«Μπορείς να σταματήσεις να με τραβάς με αυτή την κάμερα; Είμαι εδώ στην πραγματικότητα, μπορείς να το απολαύσεις κανονικά αντί μέσα από την κάμερα». Αυτό είπε η Αντέλ κατά τη διάρκεια της συναυλίας της στη Βερόνα, ζητώντας από τη γυναίκα που τη βιντεοσκοπούσε να κάνει το αυτονόητο: να ζήσει την εμπειρία της συναυλίας για την οποία είχε άλλωστε πληρώσει κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό. Θα πει κανείς πως είναι δικαίωμα του καθενός να δει μια συναυλία όπως θέλει. Κι ούτε είναι βέβαια παράνομο να βιντεοσκοπείς τον καλλιτέχνη κατά τη διάρκειά της. Η «διαμαρτυρία» ωστόσο της Βρετανίδας τραγουδίστριας δεν είχε τέτοιο χαρακτήρα.
Οποιος έχει βρεθεί έστω σε μια ποπ συναυλία τα τελευταία 6-7 χρόνια γνωρίζει το θέαμα: εκατοντάδες κινητά τηλέφωνα –ειδικά στις πρώτες σειρές με τις οποίες οι καλλιτέχνες έχουν άμεση επαφή– σημαδεύουν τη σκηνή τραβώντας ακατάπαυστα βίντεο, τα οποία ταχύτατα ανεβαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (γι’ αυτό γίνονται όλα). Η προσοχή των περισσοτέρων από αυτούς τους θεατές, αντί να είναι αφιερωμένη στο θέαμα που εξελίσσεται σε απόσταση αναπνοής, αναλώνεται στο πώς θα εξασφαλιστεί το καλύτερο βίντεο. Κι αυτό ο καλλιτέχνης το βλέπει και (δικαίως) ενοχλείται. To 1966 οι Μπιτλς σταμάτησαν να εμφανίζονται ζωντανά, επειδή τα ουρλιαχτά των θαυμαστών τους δεν άφηναν να ακουστεί η μουσική. Οι σημερινοί καλλιτέχνες αξίζουν καλύτερη μεταχείριση.