο προσφυγικό

6' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τους τελευταίους 13 μήνες περισσότεροι από 900.000 άνθρωποι έχουν φτάσει στην Ελλάδα, προερχόμενοι από ρημαγμένες πρώην-χώρες της Ανατολής. Είναι μια από τις μεγαλύτερες μετατοπίσεις πληθυσμού στην ιστορία της ανθρωπότητας, και το μέγεθος του προβλήματος έχει προκαλέσει τρομερή αναμπουμπούλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέλη της οποίας είναι οι περισσότερες από τις χώρες στις οποίες θέλουν να φτάσουν αυτοί οι άνθρωποι (παραδόξως κανείς τους δεν θέλει να πάει στη Βενεζουέλα, τη Βόρεια Κορέα ή άλλους σοσιαλιστικούς παραδείσους της Γης). Η ίδια η Ένωση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της διάλυσης, καθώς μεγάλο μέρος των πολιτικών της ελίτ είναι έτοιμο να θυσιάσει τα πιο ευαίσθητα και πολύτιμα κεκτημένα της, προκειμένου να κρατήσουν αυτούς τους ανθρώπους έξω.

Μαγικές λύσεις στα προβλήματα του κόσμου δεν υπάρχουν, βεβαίως. Αυτές που υπάρχουν είναι συνήθως δύσκολες, ξεβολεύουν πολλά από τα εμπλεκόμενα μέρη, στεναχωρούν κάποιους και προϋποθέτουν τεράστια βούληση και υπερβάσεις για να υλοποιηθούν. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση λύση υπάρχει. Είναι κατά τη γνώμη μου μία, και σχετικά απλή:

Να γίνουν δεκτοί όλοι οι πρόσφυγες πολέμου στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία και σε όποια άλλη δημοκρατική χώρα θέλει.

Αυτό.

Λίγο πιο αναλυτικά, η λύση είναι να φτιαχτούν δομές παροχής ασύλου ώστε να παίρνουν οι άνθρωποι αυτοί χαρτιά εκεί που βρισκονται για να ταξιδεύουν με ασφάλεια, και να λειτουργήσουν δομές εγκατάστασης και προσαρμογής τους στις νέες τους πατρίδες. Όλο αυτό να γίνει με οργάνωση, διεθνή συντονισμό, και στήριξη από τις τοπικές κοινωνίες.

Βεβαίως, κι εδώ ξεκινά το πρόβλημα, στην ανάγνωση της παραπάνω παραγράφου είμαι σίγουρος ότι σας χτυπήσαν διάφορα καμπανάκια, διαφορετικά για τον καθένα, ανάλογα με το ποιος είστε. Γιατί εγώ, ας πούμε, μπορεί να είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και να θεωρώ την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων πάνω στη Γη βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, εξίσου σημαντικό με την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων και τις ελεύθερες αγορές, αλλά εσείς μπορεί να διαφωνείτε, και να θεωρείτε ότι τα σύνορα δεν υπάρχουν μόνο για να σταματάνε τανκς, αλλά τα πάντα. Είστε πλειοψηφία, είμαι ρομαντικός, σύμφωνοι. Όμως επιτρέψτε μου να σας επισημάνω ότι η παραπάνω λύση δεν είναι καθόλου ρομαντική ή αν-όλα-τα-παιδιά-της-γης-πιάναν-γερά-τα-χέρια αφελής. Είναι η μόνη βιώσιμη σε ένα γιγάντιο πρόβλημα και απολύτως ρεαλιστική. Δεν τη βγάζω καν από το μικρό, ρομαντικό μυαλό μου.

Έχει ξαναγίνει.

Τον Οκτώβριο του 1956, με αφετηρία μια φοιτητική διαδήλωση, ο ουγγρικός λαός εξεγέρθηκε κατά του απολυταρχικού κομμουνιστικού καθεστώτος, απαιτώντας ελευθερία και δημοκρατία. Ήταν μια μίνι-επανάσταση που κράτησε περίπου δύο εβδομάδες, και τελικά πνίγηκε στο αίμα όταν εισέβαλλε ο σοβιετικός στρατός στη Βουδαπέστη. Περισσότεροι από 2.500 πολίτες σφαγιάστηκαν, η χώρα ξαναμπήκε στο γύψο και έμεινε εκεί για άλλα τριάντα χρόνια και, βεβαίως, πάνω από 200.000 αντιφρονούντες εγκατέλειψαν την πατρίδα τους τις ημέρες μετά την επανάσταση, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τις σοβιετικές δυνάμεις κατοχής. Όλοι τους πέρασαν στη γειτονική φτωχιά Αυστρία, η οποία δεν είχε κλείσει ούτε ενάμιση χρόνο ως ανεξάρτητο κράτος. Όλοι τους ήταν πρόσφυγες, κυνηγημένοι από ένα μέρος στο οποίο δεν μπορούσαν να επιστρέψουν, εγκλωβισμένοι σε μια χώρα που δεν μπορούσε να τους φιλοξενήσει.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια πρωτοφανής στα χρονικά κινητοποίηση των χωρών του πλανήτη για να λυθεί το προσφυγικό πρόβλημα. Με το συντονισμό των Ηνωμένων Εθνών, 37 χώρες του κόσμου μοίρασαν μεταξύ τους τους πρόσφυγες, τους υποδέχτηκαν και τους προσέφεραν άσυλο μέσα σε διάστημα κάποιων μηνών, και τους ενσωμάτωσαν στις κοινωνίες τους αποτελεσματικά. Ο κάμεραμαν του “Ghostbusters” και ο συνιδρυτής της Intel Άντι Γκρόουβ ήταν δύο από αυτούς. 

Η διαδικασία, βεβαίως, δεν ήταν εύκολη. Όπως συμβαίνει και τώρα, οι περισσότερες χώρες στην αρχή δεν ήταν και πολύ πρόθυμες να υποδεχτούν τους πρόσφυγες, και αντιπρότειναν χρήματα και υλική βοήθεια στην Αυστρία. Άλλες χώρες έβαζαν αλλόκοτους περιορισμούς στον αριθμό (ή και τις ηλικίες) των προσφύγων που θα δέχονταν. Χρειάστηκαν οι επιδέξιοι χειρισμοί του Κουρτ Βαλντχάιμ, τότε αντιπροσώπου της Αυστρίας στον ΟΗΕ (και πρώην αξιωματικού της Βέρμαχτ στη Θεσσαλονίκη με αμφιλεγόμενη θητεία, και μετέπειτα Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και Προέδρου της Αυστρίας και φωνής στο δίσκο που κουβαλά το Voyager στα πέρατα του διαστήματος), αλλά και η τηλεοπτική αναμετάδοση της Ουγγρικής εξέγερσης (η πρώτη διεθνής κρίση που καλύφθηκε τηλεοπτικά), για να αναδειχτεί το πρόβλημα, να ευαισθητοποιηθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη και να προθυμοποιηθούν οι υπόλοιπες χώρες να βοηθήσουν πρακτικά. Μέχρι το τέλος του 1959, μόνο 11.000 πρόσφυγες είχαν απομείνει στην Αυστρία. Οι υπόλοιποι είχαν προωθηθεί στις 37 χώρες, κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά και τη Μεγάλη Βρετανία.

Η μόνη βιώσιμη λύση της πολύ μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης που παρακολουθούμε σήμερα, είναι να ξαναγίνει το ίδιο, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.

Σήμερα οι δυτικές χώρες του κόσμου αφήνουν τους λαθρέμπορους και το Αιγαίο να είναι το φυσικό αποτρεπτικό εμπόδιο που περιορίζει την είσοδο αυτών των ανθρώπων. Είναι μια εγκληματική αδράνεια, μόνο λίγα βήματα μακριά απ’ το να τους πνίγουν επίτηδες. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλα βήματα προς την άλλη κατεύθυνση, μόνο ένα: Ελεύθερη είσοδος. Να τους προσφέρουν χαρτιά και άσυλο από τις πρώτες χώρες υποδοχής. Γιατί, και έχει σημασία να το πούμε, η αντίστοιχη “Αυστρία” της σημερινής κρίσης δεν είναι η Ελλάδα και τα νησιά της. Είναι η Τουρκία, ο Λίβανος, η Ιορδανία, που έχουν υποδεχτεί 4,5 εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες, και δεν έχουν τι να τους κάνουν. Όπως δεν είχε και η Αυστρία.

Το 1956 η ανθρωπότητα δεν άφηνε τους κυνηγημένους Ούγγρους να πνίγονται στον Ατλαντικό -τους έδινε χαρτιά για να ταξιδέψουν στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, όπου μπορούν να πάνε να διεκδικήσουν μια νέα ζωή. Εξήντα χρόνια μετά, παρ’ όλη την τεχνολογία, την ευκολία στην επικοινωνία και στον συντονισμό, τις ταχύτερες μεταφορές και, πανάθεμά μας, εξήντα χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο;

Οι λόγοι είναι πολλοί και κάποιοι από αυτούς, λυπάμαι, είναι πολύ δυσάρεστοι. 

Αν η παραπάνω λύση σας φαίνεται κακή, σας καλώ να αναζητήσετε μέσα σας τους λόγους. Αν δεν θέλετε να προσφερθεί ελεύθερη είσοδος στους ανθρώπους από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλα ρημαγμένα μέρη, επειδή φοβάστε ότι θα μας πάρουν τις δουλειές, θα μας βιάσουν τις γυναίκες και θα μας κλέψουνε τα σπίτια, θα σας παρακαλούσα να σκεφτείτε τις ρίζες αυτού του φόβου (δεν βρίσκονται σε επίσημα στοιχεία, έρευνες ή μελέτες). Αν πιστεύετε ότι αυτοί που γλιτώνουν τον πνιγμό στις σάπιες βάρκες των λαθρεμπόρων έχουνε μεγαλύτερες πιθανότητες να μας φέρουν τη τζιχάντ από τις πιθανότητες που έχουν οι ντόπιοι συνάνθρωποί μας να γίνουν Κουφοντίνες, σας καλώ να σκεφτείτε το γιατί.

Θέλω να πω, το βασικό εμπόδιο στην προαναφερθείσα λύση σήμερα είναι ο ρατσισμός. Δεν υπάρχει άλλο.

Αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικές δυνάμεις των χωρών που, όπως και να το κάνουμε, έχουν την αρμοδιότητα να δώσουν τη λύση αν θέλουν να αυτοαποκαλούνται πολιτισμένες, αρνούνται. Επειδή δεν μπορούν να πάνε κόντρα στο ρατσισμό των πολιτών τους. Η κάθε Μέρκελ που θέλει να κάνει ό,τι έκαναν οι 37 χώρες τότε, δεν μπορεί επειδή κινδυνεύει να χάσει την εξουσία από ένα λαό που δεν τους θέλει.

Αν οι σημερινοί πρόσφυγες ήταν Ούγγροι, δηλαδή χριστιανοί και ξανθοί (και δη κυνηγημένοι από κομμουνιστάς), πιθανότατα ευχαρίστως θα τους δέχονταν οι πολιτισμένες χώρες και οι ψηφοφόροι της Μέρκελ ή, έστω, πιο εύκολα. Αλλά οι Σύροι και οι Ιρακινοί είναι καφετιοί, πιο αλλιώτικοι, μιλάνε πιο μπουρδουκλωμένη γλώσσα, και πιστεύουν στον Θεό στο όνομα του οποίου σκοτώνουν οι Κουφοντίνες του ISIS.

Κι έτσι, εντελώς δημοκρατικά και καθολικά, ο δυτικός κόσμος αποφασίζει να μην επαναλάβει τον ανθρωπιστικό θρίαμβο του 1956 -πόσο ειρωνικό, το ότι εκείνος ωφέλησε τους πολίτες της χώρας που σήμερα εκπροσωπεί ο πουτινίσκος Όρμπαν-, και επιλέγει συνειδητά να τους αφήνει να ξεπαραδιάζονται και να πνίγονται, ελπίζοντας ότι έτσι θα σταματήσουν να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τα παιδιά τους, κι ότι θα μένουν στα αχανή στρατόπεδα και τις θλιβερές παραγκουπόλεις της Ανατολής, μακριά από τη φοβική, κεκτημένη ευμάρειά του.

Εγώ σας το είπα ότι δεν θα σας άρεσε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή