Η Σιλίν και η Λόρα θηλάζουν αμέριμνες από τη μαμά τους. Οι μόλις δύο μηνών δίδυμες χαίρουν άκρας υγείας και είναι αυτές που δίνουν δύναμη στους γονείς τους για το επόμενο βήμα στην οικογενειακή τους οδύσσεια. Γεννημένες από οικογένεια Σύρων προσφύγων στη Θεσσαλονίκη προβλέπεται να μεγαλώσουν στη Φινλανδία, καθώς η αίτηση μετεγκατάστασης των γονέων τους εγκρίθηκε πριν από λίγες μέρες. Η Σιλίν και η Λόρα είναι δύο από τα εκατοντάδες παιδιά προσφύγων που βλέπουν το πρώτο φως στην Ελλάδα, προκαλώντας ένα… «baby boom» στα περιφερειακά μαιευτήρια.
Τα δεκαέξι δωμάτια του δημόσιου μαιευτηρίου στο Κιλκίς είναι από την αρχή του έτους γεμάτα. «Τέτοια πληρότητα δεν είχαμε ποτέ» λέει στην «Κ» ο μαιευτήρας διευθυντής, κ. Χάρης Ελμάζης, με ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς το νοσοκομείο διαθέτει δύο μόνιμους γιατρούς και έναν επικουρικό, με συνέπεια να εφημερεύουν καθημερινά και τις περισσότερες φορές αμισθί για να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες.
«Πάνω από το 80% των γεννήσεων προέρχεται από οικογένειες, που ζουν στην Ειδομένη, τη Νέα Καβάλα, το Χέρσο και το Πολύκαστρο». Η φωτογραφία ενός νεογνού σε σκηνή της Ειδομένης που έκανε τον γύρο του κόσμου με την υπόμνηση ότι γεννήθηκε στη σκηνή, αποδείχθηκε «άκυρη», καθώς το εν λόγω παιδί είχε γεννηθεί στο Κιλκίς. Ωστόσο, φημολογείται ότι σε άτυπους καταυλισμούς υπήρξαν δύο γεννητούρια. Καθώς αυτές οι μωρομάνες έχουν περάσει το μεγαλύτερο διάστημα καθ’οδόν, δεν έχουν τύχει ιατρικής παρακολούθησης. Ετσι, δεν έχουν κάνει υπερήχους, δεν γνωρίζουν το φύλο ή την εβδομάδα κύησης, με συνέπεια οι γιατροί να πρέπει να κινηθούν λίγο πολύ «στα τυφλά». Παρ’ όλα αυτά, τα μωρά που ήρθαν στον κόσμο στο Κιλκίς «ήταν όλα υγιή, φαίνεται ότι προνόησε η φύση, μόνον τρία χρειάστηκαν θερμοκοιτίδα».
Στη Θεσσαλονίκη, ωστόσο, υπήρξαν δύο αποβολές νεκρών εμβρύων, ενώ υπάρχει η πληροφορία για άλλο ένα περιστατικό στην Αθήνα.
Τον Ιανουάριο γεννήθηκαν στο Κιλκίς δέκα παιδιά, τον Φεβρουάριο 23, τον Μάρτιο 39 και τον Απρίλιο ήδη 29, στην πλειονότητα από μητέρες- πρόσφυγες. «Από την αρχή της χρονιάς έχουμε εγγράψει 35 με 40 παιδιά» λέει στην «Κ» ο ληξίαρχος του Κιλκίς, «αυτή τη στιγμή καταγράφω δύο ακόμα γέννες». Στο ληξιαρχείο Θεσσαλονίκης έχουν καταγραφεί από την αρχή του έτους 15 γεννήσεις, την ίδια στιγμή έχουν πολιτογραφηθεί δύο «Καβαλιωτάκια» και ένα παιδί έχει γεννηθεί στην Ελευθερούπολη.
«Κάθε εβδομάδα έχουμε 5 με 10 γέννες» προσθέτει από το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, ο αραβόφωνος αναισθησιολόγος, κ. Ιωσήφ Αμπουσικέ, που λόγω της συριακής του καταγωγής, λειτουργεί ως «γέφυρα» επικοινωνίας μεταξύ ετοιμόγεννων και γιατρών. «Σε εμάς έρχονται κυρίως από το λιμάνι και τα Διαβατά» εξηγεί ο ίδιος, που δεν κρύβει τη συγκίνησή του από τη συμπαράσταση των Ελλήνων προς τις λεχώνες. «Την επόμενη της γέννας των δύο διδύμων, οι συνοδοί των άλλων γυναικών στον θάλαμο είχαν φέρει στον πατέρα σπιτικό φαγητό και δώρα». Τη χαρά που φέρνουν τα γεννητούρια δεν μπορούν, όμως, να βιώσουν οι οικογένειες. Οι πατεράδες συζητούν προβληματισμένοι για τα μελλούμενα στο κυλικείο του νοσοκομείου, οι μητέρες αγωνιούν για τα υπόλοιπα παιδιά τους, ενώ ο παππούς και η γιαγιά ενημερώνονται μέσω skype για την άφιξη του νέου μέλους.
Στη Μυτιλήνη, μακράν πρώτη πύλη εισόδου προσφύγων στην Ευρώπη, έχουν καταγραφεί μόλις έξι γεννήσεις από προσφυγομάνες το 2015 και 10 το 2016. Στην Αττική, όπου πλέον φτάνει ο μεγαλύτερος αριθμός των προσφύγων από τα νησιά, το 2016 έχουν καταγραφεί 61 γεννήσεις σύμφωνα με το ΕΚΕΠΥ (Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας), που αναλαμβάνει την ευθύνη για τη διακομιδή όσων χρήζουν επείγουσας νοσηλείας. «Είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο για εμάς, αλλά θέλουμε πολύ να βοηθήσουμε» αναφέρει ο δρ Αθανάσιος Χαλαζωνίτης, διευθυντής του ακτινολογικού στο «Αλεξάνδρα» που τελεί προσωρινά χρέη διοικητή. «Εδώ και είκοσι μέρες έχουμε καθημερινά διακομιδές εγκύων, έχουμε χώρο και διάθεση, το μεγάλο εμπόδιο είναι η γλώσσα». Εκκληση του ιδίου, όπως και των άλλων συναδέλφων του, είναι η άμεση ενεργοποίηση διερμηνέων. «Πολλοί μου ζητούν να κάνω μετάφραση τηλεφωνικά ή με παρακαλούν να τους μάθω εκφράσεις στα αραβικά» σημειώνει ο κ. Αμπουσικέ. «Δεν είχαμε μεταφραστή, αλλά συνεννοηθήκαμε» διηγείται από την πλευρά της, η 18χρονη Τζαμίλα, που γέννησε προ ημερών στο Κιλκίς, «δεν ένιωσα καθόλου φόβο» καταλήγει, στέλνοντας το δικό της, ελπιδοφόρο, μήνυμα.
«Εδώ νιώσαμε άνθρωποι…»
«Για χάρη των παιδιών μου μπήκα στη βάρκα», λέει στην «Κ», μέσω της διερμηνέως του, ο Σενρέστ, εξηγώντας πως η προοπτική της πατρότητας του έδωσε δύναμη να κάνει το μεγάλο βήμα. «Στη Συρία, εγώ ως Κούρδος δεν είχα δικαιώματα», ομολογεί. «Φοβόμουν ότι θα με συλλάβουν με την κατηγορία του μέλους στο κουρδικό κόμμα και έτρεμα μην με πιάσει το ΙSIS». Πήγε στην Τουρκία, όπου έζησε 4 χρόνια και κατόρθωσε να αποταμιεύσει 1.400 δολάρια για το ταξίδι. Σκιά στη ζωή των δύο νέων, που είναι μαζί 7 χρόνια, ήταν και η έως τώρα ατεκνία τους. «Είχαμε πάει σε πολλούς γιατρούς, αλλά είχα χάσει την ελπίδα μου», διηγείται η Χάλντε, «τελικά βρήκα καταφύγιο στην προσευχή». Ο πελαργός τούς θυμήθηκε όσο βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη. «Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν κάπου με ασφάλεια και να τους συμπεριφέρονται ανθρώπινα», καταλήγουν, «εδώ νιώσαμε άνθρωποι, στη Συρία όχι». Η οικογένεια μένει σε ξενοδοχείο χάρη στη Δράση για τους Πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη (δήμος μαζί με Praksis, Αρσις και ΕΣΠ, με χρηματοδότηση από το Solidarity Now).
«Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ για να φτάσουμε εδώ, αλλά δεν το μετανιώνουμε», λέει ο Γιούνις, που προ ημερών απέκτησε το πρώτο του παιδί. «Δούλευα από τα δεκατρία και αποταμίευσα για να αγοράσω ένα σπίτι, στο οποίο δεν μείναμε ποτέ, γιατί το κατέστρεψε βόμβα». Ο Γιούνις και η Τζαμίλα κατάγονται από τη Δαμασκό και το Χαλέπι, αλλά ονειρεύονται να ζήσουν στην Ολλανδία, όπου έχουν συγγενείς. Χάρη στο πρόγραμμα Φιλοξενίας και Στέγασης (Solidarity Now, με χρηματοδότηση από την Υπατη Αρμοστεία) άφησαν τη σκηνή στην Ειδομένη και φιλοξενούνται σε σπίτι.