Εδώ και δύο 24ωρα διαβάζω στα σόσιαλ μίντια διαφόρους που συλλυπούνται τους εργαζομένους στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη (ΔΟΛ) για την «παράδοση» του ομίλου στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή σέβομαι απολύτως την ακεραιότητα πολλών συναδέλφων μου στην «απέναντι όχθη», που είχαν την ατυχία να βρεθούν όμηροι ανάμεσα σε μια ρεβανσιστική κυβέρνηση και μια τραγική διαχείριση εκ μέρους της απερχόμενης ιδιοκτησίας του ΔΟΛ, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Πρώτον, οι δημοσιογράφοι του ΔΟΛ δεν είναι τίποτα άπειρα ασπόνδυλα πλάσματα, που άγονται και φέρονται κάθε φορά που αλλάζει ο διευθυντής τους. Δεν σημαίνει ότι επειδή ανέλαβε «να συμβάλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων» (ασχολίαστο το περιεχόμενο της ανακοίνωσης) ένας πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος σημειωτέον ήταν στέλεχος στο «Βήμα» επί πολλά χρόνια, από αύριο θα αρχίσουν όλοι να γράφουν λες και είναι αρθρογράφοι στην «Αυγή».
Δεύτερον, υπάρχει μια υστερία στις, θεμιτές ομολογουμένως, αντιδράσεις. Οπως δηλαδή μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες συλλήβδην ο ΔΟΛ, η διοίκησή του, οι δημοσιογράφοι, όλοι που σχετίζονταν με τον όμιλο, απαξιώνονταν ισοπεδωτικά ως όργανα της διαπλοκής (βλ. το άρθρο «Ο ΔΟΛ παραμένει… ΔΟΛ» του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή»), έτσι σήμερα φτάσαμε στο άλλο σημείο. Εν μια νυκτί το αντίπαλο στρατόπεδο έχει καταδικάσει ολόκληρο τον ΔΟΛ σε «συριζοποίηση». Πρόκειται για την παιδική ασθένεια μιας χώρας, που αδυνατεί να σκεφτεί λίγο πιο σύνθετα πέρα από τέτοιου είδους μανιχαϊστικά σχήματα: είτε σύσσωμος ο ΔΟΛ θα απεργάζεται την υπονόμευση της κυβέρνησης είτε θα εργάζεται άοκνα για τη στήριξή της.
Τρίτον, επειδή η υπόθεση του ΔΟΛ αντιδιαστέλλεται με την «Καθημερινή», νομίζω πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι εφημερίδες είναι ζωντανοί οργανισμοί με δημοσιογράφους που δεν έχουν ενιαία άποψη. Θα ήταν αφελές να αρνηθούμε ότι υπάρχει μια γενική «γραμμή», η οποία όμως δεν επιβάλλεται από κάποιον ινστρούχτορα, είναι άφατη και πολλοί εργαζόμενοι επιλέγουν να αποκλίνουν από αυτήν σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό. Γι’ αυτό υπάρχουν οι συσκέψεις των εφημερίδων, στις οποίες γίνονται ζυμώσεις, συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, και γι’ αυτό επίσης κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και νιώθει να καταπιέζεται ή να (αυτο-)λογοκρίνεται διατηρεί το δικαίωμα της παραίτησης.
Είναι δύσκολες εποχές για τον Τύπο και γενικότερα την ελευθεροτυπία στη χώρα μας. Δεν ταιριάζει, όμως, θρήνος για τους συναδέλφους του ΔΟΛ. Ενας Μουλόπουλος δεν μετατρέπει ιστορικές εφημερίδες σε φιλοκυβερνητικά φερέφωνα από τη μια μέρα στην άλλη. «Πρέπει να έχουμε λίγη πίστη στους ανθρώπους», όπως λέει στην τελευταία σκηνή της ταινίας «Μανχάταν» η Μάριελ Χέμινγουεϊ στον Γούντι Αλεν.