Ας δούμε λίγο ποιοι πανηγύρισαν για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ήταν ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος προέβλεψε ότι η νίκη του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου θα ωφελήσει την παγκόσμια ειρήνη, και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο οποίος ερμήνευσε την επικράτησή του ως γροθιά στο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. (Λες και ο Τραμπ είναι κανένας Αφροαμερικανός γόνος μονογονεϊκής οικογένειας, κανένα φτωχόπαιδο από το Μπρονξ.) Στη Γαλλία, ήταν η ακροδεξιά ηγέτις Μαρίν Λεπέν, η οποία ελπίζει ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και στην ίδια και να βρεθεί αίφνης, χωρίς καλά καλά να το περιμένει, στο Ελιζέ. Στην Τουρκία ήταν ο (γνωστός δημοκράτης) πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ελπίζει σε επανεκκίνηση των σχέσεων με την Ουάσιγκτον στη μετά Ομπάμα εποχή. Στις Φιλιππίνες ήταν ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε, γνωστός και με το παρατσούκλι «Ο τιμωρός» για τις εξωδικαστικές δολοφονίες εμπόρων ναρκωτικών και το βασικό του επιχείρημα υπέρ του Τραμπ ήταν ότι «δεν ασχολείται με ανθρώπινα δικαιώματα». Υπενθυμίζεται πως, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα τον είχε εγκαλέσει για παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων, ο Ντουτέρτε με τη σειρά του τον είχε καθυβρίσει και διαολοστείλει. Και φυσικά ήταν –έστω εμμέσως– ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος κατάφερε να εδραιώσει στο εσωτερικό της χώρας του και διεθνώς πως πλέον έχει τη δυνατότητα μέσα από τη δική του ανάμειξη να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Ηδη χθες ο Γερμανός επικεφαλής της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας (BfV), Χανς-Γκέοργκ Μάασεν, διατύπωσε την ανησυχία ότι η Μόσχα θα μπορούσε να επιχειρήσει να αναμειχθεί –μέσω του αποτελεσματικού ρωσικού μηχανισμού προπαγάνδας κατασκευής ψευδογεγονότων– και στις επικείμενες γερμανικές εκλογές του 2017.
Εχει διαμορφωθεί, λοιπόν, μια παγκόσμια Διεθνής του Λαϊκισμού, που δεν τραγουδά το «Εμπρός της γης οι κολασμένοι» αλλά το σήμα από το ριάλιτι σόου «The Aprrentice», το οποίο παρουσίαζε ο Τραμπ. Οι συνεκτικοί δεσμοί των μελών της είναι η απέχθεια προς την πολιτική ορθότητα, ο βίαιος, μισαλλόδοξος λόγος, ο εθνικισμός και η εσωστρέφεια, αλλά και η σύναψη παράταιρων, ανορθόδοξων κοινωνικών συμμαχιών, κάπως σαν στίχοι του τραγουδιού «Ολαρία ολαρά» («ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ τού χαϊδεύει τα μαλλιά/ διαμαντένιο δαχτυλίδι τού φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά»). Ηδη οι προεκτάσεις της εκλογικής νίκης Τραμπ γίνονται αισθητές στην Ευρώπη. Από την ενδεχόμενη ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου στην Ιταλία μέχρι τη νομιμοποίηση της ισλαμοφοβικής Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και της ξενοφοβικής «Εναλλακτικής για τη Γερμανία», που αναμένεται να κυμανθεί μεταξύ 15%-20% στη Γερμανία το 2017, όλες αυτές οι εξελίξεις είναι προϊόντα της εξαγωγής του φαινομένου Τραμπ. Καταθλιπτικές διαπιστώσεις την ημέρα που ο Μπαράκ Ομπάμα πέρασε ώρες να ξεναγείται στην Ακρόπολη και στο μουσείο της. Οχι από υποχρέωση. Από γνήσιο ενδιαφέρον, όπως φάνηκε. Ο Τραμπ θα είχε προτιμήσει εκδρομή στο Golden Hall.