Το 1998 στη «Λυσσασμένη γάτα» του Τενεσί Ουίλιαμς στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, δίπλα στη Φιλαρέτη Κομνηνού και στον Αγγελο Αντωνόπουλο, η Ρένια Λουιζίδου είχε κερδίσει τις εντυπώσεις. Είχε έλθει στην Αθήνα, νέα ηθοποιός, μετά τις σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ – αρίστευσε στην πτυχιακή της ως Μάρθα στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Είκοσι χρόνια μετά, με επιτυχίες που ακόμη συζητούνται –π.χ. το Καφέ της Χαράς», το «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» και το τρέχον «Σόι μας»– είναι από τα ισχυρά ονόματα της ελληνικής τηλεόρασης που «επιβιώνει» εν μέσω πολυεπίπεδης κρίσης.
«Σήμερα δεν υπάρχουν βεντέτες. Δεν ξέρω πόσο βεντέτα μπορεί να είναι κάποιος που δεν γνωρίζει εάν θα πληρωθεί για τη δουλειά του. Ολοι αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας και για να μην εξευτελιστούμε καλλιτεχνικά», λέει, υπονοώντας τα περασμένα μεγαλεία της ελληνικής τηλεόρασης (και της Ελλάδας) και συμπυκνώνοντας τη σημερινή κατάσταση. «Τον καιρό της άνθησης της τηλεόρασης, γίνονταν πολλές και ακριβές παραγωγές, ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος, η ψαλίδα στις απολαβές των ηθοποιών επίσης. Ολη η χώρα ζούσε ένα ξέφρενο πάρτι. Ζούσαμε μια πραγματικότητα που ήταν στο μυαλό μας, που την τροφοδοτούσαμε με δανεικά, χωρίς να έχει αλλάξει η παραγωγικότητα της χώρας. Δεκαπέντε χρόνια μετά, διαπιστώσαμε ότι χρεωνόμαστε γι’ αυτό το παραμύθι». Το τοπίο πλέον έχει μεταβληθεί.
«Εκτός από τον περιορισμό των παραγωγών, το Ιντερνετ έχει αλλάξει τα δεδομένα της ψυχαγωγίας. Το Διαδίκτυο δημιουργεί μια άλλη αγορά. Ηδη υπάρχουν χαμηλού προϋπολογισμού δουλειές στο Ιντερνετ. Προς το παρόν η αγορά κάνει αναγνωριστικά βήματα στο πεδίο αυτό, ωστόσο κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνονται μόνο –ή κυρίως– για το Ιντερνετ. Ο καιρός εγγύς», προσθέτει. Από την άλλη, παρατηρεί ότι στο τηλεοπτικό τοπίο λειτουργεί ένας στρεβλός ανταγωνισμός που οδηγεί όλους να διεκδικούν το ίδιο μερίδιο κοινού αγνοώντας το υπόλοιπο. «Γι’ αυτόν τον λόγο τα τηλεοπτικά προϊόντα ξεφτίζουν γρήγορα. Υπάρχει ένα επιτυχημένο σόου ταλέντων, ξεφυτρώνουν αντίστοιχα. “Πιάνει” ένα τούρκικο ή βραζιλιάνικο σίριαλ, ακολουθεί μπαράζ…». Ωστόσο, καθώς οι πολυτέλειες μας… τέλειωσαν, έπεσαν οι διακρίσεις –έστω, προκλήθηκαν ισχυρές ρωγμές– ανάμεσα στο και εμπορικό και μη. «Ολοι γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να παίξεις με γούστο και βάθος στην κωμωδία, πόσο βασανιστικό είναι να χτίσεις με μέτρο έναν κωμικό ρόλο», παρατηρεί, προσθέτοντας ότι υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκε τη μεγάλη επιτυχία. «Για παράδειγμα, μετά την επιτυχία του “Καφέ της Χαράς”, νιώθαμε άβολα γιατί φοβόμασταν ότι θα μας συνδέσει ο κόσμος με αυτό και θα τελειώσει η καριέρα μας. Το ουσιαστικό είναι να διαχειρίζεσαι την επιτυχία και να προχωράς», λέει και γελάει προσθέτοντας ότι «ποτέ δεν αισθάνθηκα δημοφιλής, αφού στη Θεσσαλονίκη νιώθουμε σαν ένα μεγάλο χωριό, που όλοι ξέρουν όλους». Ετσι, γυρνάμε στη δεκαετία του ’80, όταν στην εφηβεία της χάζευε στην ΕΡΤ την «Αστροφεγγιά» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου. Η σπουδαία Νέλλη Αγγελίδου υποδυόταν τη μάνα του Αγγελου (Αντώνη Καφετζόπουλου). Σήμερα η Ρένια Λουιζίδου παίζει τον ίδιο ρόλο στο θέατρο «Χώρα» με γιο της τον Αντίνοο Αλμπάνη. Την αναπόλησή της στα εφηβικά της χρόνια διακόπτει η φιλοφρόνηση μιας κυρίας από ένα διπλανό τραπέζι, κατόπιν κάνει μια παύση στον λόγο της, παίζει με το φλιτζάνι του καφέ και σαν να μονολογεί: «Η δουλειά του ηθοποιού “παίζει” να είναι η πιο ωραία του κόσμου, εάν είσαι ισορροπημένος. Η τρέλα πρέπει να έχει γούστο και νόημα. Εχω μια εξωστρεφή πλευρά λίγο συνειδητή, παραπάνω από την πραγματική μου διάθεση, για να γίνεται πιο εύκολη η επικοινωνία. Αλλά η εσωτερική μου διάθεση είναι λίγο πιο βαριά».