Μπου-χα-χα! Ωραίο καλαμπούρι. Ο Αλέξης Τσίπρας σχολίασε τη χειρονομία του Κινέζου ομολόγου του να μη φορέσει ούτε εκείνος γραβάτα κατά την υπογραφή μιας διμερούς συμφωνίας, λέγοντας ότι αυτό που δεν κατόρθωσε να εξαγάγει στην Ευρώπη (την κατάργηση της γραβάτας) κατάφερε να το εξαγάγει στην Κίνα. Μπου-χα-χα, ας γελάσω ξανά.
Τι κρίμα που ο Κινέζος πρωθυπουργός δεν εξετίμησε το καλαμπούρι. Ακόμη μεγαλύτερο κρίμα ότι εθίγη και το έδειξε, διότι του απάντησε ότι «η Κίνα είναι μια μεγάλη εξαγωγική χώρα», πρόθυμη όμως και να εισάγει «αρκεί να είναι ποιοτικά αυτά που εισάγουμε».
Για τους Κινέζους, η απουσία της γραβάτας στην εμφάνιση του πρωθυπουργού τους ήταν μια σοβαρή, πολύ σοβαρή παράβαση του πρωτοκόλλου, το οποίο στον πολιτισμό των Κινέζων έχει υπέρτατη αξία. Ο πρωθυπουργός της Κίνας δεν παρέβη το πρωτόκολλο επειδή επηρεάστηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και τους τρόπους του. Το έκανε ως χειρονομία καλής θέλησης: για να απαλύνει την εκκεντρικότητα ή και την αμηχανία του ιδιόρρυθμου προσκεκλημένου του.
Το να σχολιάσεις, όμως, αυτή τη χειρονομία, όπως έκανε ο Ελληνας πρωθυπουργός και μάλιστα με μια εξυπνάδα, είναι αγένεια προς τον οικοδεσπότη. Είναι σαν να κοροϊδεύεις τη λεπτότητα με την οποία σου συμπεριφέρεται. Επιπλέον, προδίδει πλήρη άγνοια της ιστορίας της Κίνας κατά τα 200, τουλάχιστον, τελευταία χρόνια. Αγνοια της επί αιώνες παρακμής ενός σπουδαίου πολιτισμού, στη διάρκεια της οποίας η μεγάλη αυτή κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από άλλες διεθνείς δυνάμεις και κατά την οποία διαμορφώθηκε η σύγχρονη εθνική ταυτότητα των Κινέζων και οι ευαισθησίες της.
Μια τέτοια ευαισθησία των Κινέζων χτύπησε ο πρωθυπουργός της Ελλάδος με την αναισθησία του, όπως εκφράσθηκε στο χοντροκομμένο καλαμπούρι του – το κατάλληλο μόνο για καφενεία και αμφιθέατρα. «Τους πούλησα αυτό που δεν αγόρασαν οι άλλοι», είπε κατ’ ουσίαν ο Τσίπρας, εισάγοντας στο μυαλό των Κινέζων που τον άκουγαν την έννοια του «bon pour l’ Orient». Σε αυτό ακριβώς αντέδρασε ο Κινέζος πρωθυπουργός, αγνοώντας το αστείο προκειμένου να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «όχι, εμείς κυρίως εξάγουμε και εισάγουμε ό,τι αξίζει», του είπε.
(Ποιος προετοιμάζει, επιτέλους, τον Αλ. Τσίπρα για τα ταξίδια του; Εχει διπλωματικό γραφείο; Του γράφουν τίποτε, και αν ναι, αυτός τα διαβάζει;)
Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, όμως, δεν είναι ούτε καν «bon pour l’ Orient», πόσο μάλλον καλός για τους Κινέζους, που έχουν συνείδηση ενός πολιτισμού με αδιάσπαστη συνέχεια για μερικές χιλιάδες χρόνια. Το περιστατικό, ερχόμενο αμέσως μετά την κουτοπόνηρη απατεωνία με τις αλλαγές στη σύμβαση για τον ΟΛΠ, δείχνει το μεγαλύτερο έλλειμμα του Αλ. Τσίπρα ως πρωθυπουργού.
Ούτε η παιδεία του ούτε η μόρφωσή του ούτε και η πείρα του τού επιτρέπουν να συλλάβει έστω τις διαφορές επιπέδου μεταξύ τού εδώ και του έξω. Ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα! Με ποια άνεση, μάλλον με ποιο θράσος, παίζει και αυτοσχεδιάζει σε τέτοιες συναντήσεις; Η συμπεριφορά του στη διεθνή σκηνή είναι ο ορισμός του επαρχιωτισμού. Αυτός ο άνθρωπος νομίζει ότι όλα, παντού στον κόσμο, είναι όπως στον Υπαρκτό. Και τον έχουμε πρωθυπουργό…
Γιατί όχι, όμως; Υπό αυτή την έννοια, ως αντανάκλαση του κρατούντος βαρβαρικού πνεύματος στον Υπαρκτό, ο Τσίπρας είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε – δηλαδή ο χειρότερος και, γι’ αυτό, ο καλύτερος. Αυτός αξίζει στην Ελλαδάρα και, προς το παρόν, η Ελλάδα είναι σε έκλειψη, ενώ η Ελλαδάρα στις δόξες της.
Ιχθυολογικά
Υπάρχει μια κατηγορία ειδήσεων που βγαίνουν μόνο το καλοκαίρι –όπως τα ωραία φρούτα αυτής της εποχής– και οι οποίες έχουν κάτι από την οφθαλμαπάτη που δημιουργεί η ζέστη στο βάθος του ορίζοντα. Καθώς τις διαβάζεις, θέλω να πω, αναρωτιέσαι αν πράγματι είναι γραμμένα αυτά που διαβάζεις ή τα φαντάζεσαι. Στην κατηγορία αυτή ανήκει χθεσινή είδηση, της οποίας ως πηγή φέρεται το Τμήμα Ιχθυολογίας (sic) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας: προτείνουν υποβρύχιο μουσείο ελληνικής μυθολογίας κάπου στον Παγασητικό, με τσιμεντένια αγάλματα των Αργοναυτών, των Κενταύρων, του Ιάσονα…
Πρόκειται για μια ανοησία, από αυτές που ενθαρρύνουν την επέλαση της κακογουστιάς στην «ομορφότερη χώρα του κόσμου», όπως η ανακατασκευή (πάνω σε ποιο πρότυπο;) του Κολοσσού της Ρόδου, η σμίλευση της μορφής του Αλεξάνδρου σε στυλ Mount Rushmore κάπου σε ένα βράχο στη Χαλκιδική, οι ανδριάντες των Ρωμαίων αυτοκρατόρων (εκείνος τους έλεγε Βυζαντινούς) κατά μήκος των λεωφόρων, που τους ονειρευόταν ο Καρατζαφέρης για να εντυπωσιάζονται οι ξένοι. Ιδέες, εν ολίγοις, μόλις ένα σκαλί παραπάνω από την αρχαιοπρεπή βλαχιά των Σκοπίων, αλλά στην ίδια κατηγορία, με κοινό παρανομαστή την ανασφάλεια της εθνικής ταυτότητας. Αλλη μια εκδήλωση του θλιβερού κόμπλεξ του Νεοέλληνα, που θέλει όσο τίποτε άλλο να πάρει από κοντά τον ξένο και ισχυρό και, με τη δέουσα συγκαταβατικότητα, να του πει: «Ελα ’δώ, ρε… Ελα ’δώ να σου δείξω ποιος είμαι».
Και, πάντως, δεδομένης της πρόθεσης των εμπνευστών να περιλαμβάνονται και οι Κένταυροι στην υποβρύχια γλυπτοθήκη των τσιμεντένιων αριστουργημάτων, πού κολλάει το Τμήμα Ιχθυολογίας; Πουθενά δεν αναφέρονται γοργόνες στη θεματολογία του πάρκου. Εδώ χρειαζόταν μάλλον Τμήμα Ζωολογίας, ενδεχομένως και Κτηνιατρικής – αμφότερα μεγάλης χρησιμότητας γενικώς στον κόσμο του Υπαρκτού Ελληνισμού.
ΥΓ.: Ο,τι στοίχημα θέλετε, η ιδέα πρέπει να ενθουσίασε τον Δ. Μάρδα, που έχει μια ροπή από μικρός…