Συνήθως όταν μιλάμε για σύγχρονη ποιοτική τηλεόραση το μυαλό πηγαίνει στις πλούσιες παραγωγές των τηλεοπτικών καναλιών της άλλης μεριάς του Ατλαντικού. Netflix, HBO, Amazon Prime είναι τα ονόματα που συνήθως μας δίνουν κορυφαίες σειρές (πλέον και ντοκιμαντέρ και ταινίες) για να συζητάμε με τους γύρω μας και να τις περιμένουμε με ανυπομονησία κάθε εβδομάδα. Καλή τηλεόραση, όμως, δεν γίνεται μόνο εκεί αλλά και στην Ευρώπη. Οταν μάλιστα ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων κινηματογραφιστών αποφασίζει να ασχοληθεί με τη μικρή οθόνη, τότε το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον πολυαναμενόμενο.
Το «Τhe Young Pope» του –οσκαρικού ανάμεσα στα άλλα– Πάολο Σορεντίνο («Η τέλεια ομορφιά», «Νιότη», «Il Divo») δεν σε κερδίζει ακριβώς από το πρώτο πλάνο. Αντιθέτως, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ταινίες του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη, η σειρά αρχικά δημιουργεί μια αίσθηση αποστασιοποίησης, μια ελαφρά αμηχανία, η οποία ωστόσο σύντομα θα μετατραπεί σε γνήσια απόλαυση, ανταμείβοντας έτσι τον (ελάχιστα) υπομονετικό θεατή. Περί τίνος πρόκειται όμως; Οπως μαρτυρεί και ο τίτλος, η σειρά αφηγείται τα του Λένι Μπελάρντο (Τζουντ Λο), ενός νέου καρδινάλιου, ο οποίος στα σαράντα-κάτι του θα εκλεγεί ως ο πρώτος Αμερικανός Πάπας της Ιστορίας. Πίσω από την αναπάντεχη αναρρίχησή του, βέβαια, κρύβεται η φιλοδοξία μερίδας του Κονκλάβιου να τον χρησιμοποιήσει σαν μαριονέτα προκειμένου να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της.
Οπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, το σχέδιο πάει περίπατο από νωρίς. Και αυτό γιατί ο νέος Πάπας, εκτός από αρειμάνιος καπνιστής, είναι και αποφασισμένος να κάνει μεγάλες αλλαγές, προκειμένου να επαναφέρει τη χαμένη αίγλη της Καθολικής Εκκλησίας. Πρότυπά του είναι ο Σάλιντζερ, ο Κιούμπρικ, ο Μπάνκσι και οι Daft Punk, εκείνοι δηλαδή που έχτισαν τον μύθο τους μέσω της απόκρυψης. Μία από τις πρώτες πράξεις του, δε, είναι να καλέσει στο πλευρό του, ως ειδική σύμβουλο, τη δυναμική Αδελφή Μαίρη (Νταϊάν Κίτον), τη μοναχή που τον ανέθρεψε όταν οι γονείς του τον εγκατέλειψαν.
Πέρα από το ενδιαφέρον σενάριο, εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει, φυσικά, είναι η αισθητική προσέγγιση του Σορεντίνο. Εχοντας σκηνοθετήσει και τα 10 επεισόδια, ο Ιταλός auter ποτίζει τις εικόνες του με τη χαρακτηριστική του grandiosite (οι επιβλητικοί χώροι του Βατικανού τού δίνουν κάθε ευκαιρία) ενώ και η ατμόσφαιρα διακρίνεται από τη στυλάτη ισορροπία δραματικού-κωμικού, που γνωρίζουμε από τα κινηματογραφικά του έργα. Κάτι τελευταίο: η έναρξη του δεύτερου επεισοδίου είναι ένα μικρό, ελαφρώς σουρεαλιστικό, αριστούργημα.