Στις πλέον αρνητικές περιόδους της εθνικής αντιπροσωπείας θα συμπεριληφθεί και η τρέχουσα, για τουλάχιστον έναν λόγο: με εξαίρεση κάποιες τυπικές διαδικασίες «κοινοβουλευτικού ελέγχου» (συζήτηση επίκαιρων ερωτήσεων και μια έκτακτη, ολιγόωρη συζήτηση πολιτικών αρχηγών), οι οποίες προσφέρονται μόνο για αντιπαραθέσεις μικροπολιτικού ενδιαφέροντος, στο Μέγαρο της Βουλής δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό για την εκρηκτικά εξελισσόμενη κρίση του προσφυγικού-μεταναστευτικού.
Λες και η εθνική αντιπροσωπεία κινείται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ουδεμία πρωτοβουλία αναλήφθηκε στην κατεύθυνση της αναζήτησης τρόπων παροχής βοήθειας στους χιλιάδες συνανθρώπους μας που αν καταφέρουν να επιζήσουν από τους πολυετείς βομβαρδισμούς στη χώρα τους, και αν δεν χάσουν τη ζωή τους στα νερά του Αιγαίου, βιώνουν σε ελληνικά εδάφη καταστάσεις απόλυτης ταλαιπωρίας, απελπισίας, τραυματισμού της αξιοπρέπειάς τους.
Το μόνο που καταγράφηκε τις τελευταίες ημέρες, ήταν μια πρωτοβουλία του συλλόγου των υπαλλήλων της Βουλής. Σε επίπεδο αιρετών, ουδείς έκανε την παραμικρή κίνηση.
Θα περίμενε κάποιος σε κεντρικό επίπεδο, από το προεδρείο δηλαδή και σε συνεννόηση με τα προεδρεία των κοινοβουλευτικών ομάδων, να σχεδιαστεί έστω σε συμβολικό επίπεδο κάποια κίνηση παροχής οικονομικής βοήθειας. Οι ανάγκες είναι γνωστές και καταγράφονται καθημερινά: τρόφιμα, φάρμακα, φαρμακευτικό υλικό, κουβέρτες, ρουχισμός κ.ά.
Ανεξαρτήτως και πέραν αυτού: θα μπορούσαν να διοργανώσουν μια ειδική συνεδρίαση, στην Ολομέλεια ή στις αρμόδιες Επιτροπές, στην οποία θα προσκαλούσαν εκπροσώπους διεθνών Οργανισμών –ΟΗΕ, Υπατη Αρμοστεία, UNICEF– καθώς και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, προκειμένου οι βουλευτές να έχουν πλήρη ενημέρωση για την κατάσταση.
Και σε συνέχεια μιας τέτοιας κίνησης, ν’ αποφασιζόταν η συγκρότηση ειδικής διακομματικής Επιτροπής, που θα επεξεργαζόταν προτάσεις και θα δρομολογούσε πρωτοβουλίες παραπληρωματικές, συμπληρωματικές και ενισχυτικές όσων (προφανώς μη επαρκών από άλλους φορείς) βρίσκονται σε εξέλιξη.
Στο ίδιο πλαίσιο, θα μπορούσε να προγραμματιστεί ένας κύκλος επαφών, οργανωμένων στη βάση προτάσεων, με κοινοβούλια άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης: όπως της Ιταλίας και της Ισπανίας για ευνόητους λόγους, ή άλλων χωρών από τον ευρωπαϊκό βορρά και ασφαλώς το Ευρωκοινοβούλιο, προκειμένου να υπάρξει συντονισμένη πληροφόρηση για την κατάσταση που διαμορφώνεται.
Είναι τόσο λυπηρό και αποκαρδιωτικό που τίποτα δεν έχει γίνει τόσο καιρό, όχι μόνο με κεντρική πρωτοβουλία, όπως προαναφέρθηκε, της πολιτικής διεύθυνσης του κοινοβουλίου δηλαδή, αλλά –δυστυχώς– ούτε από βουλευτές οποιουδήποτε κόμματος. Δεν ένιωσαν την ανάγκη; Ισως…
Πάντως, αποκλείεται να μην το σκέφτηκαν εξαιτίας φόρτου εργασίας, καθώς ειδικά τους δύο τελευταίους μήνες, ουδείς δικαιούται να πει ότι στη Βουλή δεν παίρνουν ανάσα από τα πολλά νομοσχέδια.
Είναι τόσο λυπηρό που η όποια «συζήτηση» εξαντλείται σε διαξιφισμούς και κόντρες κυρίως μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης αναφορικά με το ποιος διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται περισσότερο αποτελεσματικά το πρόβλημα. Ολοι, κρυπτόμενοι πίσω από εύκολους αφορισμούς «δεν δημιουργήσαμε εμείς το πρόβλημα» και «δεν είναι διαχειρίσιμο από μόνο μία χώρα», ουδέν πράττουν.