Οτι τα παιδιά και οι έφηβοι στην πράξη δεν ανήκουν πλέον στις προστατευόμενες ηλικίες είναι διαπιστωμένο από δεκαετίες. Παρά τους νομικούς φραγμούς και τα ειδικά πλαίσια, τα παιδιά παραμένουν ανοιχτά στις σειρήνες της ανοιχτής καταναλωτικής κοινωνίας και είναι μέλη της «κοινοπολιτείας» των μεγάλων από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Δεκαετίες τώρα η αγορά «δουλεύει» πάνω σε αυτές τις ηλικιακές ομάδες, αξιοποιώντας όλα τα «όπλα» της, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη αναθρέψει αρκετές γενιές λιλιπούτειων υπερκαταναλωτών, ενίοτε μικρομέγαλων, δηλαδή υπάρξεων με την εμπειρία και το μυαλό νηπίου και τις συνήθειες, τις συμπεριφορές ενηλίκου.
Ετσι, η πρόταση για ψήφο στα 17, μια ιδέα που συζητείται στο υπουργείο Εσωτερικών, στο πλαίσιο της αλλαγής του εκλογικού νόμου, απλώς επιβεβαιώνει τις τάσεις «ταχείας ωρίμανσης» των ανηλίκων, που παρατηρούνται σε όλο το κοινωνικό φάσμα. Μήπως τα παιδιά δεν είναι οι αποδοτικότεροι «κράχτες» στα χάπενινγκ πολιτικής αντίστασης (με τις μαύρες σημαίες, τα μαύρα περιβραχιόνια, τις μούντζες, το δάγκωμα γραβάτας στις παρελάσεις), το νέο αίμα που καλείται να συνθέσει μια μικρογραφία των άδηλων πληγών, οι «γκουρού» του μέλλοντος στις τηλετοποθετήσεις; Οι αλλοτινοί «αυριανοί στυλοβάτες της κοινωνίας» στροβιλίζονται ήδη στο μεγάλο χωνευτήρι του σήμερα.
Πάντως, εντελώς διαφανή είναι τα κίνητρα της κυβέρνησης για ψήφο στα 17 – η αλίευση ψηφοφόρων από εκείνη την ομάδα που λόγω ηλικίας, των άγουρων ορμητικών επαναστατικών χρόνων, είναι πιο κοντά σε νέα μαχητικά σχήματα. «Είναι άδικο να έχει δικαίωμα ψήφου ένας υπερηλικιωμένος και να μην έχει ένας 17χρονος, στον οποίον ανοίγεται μπροστά το μέλλον», είπε ο κ. Παναγιώτης Κουρουμπλής, βασιζόμενος στην απήχηση που έχει στη νεολαία η επαναστατική φρασεολογία και όχι η πολιτική του –πλέον καθεστωτικού– ΣΥΡΙΖΑ. Ομως χρόνια τώρα γίνεται πολιτική εκμετάλλευση των εφήβων. Διότι έφηβοι είναι οι 17άρηδες, όσο κι αν η είσοδος στην εφηβεία, εκείνο το αναπάντεχο πέρασμα από την αθωότητα στη διακεκαυμένη ζώνη όπου όλα πλέον «επιτρέπονται», ποτό, τσιγάρο, ουσίες, σεξ, πραγματοποιείται όλο και πιο νωρίς.
Χρόνια τώρα οι έφηβοι ωθούνται να παίξουν με τους κανόνες και τους όρους του ενήλικου «παιχνιδιού», να κυνηγήσουν την πρωτιά, την αποκλειστικότητα. Ομως η εφηβεία, αυτό το μετέωρο βήμα προς την ωριμότητα, είναι μια ευαίσθητη ηλικία. Οι έφηβοι εύκολα ενθουσιάζονται, παραφέρονται, θυματοποιούνται, συνθλίβονται. Χρόνια τώρα ακούν από τους μεγάλους ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι, λαμόγια, αρπακτικά, ότι τα πάντα είναι σάπια, και αντιδρούν. Με εκρήξεις αμφισβήτησης, πίδακες θυμού, πράξεις βανδαλισμού, αυτοεγκλωβισμούς, «αποχωρήσεις» – ό,τι σχετίζεται με την πολιτική γι’ αυτούς μετατρέπεται αναπόδραστα σε κοινό τόπο. Στην πραγματικότητα είναι συχνά άοπλοι, διότι έχει υποτιμηθεί η αξία της σταδιακής ανά±πτυξης, του παιχνιδιού, του ελεύθερου χρόνου, μέσα από τα οποία βαθαίνει η αυτοεκτίμηση και τροφοδοτείται η αισιοδοξία. Στα 17 ο νέος ίσως δεν θέλει να επωμισθεί το βάρος καμιάς αλλαγής ούτε να επιλέξει τον φορέα της, δεν επιθυμεί να καταλήξει δούλος μιας μονόπλευρης θέασης ή υπερβολικά ώριμος για άλλες απαρχές.
Ισως θέλει πρώτα να μεγαλώσει. Οχι μέσα στα προαισθήματα των ανόδων και των πτώσεων αλλά μέσα στην περιουσία των ανθρώπινων αποθεμάτων και των άφθαρτων κατακτήσεων.